Metropolis TV: 60 reporters worldwide, on a global weekly theme. We asked our global network of correspondents to set out on a search for Jesus, and his image in the world. Many didn’t find him, but some others did: ranging from actors and Jesus look-a-likes to self-declared new Messiahs. Our search leads us to Israel, where the local correspondent meets Dr. Bar El, the psychiatrist who discovered and treats the ‘Jerusalem Syndrome’ a mysterious and rare Jesus-related psychological affliction that only affects protestant tourists arriving in the Holy Land. Sadly no sufferers could be found. Our correspondent Bertha from Kenya brings bad news as well: her search for a Jesus in her country also failed. But she did stumble upon His father though: a man in a red robe with hundreds of followers who calls himself ‘Jehovah Wanyonyi’. From Kenya we set out to Lebanon, Armenia and the United States, where our correspondents found a devout amateur Jesus Christ Superstar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
‘De ondraaglijke lafheid van het medium.’ Deze leus kwam op toen ik de aankondigingen zag van twee docu’s die komende dagen te zien zijn op de Nederlandse televisie. De VPRO zendt ‘Voor de vrede’ uit, over het wel en wee van veteranen. Jongerenzender BNN zendt ‘Met Patrick in Uruzgan’ uit, waarin Nederlandse militairen in Afghanistan worden gevolgd.
Nu wil ik niet de docu’s afkraken. Ik denk dat ze best integer zijn gemaakt. Met visie, gevoel en de wens om iets moois te maken wat beklijft. Het gaat me in dit geval ook niet om de inhoud.
Het gaat me om de onderwerpkeuze. Waarom moeten er wéér docu’s worden getoond over hoe goed ‘onze’ militaire missies het doen in het buitenland. Hoe gemotiveerd ‘onze’ jongens en meisjes zijn. Mijn vraag is: waarom moet het wéér gaan over hún angsten, hún gebrek aan comfort, hún tranen –noem maar op.
Waar blijven de reportages over die andere zijde? Over de dingen die we misschien níet goed doen? Neem Irak en Afghanistan. Wáár zijn de tranen van wat we aanrichten? Wáár blijft de interesse over wat we hebben achtergelaten? De onschuldige doden? De onschuldige gewonden, het weggegooide belastinggeld ter waarde van miljoenen euro’s?
Afgelopen week startte de honderdste campagne van de Stichting Ideële Reclame: deze keer een campagne tegen ‘Onbewust asociaal gedrag‘. En net als al die eerdere campagnes zal ook deze niet tot een gedragsverandering leiden. Sterker nog, de eerdere campagne ‘Geef kinderen hun spel terug’, je weet wel, met die scheldende ouders langs het sportveld van hun kind, heeft geleid tot meer onderlinge wrevel bij ouders, waarbij zij zichzelf uiteraard van geen kwaad bewust zijn.
Zelfs SIRE is het ermee eens: de campagnes zorgen niet voor de gewenste gedragsveranderingen. Dat is dan ook niet meer het doel van de organisatie volgens Jantien Anderiesen, de directeur van SIRE, in een artikel in de katern Kennis van de Volkskrant. “We hopen dat mensen, doordat we ze een spiegel voorhouden, aan het denken worden gezet”.
En dan dus hun gedrag veranderen. De houding van SIRE kan als volgt beschreven worden: De filmpjes werken aantoonbaar niet, maar we hopen van wel.
Ach, kwaad kan het niet, en ik kan wel meekomen in de hoop van de organisatie, ondanks dat het soms wat betuttelend is. Wat me echter wel verwonderde is de volgende uitspraak van Jaap van Ginneken, communicatiewetenschapper en psycholoog, later in het artikel: “Niet asociaal zijn betekent ook: niet grof doen. Maar zet de televisie aan en er wordt grof gedaan. Denk je dan dat het helpt om na een programma van Paul de Leeuw zo’n filmpje uit te zenden? Dat je op die manier ongedaan maakt wat eerst is aangericht?”
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit keer wederom Bram Vollaers, hoofd Radio bij LLiNK.
De strijd om zendtijd in het publieke bestel is bijna beslecht. De finale van de wervingscampagnes is ingezet en over twee weken bent u echt af van al die advertenties, aangepaste uitzendingen en omroepdirecteuren in praatprogramma’s. Twijfelt u nog over een lidmaatschap? Nu is de tijd om te beslissen. Mocht u het allemaal echt niet meer uithouden, zet uw radio en televisie dan uit en ga naar buiten. Het is lente.
Bij LLiNK zijn we er wel aan toe. Onze eigen financiële crisis bleek een winterdip van jewelste. We zijn in de kou gezet door vertrokken verantwoordelijken en moeten nu de gevolgen dragen. Dat de bioboer niet meer komt en de schoonmaakster is vertrokken is wel te overzien. Dat we afscheid hebben moeten nemen van enkele freelancers en dat ook de contracten van vaste krachten niet worden verlengd, valt ons zwaar. De winter was streng.
Gelukkig weten we hier het een en ander over tuinieren en is duidelijk dat ook een strenge winter eindigt met knopjes aan bomen en bloemetjes aan planten. Nu de ergste kou uit de lucht is hopen we daarom voorzichtig dat het nieuwe leven ook bij LLiNK kan beginnen. De grote groei van ons ledenaantal in de afgelopen weken en de voorlopige hervatting van onze financiering doen in ieder geval denken aan de eerste zwaluwen. Met 150.000 leden en een begroting die onze schuld kan laten verdampen maken zij misschien nog eens zomer.
Nieuw leven voor de groenste omroep betekent niet dat we zomaar verder willen waar we gebleven waren. Op de radio heeft LLiNK zijn zaakjes al aardig op orde, maar op televisie en internet zijn de plannen vooralsnog groter geweest dan de daden. Alhoewel, hele mooie dingen waren er ook, dat bewijst het beste van LLiNK. Met meer zendtijd zullen wij echter laten zien dat LLiNK 2.0 het maken van mooie programma’s op alle platforms echt in de groene vingers heeft.
Wij schrijvers zijn jaloers op de verkoopcijfers van Kluun. Al zou zijn uitgever een boek van Kluun met louter lege bladzijden uitgeven, dan zal het nog meer verkopen dan onze armzalige intellectualistische exercities. Maar dan dit.
Afgelopen donderdag zat Kluun bij Char, het medium. Nou is dat niet echt een verrassing (de voormalige reclameman weet alles over doelgroepsegmentatie), maar wat er aan bod kwam, wel. Na het gebruikelijke broddelwerk over vage ziekten en Kluuns overleden ex-vrouw, kwam ene Oom Ad (‘Something with an… A… and a D…? Ad?’) aan bod. ‘Ik hoopte al dat hij langs zou komen,’ zegt Kluun semi-geëmotioneerd. ‘Did he commit suicide?’ vraagt Vrouwe Botox. En hij zou ook tekens geven. Via een radio, of via de lichten.
Ja, alles klopt.
Niet zo gek. Twee jaar geleden kwam Oom Ad namelijk al uitgebreid aan bod. En Kluun vertelde Yvon Jaspers al precies wat Char aan Kluun zou vertellen. Speelt Kluun zijn verbazing en emotie?
Of is het nieuwe boek nu al bij voorbaat een bestseller omdat het format is ingebed in een heerlijke mousse van RTL, tikkeltje bovennatuurlijke verschijnselen en emo-literatuur? Ja natuurlijk. Als Kluun zich niet meer kan herinneren dat hij exact dezelfde foto van Oom Ad overhandigde aan de redactie van Char als twee jaar geleden bij Wonderen Bestaan, dan moet hij misschien wat minder hard carnaval vieren.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
