GC heeft ruimte voor gastloggers. Hier de maandelijkse bijdrage van P.J. Cokema. Op zijn eigen weblog belichtte hij onderstaand thema weer op geheel ander wijze en tapt speciaal voor GC nu uit een ander vaatje. GC-redacteur Eurocraat joeg ons de stuipen op het lijf door te suggereren dat we op ons 95ste wel afgeschreven kunnen worden. Een boekhoudkundig efficiëntere oplossing voor onze vergrijzingskosten. Dat is natuurlijk loos alarm, want er wordt hard gewerkt aan onze huidige gezondheid en daarmee "aan een lang leven van een goede kwaliteit, aan duurzame arbeidsdeelname en aan maatschappelijke participatie." Bovenstaande quote komt uit een advies van de SER van vorig jaar, betreffende de gezondheidsbevordering van werknemers. En daar wordt al heel wat aan gedaan. Maandag 14 september kun je je in het zweet werken op de "Fiets naar je werk-dag". Die staat meer in het kader van een gezonder milieu, maar fietsen is wel bewegen. Het valt heel toevallig samen met de start van de "Nationale Traploopweek". Een van de vele initiatieven om mensen op en rond het werk in de fitste conditie te krijgen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De Zuid-Afrikaanse atlete Caster Semenya loopt de laatste tijd erg goed. Zo liep ze de beste seizoenstijd op de 800 meter. En waar iemand succes heeft is er al snel jaloezie. Normaliter volgen dan bijna vanzelf de dopingbeschuldigingen, maar in dit geval is er een andere stok om mee te slaan. Semenya ziet er nogal mannelijk uit, wat mensen laat twijfelen aan haar geslacht.
Zoveel zelfs dat de internationale atletiekunie (IAAF) een kleine twee weken geleden besloot tot een test. De uitslag is nog niet bekend, en het is de vraag of de sportorganisatie wel kán bepalen of Semenya wel of geen vrouw is. Kijken of ze de uiterlijke kenmerken van een vrouw heeft is namelijk niet voldoende en alles wat daarna komt is eigenlijk vooral een filosofische vraag. Is ze genetisch gezien een vrouw, maar heeft ze mannelijke hoeveelheden testosteron? Moet je haar dan diskwalificeren? En als ze genetisch gezien een man blijkt te zijn, maar een vrouwelijke hoeveelheid testosteron en oestrogeen aanmaakt? Is ze dan geen vrouw?
En als je haar diskwalificeert op deze kenmerken, wat is dan de drempelwaarde waarop je deze mensen gaat diskwalificeren? En wat betekent dit alles voor de aangeboren afwijkingen of ’talenten’ van andere atleten? Iedereen produceert andere hoeveelheden testosteron en oestrogeen. Het zou best eens kunnen zijn dat deze waarden bij veel topatleten afwijkend zijn, en zo zou het kunnen dat naar aanleiding van deze zaak opeens veel meer vrouwelijke atleten, die het geluk hadden er vrouwelijker uit te zien, tot man worden verklaard.
Neerlands wielerheld van de laatste jaren, Michael Boogerd, is nu officieel verwikkeld in een dopingschandaal. Zondaar Kohl heeft het gezegd: Boogerd (en anderen) waren ook klant bij de plasmakliniek in Wenen. Geheel wielerminnend Nederland wachtte vervolgens dan op een superkritisch interview met Mart Smeets. De grote Smeets had immers net voor de tour, na de onthullingen rond Thomas Dekker, gezegd dat iedereen schoon schip moest maken. Dat superkritische gesprek kwam niet. Wel een halfbakken ontkenning van Boogerd.
Mart Smeets vroeg Boogerd wel een beetje aan de tand over die dopingbeschuldigingen. En dan volgt iets opmerkelijks. De Hagenees begint niet met ontkennen dat ‘ie doping heeft gebruikt, maar begint te zeggen: “Ik houd me bij de feiten,” om vervolgens een heel ingewikkeld betoog te gaan houden over dat hij gevraagd is als getuige op te treden in de Weense dopingzaak. Iets later in het interview ontkent ie wel dat hij bij die Oostenrijkse plasmabank is geweest. Maar hij knikt vervolgens instemmend als Smeets zegt: “Niemand van ons is heilig.” Bewijst dat dat Boogerd doping heeft gebruikt? Nee. Hij zegt immers ook: “Klinkklare onzin!” Maar zou een directe ontkenning niet veel logischer zijn geweest? Juist voor een Hagenees met het hart op de tong?
Een beetje wielrenner lijkt wel net zo getraind in afwijkende antwoorden geven als de eerste de beste politicus-in-het-nauw. En dat belooft weinig goeds. Daar zou Mart Smeets veel harder op in moeten gaan. Je bent wel onschuldig totdat het tegendeel etc., maar er wringt een hoop in deze zaak. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Harry Zevenbergen doet voor GeenCommentaar en op de site van SUB verslag van de Tour de France. Voor het achtste keer alweer volgt hij onder de naam Tour de ZevenBal de Tour de France met columns en gedichten.
Een week geleden. De Tour de France was nog niet begonnen. Op het trainingsveld van Bayern München zat Franck Ribery. Hij had zijn schoen uitgetrokken en keek met een van pijn vertrokken gezicht naar zijn voet. Hij kon echt niet verder, de arme jongen. Hij had een blaar.
In de etappe van deze woensdag viel Robert Gesink van zijn fiets. Hij stapte op en begon de pedalen weer rond te draaien. Op dat moment ging hij eens kijken wat de schade was. Een schaafwond op zijn elleboog en een zeer pijnlijke pols. Met veel moeite wist hij na een kilometerslange achtervolging aan te sluiten bij het peloton, regelmatig schuddend met zijn pols. Zeventig kilometer reed hij met wat later in het ziekenhuis een gebroken pols bleek te zijn.
Ik wil niet eens een vergelijking maken tussen Gesink en Ribery, voetballers en wielrenners. Maar het verschil is zo schrijnend. Voetballers luisteren vaak veel te aandachtig naar hun eigen lichaam. En wielrenners zijn wat dat betreft stokdoof. Slechts een zwaar coma kan hen verhinderen verder te fietsen. Tyler Hamilton reed met een gescheurd sleutelbeen de Tour uit. Hij won een bergetappe nadat hij 142 km solo had gereden en eindigde als vierde in Parijs.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Deze keer een bijdrage van Harry Zevenbergen dat ook als column verschijnt op de site van SUB. Voor het achtste jaar volgt hij onder de naam Tour de ZevenBal de Tour de France met columns en gedichten.
Maarten Ducrot was ooit een prima jongen. Een kritisch en helder denker, maar in de jaren als co-commentator bij NOS is daar zo langzamerhand flink de klad in gekomen. Als het compleet doorgedraaide lid van de sekte van ‘het Nieuwe Wielrennen’ wauwelde hij er de laatste jaren een eind op los. Hij heeft daarbij gekozen voor de stijlvorm van de letterlijke herhaling. Zijn commentaar lijkt een eindeloos lang lied zonder coupletten.
Zijn ideeën over het nieuwe wielrennen stuitten op steeds meer weerstand en dit jaar gebruikte hij de term minder en had hij het vooral over dat niemand nog de koers kan controleren en dat de renners elkaar kapot rijden en aan het eind geen energie meer hebben voor splijtende aanvallen. De kenmerken die hij vorig jaar koppelde aan zijn definitie van het Nieuwe Wielrennen.
Hij werkte dit thema steeds verder uit. Dit weekend tijdens de NK zong hij het compacte refrein van ‘ze zitten stuk, ze zitten echt helemaal stuk’. Keer op keer op keer. Ik ben een masochist en al jaren luister ik naar Maarten en zijn vriend Herbert Kletsmajoor. Maar tijdens de klassiekers en de grote rondes schakel ik zo nu en dan over op het Vlaamse commentaar om het ritme te breken. De Belgen houden net als ik erg van flauwe woordgrappen en beschikken ook over een schitterende wielervocabulaire. Na een tijdje schakel ik toch weer terug.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Deze keer een bijdrage van Harry Zevenbergen dat ook als column verschijnt op de site van SUB. Voor het achtste jaar volgt hij onder de naam Tour de ZevenBal de Tour de France met columns en gedichten.
De voortekenen kunnen bedriegen, maar voorlopig maak ik me op voor een broederstrijd in de Astana-ploeg. Eén van mijn favoriete Tours was in 1986. In 1985 won Bernard Hinault zijn vijfde Tour, hij deed dat met de steun van zijn jonge ploegmaat Greg Lemond, zijn gedoodverfde opvolger. Hinault had het zwaar en het was Lemond die hem er doorheen sleepte. De vraag die bij iedereen speelde was of Lemond eigenlijk niet veel sterker was en de Tour had kunnen winnen? Het antwoord van de meeste kenners was Ja.
Lemond had zich ingehouden. Hij eindigde als meesterknecht op de tweede plaats op 1m42s. In 1984 was hij al als derde geëindigd, 1m14s achter de nummer twee Hinault. De hulp leverde Lemond de belofte van Hinault op dat deze hem het jaar erna aan zijn eerste Tourzege zou helpen. In 1986 was Hinault echter in veel betere doen en probeerde hij tijdelijk geheugenverlies te faken. De mogelijkheid om als eerste renner zes keer de Tour de France te kunnen winnen was te aanlokkelijk. Hinault kwam niet openlijk terug op zijn belofte, maar deed er alles aan om Lemond van zijn stuk te brengen. Hoogtepunt van deze strijd tussen ploegmaats was de aankomst op Alpe d’Huez waar de twee ver voor alle anderen hand in hand over de finish gingen en het was Hinault die zijn wiel net iets eerder over de finish reed. Iedereen hoorde Hinault grommen, de Tour was beslist. Maar niet afgelopen voordat Hinault ook nog de laatste tijdrit won. De zesde zege zou er nooit komen, maar de psychologische oorlog en de aanvallen in de rug hadden de Tour gekleurd.
Op de Malta roeibaan in de Poolse stad Poznan zijn deze dames in training in de K2-klasse. Het WK roeien vindt van 23 tot 30 augustus op deze baan plaats. Het WK kano-sprint staat voor augustus 2010 hier op het programma. Op de foto een kayak, maar dan wel een superranke wedstrijdboot. Op olympisch niveau is deze klasse weinig populair, aangezien daar alleen de 500 meter voor de vrouwen twee wordt afgewerkt. Bij het WK en het EK kanoën, staan evenwel ook de sprint (200 m) en de 1000 m op het programma. Enkele reaguurders waren dus zeer warm met hun oplossing van de raadplaat.
Het kunstmatig aangelegde Malta-‘meer’ wordt omzoomd door een park, waar wandelaars, joggers, fietsers en skeelers geen last hebben van gemotoriseerd verkeer. Heeft wel iets weg van een groot uitgevallen Vondelpark, eveneens gelegen aan de rand van het centrum. Voor meer foto-impressies…
Zwoegen in de C-4 Klasse, het exclusieve domein van de macho’s. In de canoe is het half geknield lepelen met een enkele paddle. Op de achtergrond een horizonvervuilende bouwput, waar volgens plan een megagroot tropisch zwemparadijs zal verrijzen.
Omdat mijn geliefde Canon 450D spiegelreflex kuren vertoont, moet ik mijn toevlucht nemen tot een Lumix FZ28. Hier een opname op bijna 500 mm zoom met de cam op de monopod. Zonder goede (mechanische) beeldstabilisatie ben je dan kansloos. En verdomd: dit hybride kastje van iets meer dan 200 euro flikt het.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.