Kalou niet mee naar WK

De slachtofferrol is een veel voorkomende voorkeurspositie. In de wereld van vandaag voelen 1 miljard moslims zich underdog, vechten Nederlandse gemeenten ‘in de polder’ tegen de zogenaamde suprematie van de randstad en Naties tegen Brussel. Soms is het verschil in macht overduidelijk, soms verdient een speler van dit geraffineerde spel een oscarnominatie. Dat laatste geldt zeker voor de vrouwen in het westen. Tuurlijk, mannen verdienen volledig onterecht wat meer en hebben het nog net iets meer voor het zeggen. Maar de roep van vrouwen om naar gelijkheid te streven wordt volledig doorkruist door de bescheiden positie waarin zij zich soms opperbest voelen. Neem nu de Olympische spelen.

Het is traditie dat bij sportevenementen de mannen en de vrouwen een aparte sportcompetitie opzetten. Mannen hebben wat meer spierkracht en als de beiden seksen zich samen in een strijd begeven zullen de vrouwen op meters achterstand finishen. Dat tekort aan spierkracht wordt door vrouwen over het algemeen als iets banaals en onbelangrijks gezien – waarschijnlijk terecht, wie zal het zeggen – en omdat die gedachte tot algemene consensus is verworden kan een vrouwencompetitie evenveel cachet hebben als dat van de mannen. Het gaat om de onderlinge strijd, de relatieve prestatie.