Hoewel het mijn vak is, ben ik toch altijd weer verbaasd over de wijze waarop loze gebaren worden opgeblazen of een functie krijgen in de politieke strijd. Vandaag buigen de regeringsleiders zich over een steun van 11 miljard euro voor Oekraïne. De kamer is het er mee eens, meldt de krant. Maar de CU heeft aarzelingen, want het wil niet dat Rusland geprovoceerd wordt: verstandige mensen toch bij de CU. Minister Dijsselbloem verklaart dat het geld er al was, dus eigenlijk is er niets aan de hand en doet de EU wat toch al de bedoeling was. Dat vindt Wilders wel weer leuk. Oekraïne heeft, net als meer voorheen communistische landen, nog geen volwassen democratie, geen onkreukbare bureaucratie, geen balans tussen wetgeving, uitvoering en rechtspraak. Dat betekent dat er ruimte is voor maffiapraktijken, voor corruptie en voor ongebreidelde zelfverrijking. De inkomens- en vermogensongelijkheid in Oekraïne overtreft die in de VS en die bakken ze toch erg bruin.
Gewapende knokploegen marcheren door de straten. Nationalistisch-rechts tooit zich met nazi-symbolen als wolfsangels en SS-runen.
En nu de politie is getemd, hebben de fascisten de facto vrij spel.
Russen en Joden, daar hebben deze nationalisten een hekel aan, zeggen ze.
De vaandels hoog, de rijen strak gesloten…
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
ANALYSE - Hoe heeft het in Egypte zo uit de hand kunnen lopen? Abu Pessoptimist zoekt naar een verklaring.
Wat te denken van de gebeurtenissen Egypte? Ik vind het moeilijk even snel een mening geven over de gecompliceerde situatie die daar nu is ontstaan. Gisteren heb ik me daarom beperkt tot het verslaan van het nieuws en een persoonlijke recensie van de staat der dingen, om het zo te noemen, een ruime 24 uur uitgesteld. Maar als oud-inwoner van Cairo, die Egypte ook een beetje als een soort tweede vaderland beschouwt, vind ik toch ook dat er niet omheen kan. Ik zal wat ‘opmerkingen over de chaos’ maken. Voor een echte analyses is het wat vroeg.
Twee jaar geleden rond deze tijd – om precies te zijn in juli 2011 – liep ik in Cairo rond en sprak ik met een behoorlijk aantal mensen over de omwenteling die daar eerder dat jaar had plaatsgevonden. Ik was vooral op zoek naar hoe de opstand was voorbereid. Ik sprak ook met ‘nieuwe politici’ van partijen die vaak nog in statu nascendi verkeerden. Ik schreef er een stuk over in de Groene Amsterdammer.
De stemming was blij en optimistisch, er was een nieuw élan, het was een echte revolutie, geweest. Maar er waren ook waarschuwende geluiden. Eén zo’n geluid – dat in mijn hoofd bleef doorklinken – was van Hani Shukrallah, hoofdredacteur van de Engelstalige site Al-Ahram Online, ‘Dit was een typische stedelijke revolutie,’ citeerde ik hem in het stuk in de Groene, ‘en de helft van Egypte is platteland. Die andere 50% moet de veranderingen nog verwerken. Dat kan jaren gaan duren.’
ACHTERGROND - Mohammed Morsi is geen president van Egypte meer. Het leger heeft besloten Morsi uit zijn ambt te zetten, de grondwet op te schorten en in afwachting van nieuwe verkiezingen de president van het constitutioneel hof als plaatsvervangend president aan te wijzen. Hoewel er ongetwijfeld vele factoren een rol hebben gespeeld in de politieke ondergang van Morsi, verdient ook het institutionele karakter van Egypte de aandacht. Presidentiële stelsels zijn namelijk niet zonder nadelen, zeker in verdeelde samenlevingen als Egypte.
Juan Linz, professor emeritus in de politicologie aan Yale, heeft bijna een kwart eeuw geleden een invloedrijk essay geschreven over de ‘perils of presidentialism’. De belangrijkste conclusie van Linz is: ‘to nations with deep political cleavages and numerous political parties; for such countries, parliamentarism generally offers a better hope of preserving democracy.’ (p. 52)
Presidentiële stelsels zijn in de praktijk veel minder flexibel dan parlementaire stelsels. Zowel de president als het parlement hebben afzonderlijk een democratisch mandaat, waarbij het lastig zo niet schier onmogelijk is voor de één om de ander naar huis te sturen. Conflicten resulteren dus eerder in gridlock. Daarnaast heeft een president lang niet altijd een breed electoraal mandaat. Linz herinnert bijvoorbeeld aan het feit dat Salvador Allende de Chileense presidentsverkiezingen van 1970 won met slechts 36,6% van de stemmen tegenover 35.3% voor zijn naaste rivaal Jorge Alessandri. Ondanks deze nipte overwinning kreeg Allende wél volledige controle over de uitvoerende macht zonder ook maar in de buurt te komen van een absolute meerderheid van de stemmen.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
NIEUWS - Chinezen zijn in shock
Laat ons strijden voor intrekking van de intrekking van de intrekking van het koningslied, stelt gastblogger Jair Schalkwijk.
Wat een heuse volksoproer beloofde te zijn, werd gisteren op de valreep de kop ingedrukt. De intrekking van het koningslied is officieel ingetrokken, en dat is jammer. In televisieprogramma’s afgelopen vrijdag werd het lied gekraakt. Een neerlandicus vond acht fouten in één strofe. Op Twitter gniffelde men om suffe fouten zoals ‘de W van stamppot eten’. Op zaterdag ontstond er een ware mediastorm waarin zelfs de apolitieke gebruikers van Facebook hun tanden lieten zien. Niet sinds de protesten tegen kernwapens in 1983 zag men in Nederland zoveel eensgezindheid over wat goed en wat slecht is.
Waar Fred Teeven wankelde maar wel bleef zitten, kwam Ewbank met een daverende klap neer. Een klinkende overwinning voor Nederland! Geen gelobby of gepolder: het volk kwam, luisterde en overwon. Zondag voelde daarom als de prelude voor een nieuw bewustzijn. Tegen de domme verheerlijking van dijken en saaie maaltijden. Voor muziek met inhoud en kwaliteit.
Meer dan dat, was de manier waarop en de snelheid waarmee dit allemaal gebeurde van onhollandse proporties.
Het deed denken aan revoluties zoals we ze op televisie zien. Een zelfbewust en krachtig volk dat in al zijn diversiteit een eensgezindheid ontwikkelt. Een groep mensen zonder leiders die zichzelf richting geeft, en de gewone en de sociale media als communicerende kracht. Nederland heeft nog het vermogen om te protesteren, Nederland leeft nog volop.
ANALYSE - Wat ooit begon als een roep om meer vrijheid zou zo maar eens kunnen uitdraaien op een machtsovername van President Morsi en zijn Moslimbroederschap. Valt er voor ons lering te trekken uit de dreigende ontsporing van de Arabische Lente in Egypte?
Afgelopen weekend verleende de Egyptische bevolking per referendum haar goedkeuring aan een nieuwe grondwet. Volgens critici worden hiermee vrijheid en democratie ondergeschikt gemaakt aan de beslissingen van ongekozen Islamitische schriftgeleerden. President Mohammed Morsi, voorzitter van de aan de Moslimbroederschap geliëerde partij Vrijheid en Recht, riep nog maar eens op de aandacht te verleggen naar het herstel van de economie.
Het debat rondom de omstreden grondwet en het bijbehorende referendum verliep niet bepaald hoopgevend. Rechters wensten niet mee te werken en riepen op tot een algemene staking. De Egyptische Moslimbroederschap beschreef demonstranten tegen de nieuwe grondwet als ‘schurken’ en ‘betaalde vertegenwoordigers van buitenlandse machten’. Gisteravond werd bekend dat de Egyptische hoofdaanklager een onderzoek is begonnen tegen enkele vooraanstaande oppositieleden wegens vermeend hoogverraad.
Zodoende lijkt de Arabische Lente in Egypte inmiddels aardig op weg een bekend patroon te volgen, zo merkte schrijver en journalist Chris Hedges al eerder op:
When Ayatollah Ruhollah Khomeini returned to Iran after 14 years in exile on Feb. 1, 1979, he set out to destroy the secular opposition forces, including the Communist Party of Iran, which had been instrumental in bringing down the shah. […]
This is what is under way in Egypt. It is the story of most revolutions. The moderates, who are crucial to winning the support of the masses and many outside the country, become an impediment to the consolidation of autocratic power. […]
In short, the revolutionary elites give liberty only to those who they believe deserve it. And all revolutions, even purportedly secular ones such as the Bolshevik Revolution, are in essence religious experiences. They hold out glorious utopian visions and insist they have harnessed the forces of history, racial purity, destiny or God. They bifurcate the world into good and evil. They are exempt, as revolutionaries, from everyday morality. They embody an absolute truth. To tolerate differences is to abet evil.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
(Orgineel uit 1776 hier. Orgineel uit 1581 dat de inspiratie is voor het orgineel uit 1776 hier)
hen in the Course of human events it becomes necessary for people to dissolve the commercial, legal and moral bands which have connected them with an industry and to assume among the powers of the earth, the separate and equal station to which their most fundamental principles entitle them, a decent respect to the opinions of mankind requires that they should declare the causes which impel them to the separation.
We hold these truths to be self-evident, that all lives are enriched by the sharing of culture, that citizens are endowed by their democracies with certain unalienable rights, that among these are knowledge, true ownership of their property and the sharing of culture. That to secure these rights, laws are instituted among the people, deriving their just powers from the consent of the governed. That whenever any of these laws become destructive of these ends, it is the right of the people to alter or to abolish them, and to institute new laws, laying their foundations on such principles and organizing their powers in such form, as to them shall seem most likely to effect their safety and happiness.
Prudence, indeed, will dictate that laws long established should not be changed for light and transient causes; and accordingly all experience hath shewn that mankind are more disposed to suffer, while evils are sufferable, than to right themselves by abolishing the forms to which they are accustomed. But when a long train of abuses and usurpations, pursuing invariably the same object, evinces a design to reduce them under absolute despotism, it is their right, it is their duty, to throw off such laws, and to provide new guards for their future cultural wealth. Such has been the patient sufferance of the people of the Internet; and such is now the necessity which constrains them to alter their former systems of cultural distribution. The history of the present copyright industry is a history of repeated injuries and usurpations, all having in direct object the establishment of an absolute tyranny over the culture of the people of Earth. These are just some of the effects of the lobbying of the copyright-industry:
The destruction of our cultural heritage by forced obliteration and decay, by forbidding or hindering the reduplication and sometimes even the restoration of cultural artifacts. – The destruction of our future, by frustrating education and the sharing of knowledge, thereby condemning many to lower life standards than they could otherwise achieve, especially in developing countries. – The destruction of the creative process, by legally forcing artists and authors to steer clear of any sources of inspiration, and punishing them for accidental similarities and citations. – The destruction of free access to key, contentious pieces of political information by preventing maximum distribution of this information. – The destruction of human and natural resources, by forcing the re-creation of works that would be perfectly usable with some minor rework, but not allowing such re-use. – The destruction of social and economic order, by allowing the control of much of our heritage to end up in just a few hands. Leading to a society where a few have a lot, and a lot have little. – The destruction of innocent lives by transporting citizens of other nations beyond Seas to be tried for offences that are not even offences in their home nations.
In every stage of these oppressions we have petitioned for redress in the most humble terms: Our repeated petitions have been answered only by repeated injury. Corporations, whose character is thus marked by every act which may define tyrants, are unfit to be conduit of culture for a free people. Nor have we been wanting in attentions to our corporate cultural overlords. We have warned them from time to time of attempts by their lobbying to extend an unwarrantable jurisdiction over us. We have reminded them of the limits of our patience and the growing existence of alternatives to their wares. The most recent efforts of the copyright industry to circumvent our most fundamental democratic institutions leaves us no choice but to defend our culture by taking it out of the hands of these corporations.
We, therefore, the Pirates of the World, do, in the name, and by authority of the good people of the Internet, solemnly publish and declare, that we are free and united, and no longer recognize the legal or moral validity of the copyright claims of aforementioned corporations, that we are absolved from all legal and moral allegiance to these corporations, and that all connections between the people of the Internet and the copyright industry is and ought to be totally dissolved; and that as free and Independent people, we have full power to download, distribute, remix, broadcast, perform and to do all other acts and things which Independent people may of right do. And for the support of this declaration, with a firm reliance on strong cryptological protection, we mutually pledge to each other our lives, our fortunes, and our sacred bandwidth.
printable version for those ink-based-real-life signing parties here
Twitter is volwassen geworden. Dat mogen we toch wel concluderen nu Nieuwsuur een speciale vrouwenstem heeft ingevlogen om gescreendumpte tweets voor te lezen. De aftrap was (tenminste, voor zover ik weet was dit de aftrap, misschien was het wel eerder, maar was het twitterend Nederland toen niet opgevallen, omdat Twitterend Nederland toen niet massaal voor de buis zat, zoals nu, om te kijken naar) het Gesprek met Tofik Dibi.
De stem las een tweet voor van Jolande Sap. En daarna van Femke Halsema. Sap twitterde dat ze graag de strijd aan wilde gaan. Met uitroepteken. Halsema dat ze wilde kunnen kiezen en zich niet wilde schamen. Ineke van Gent scheen ook nog wat getwitterd te hebben. Dibi zelf twitterde dat hij bezig was te vechten als een leeuw.
De media en de politiek hebben Twitter omhelsd. Nog even en al die persconferenties en persberichten zijn verleden tijd. Weg zijn al die lappen tekst waaruit je één, hooguit twee soundbytes kunt destilleren. Honderdveertig tekens, meer moet je niet nodig hebben om te vertellen wat je te vertellen hebt.
Dat nog niet iedereen van de macht van Twitter op de hoogte is, bewees het bestuur van GroenLinks, dat dacht in de achterkamertjes te kunnen bepalen wie de lijsttrekker van hun partij zou worden. Bleek dat Tofik Dibi had besloten het strijdperk naar Twitter te verhuizen! Waar hij uiteraard op zeer veel steun kon rekenen. Want als ze op de twitters ergens van houden, dan is het van een medetwitteraar die het systeem probeert op te blazen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De afgelopen paar maanden zagen we diverse pogingen om beweging te krijgen in de Syrische versie van de Arabische Lente, die langzamerhand steeds meer de trekken van een langdurige nachtmerrie heeft gekregen. In december was er de poging van de Arabische Liga om de situatie te stabiliseren door middel van het stationeren van waarnemers. Die poging werd na amper een maand onder druk van Saudi-Arabië en de overige Golfstaten opgegeven.
Vervolgens werd getracht, eind januari in de Veiligheidsraad, om een resolutie door te drukken waarbij het aftreden van Bashar al-Assad werd geëist om zodoende de weg vrij te maken voor een interim-bewind dat met de opstandelingen zou moeten onderhandelen. De resolutie werd met een veto afgeschoten door Rusland en China, die beide vreesden dat het de opmaat zou kunnen worden voor militaire interventies zoals we die in Irak en kortgeleden in Libië hebben gezien met alle treurige gevolgen van dien. Rusland was er bovendien – en waarschijnlijk niet helemaal ten onrechte – van overtuigd dat het nu meteen afzetten van Assad nu niet direct de meest voor de hand liggende volgend stap was.
Daarna volgde weer een bijeenkomst van tientallen landen onder de naam ‘Vrienden van het Syrische volk’ in Tunis, waarbij eigenlijk niets werd bereikt. Behalve dan het aanscherpen van de toch al redelijke scherpe sancties tegen Damascus.
De voorlopig laatste aflevering van de pogingen iets voor elkaar te krijgen in Syrië was de missie van de vroegere secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Kofi Annan, die naar voren is geschoven als een afgezant van een soort joint venture van de Arabische Liga en de VN. Zijn missie vond plaats tegen de achtergrond van de val van de woonwijk Baba Amro in Homs na een maand van aanhoudende beschietingen, en wat de later de inname van Idlib in het noorden – en van een dodental dat in een jaar van bloedige acties volgens vermoedelijk voorzichtige schattingen van de VN boven de 8.0000 is gestegen. Annan probeerde Assad te bewegen tot een staakt-het-vuren, het toelaten van humanitaire missies en het beginnen van onderhandelingen met de oppositie. Het ziet er vooralsnog niet naar uit dat hij daarmee succes zal boeken. Assad wees het idee om te gaan praten van de hand zolang er nog sprake was van ’terreur’ en zei ook dat wat hem betreft onduidelijk is wie de oppositie eigenlijk vertegenwoordigt. De oppositionele Nationale Syrische Raad (SNC), die daar volgens het Westen voor in aanmerking, had trouwens, bij monde van haar leider Burhan Ghalioun, ook al laten weten dat zij pas wil overleggen als Assad is afgetreden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.