In de reeks bijdragen van Tweede Kamerleden volgt hier een discussiestuk van Mei Li Vos. Zij is woordvoerder voor de PvdA over flexwerk, freelancers, consumentenbeleid en mededingingsbeleid. Het Europese betalingsverkeer heeft consequenties voor consumenten en voor bedrijven. Grommend stond ik in een Franse winkel te klungelen met mijn pinpasje. Werkte niet. Wilde niet. Omdat ik een oud pasje heb zonder de nieuwe veilige chip. Met mijn creditcard betalen lukte ook niet, want ik was vergeten de pincode aan te vragen. Liefjes keek ik mijn vriend aan, die zuchtend, zijn pas te voorschijn haalde en met een verwijtende blik zijn creditcard door de automaat haalde. Volgend jaar zal alles anders zijn, beloofden we elkaar. Dan heb ik een nieuwe pas en, dat weten wij toevallig, zal het Europese betalingsverkeer meer geharmoniseerd zijn. Dan werken mijn passen in heel Europa. Of niet, dan klungel ik volgend jaar nog een keer. En dat hangt van een aantal dingen af, als het aan mij ligt. Na de Europese markt voor goederen en diensten komt er ook een Europese markt voor het betalingsverkeer. Die is er namelijk maar voor een deel met het munt en papiergeld van de Euro. We betalen immers voornamelijk met plastic, via internet en door automatische incasso’s. Elk land heeft zo zijn eigen systemen en dat praat niet altijd even makkelijk met elkaar. Als je, zoals vele salonsocialisten, een huisje in Frankrijk of Toscane hebt kan je niet zomaar via je Nederlandse bank automatische incasso’s regelen, of iets via internet overmaken naar je lokale aannemer. Maar ook iets bestellen in een ander land en betalen via internet is lastig. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de bedrijven die door Europa heen nering hebben. Daarom wordt er vanaf 2008 overgegaan tot de Single European Payments Area (SEPA). Dat is een groot project waarmee het Europese betalingsverkeer wordt geharmoniseerd. Het is de bedoeling dat zo rond 2013 SEPA een feit is.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Gisteravond spraken Joris Luyendijk en Bram Moszkowicz in VPRO’s Zomergasten naar aanleiding van fragmenten van de Palestijnse terreurdaad tijdens de Olympische Spelen in München en een interview met Simon Wiesenthal o.a. over recht en logica. Hoe deze begrippen elkaar kunnen uitsluiten/tegenspreken. Moszkowicz woog al zijn woorden minutieus en de Zomergasten formule waarbij interviewer en gast meer dan drie uur tot elkaar veroordeeld zijn stond echt vuurwerk in de weg. (of toch niet? lees ook de geblogde nabespreking van Joris zelf)
Vandaag struikelde uw blogger over onderstaande foto en de link was snel gemaakt. Was het rechtmatig dat generaal Patton vijfduizend burgers uit Weimar langs de lijken en verbrandingsovens in concentratiekamp liet lopen? Een eigengereide actie van de militair Patton om burgers te straffen of gewoon een logisch opvoedkundig standje na alle ellende die de nazi’s hadden aangericht. Het woord Amerikaanse propaganda viel toen ook al.
Sunday, April 15, 1945
I stood on the parapet of Bismarck’s granite tower and watched General Patton in his command car lead 5,000 Weimar citizens up the hill into the camp. They were led through the camp and shown the atrocities committed by the SS. It so happened I had two Jewish boys on the radio team who spoke fluent Yiddish and sent them into the camp to mingle among the Germans and listen to the comments. Several hours later they came back and reported the Germans saying it was all Allied propaganda and that Germans never did such things and so forth. Complete denial of knowledge of the camp and what went on there. Some of these people worked in the war factories with the prisoners and certainly knew of the facts. (bron)
Toen ik vorige week bij de collega’s van Geencommentaar het bericht zag over het aanleggen van een elektronisch kinddossier (EKD) voor ieder kind tot 4 jaar liepen de koude rillingen over mijn rug.
Vadertje Staat gaat zich tot in detail bemoeien met de opvoeding en gaat ook nog even alle gegevens elektronisch vasthouden en beschikbaar stellen aan alle mensen die met een kind in aanraking komen. Huuuuu.
Maar pas vandaag, bij het doorlezen van het voorstel en de onderliggende stukken, kreeg ik het echt Spaans benauwd.
Beste (aanstaande) ouders, OPGELET! U bent vanaf 2008 niet meer in staat zelfstandig te bepalen wat een goede opvoeding voor uw kind is. Sterker nog, een willekeurige combinatie van achtergrondfactoren kan straks aanleiding zijn voor het uithuisplaatsen van uw kind.
Misschien is dit het moment om nog in opstand te komen.
Laat ik het wat nader toelichten.
Voorafgaand een nadrukkelijk verzoek. Een goed begrip van de ernst van de situatie vraagt even dat u zich door een stevige hoeveelheid tekst worstelt. Meestal vat ik graag samen, maar dat is in dit geval niet wenselijk. Steek er even tijd in en vorm zelf een oordeel.
Eerst even wat essentiële passages uit het plan van Rouvoet (dat inmiddels is goedgekeurd zover ik weet):
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
‘Hee, kankergozer, wat zit jij nou te lullen over de islam.’
PvdA-raadslid Ehsan Jami, oprichter van het comité voor ex-moslims, is afgelopen zaterdag op straat in elkaar geslagen door drie mannen. Hij heeft aangifte gedaan (NRC). Lullen over de islam blijft een riskante bezigheid. Ehsan Jami die eerder al begeleiding kreeg aangeboden door Eddy Terstall zal nu opzoek moeten gaan naar iets robuustere bescherming. “Hij loopt al maanden onbeveiligd en onbewaakt rond” beklaagt Afshin Ellian -de belangrijkste adviseur van zijn comité- zich.
Live Earth Sydney eerder deze maand: de Australische band Blue King Brown verschijnt op het podium in t-shirts met de tekst: “Say No To Nuclear Energy” (foto). Een paar uur later bij Live Earth Amsterdam gaat precies op het moment dat Nederland tijdens het optreden van Fedde Le Grand even wereldwijd te zien is op 2 miljard televisieschermen een spandoek omhoog: “Don’t Nuke The Climate” (foto). De toon is gezet.
Jeffry Lee is de laatste van zijn stam en woont in Northern Territory, Australië bovenop een schat aan uranium ter waarde van 5 miljard australische dollar (3,2 miljard euro). De franse energiegigant Areva, die naar eigen zeggen erg begaan is met het reduceren van CO2-emissies wil graag de Koongarra afzettingen afgraven maar Jeffry ligt dwars. Voor hem is het land van zijn voorvaderen niet te koop: “I’m not interested in money. I’ve got a job; I can buy tucker; I can go fishing and hunting. That’s all that matters to me.” (SMH) Lang heeft Jeffry er niet over willen praten, maar de druk op hem en zijn land wordt opgevoerd. De wereld wil uranium. Op dit moment probeert Jeffry zijn land op de Werelderfgoedlijst te krijgen zodat het voorgoed beschermd zal worden. Laten we hopen dat Jeffry voortijdig niet een ‘ongelukje’ krijgt tijdens het vissen en dat hij op tijd een leuke vrouw (Sargassolezeressen wat doet u voor de natuur?) vindt om zijn stam nieuw leven in te blazen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Een Iraans meisje kijkt toe bij de ophanging van Majid Kavousifar en Hossein Kavousifar. Deze twee mannen hadden een rechter vermoord die politieke dissidenten had vastgezet. Twee aangrijpende foto’s.
“Schandalen in de rechtspraak, zoals bijvoorbeeld de kwestie over de Schiedammer Parkmoord in 2005, tasten het vertrouwen van burgers in het justitiële systeem niet structureel aan”. (Volkskrant).
Uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) blijkt dat 61 procent van de Nederlanders aangeeft ‘geneigd te zijn de rechtspraak te vertrouwen’. Een verrassend positief resultaat voor een samenleving die de afgelopen tien jaar geobsedeerd lijkt met het herkauwen van ongenoegen over de rechterlijke macht. Eerst waren het de commerciële zenders die ieder justitieël foutje omwille van de kijkcijfers uitmolken, daarna volgden de schandaalblogs totdat zelfs onder druk van het fortuynisme het staatsjournaal door de knieën ging. En toch blijkt nu dat u Nederlander nog best nuchter en genuanceerd over justitie kan oordelen, het gaat hier in de polder eigenlijk best goed. Zwaait u even mee naar Rusland, Venezuela, China, Maleisië en Libië?
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
