Crosspost: Het nu volgende stuk van Eurocraat verschijnt simultaan op Sargasso en GeenCommentaar. Beste politieke jongerenorganisaties DWARS, JOVD en JD. Via deze onsympathieke weg wil ik graag antwoorden op jullie oproep aan mij en 250.000 andere jonge FNV-leden om ons lidmaatschap van deze vakbond op te zeggen. Dit omdat de FNV zich verzet tegen de verhoging van de AOW-leeftijd van 65 naar 67 jaar. Ik zal geen gehoor geven aan jullie oproep. Dat heeft een aantal redenen, die ik graag zou willen toelichten.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Recycling is altijd wat lacherig behandeld in de grotemensen economie. Het was meer iets voor overjarige hippies en de geitenwollensokken brigades. Want het is toch veel goedkoper om weg te gooien dan om te hergebruiken. En hierbij dacht men dan vooral aan verpakkingsmateriaal zoals flessen. Maar nu weten we dat we zonder economische crisis ongeveer op dit moment tegen een blijvend tekort aan koper aan hadden kunnen kijken. Een tekort dat er binnenkort hoe dan ook komt met al die elektrische auto’s van morgen. Vandaar ook het blijmoedige verhaal vorig jaar in een krant van een afvalscheider die zijn investering wel rendabel dacht te krijgen als de grondstoffenprijzen verder zouden stijgen. Op dit moment dalen de grondstoffenprijzen echter, zodat recycling nog verder achter de waarnemingshorizon van beleidsmakers verdwijnt. Volkomen ten onrechte, want recycling wordt een van de belangrijkste aspecten van duurzaam beleid en zeker ook een bloeiende bedrijfstak.
Recycling is meer dan terug-naar-de-statiegeld-melkfles, waar ik zelf overigens niet zo’n voorstander van ben, want ik sjouw al genoeg met die bierkratten. Laten we de verpakkingsmaterialen even voor wat ze zijn, dan is het eerste belangrijke aspect van recycling het terugwinnen van kostbare grondstoffen. Nemen we koper als voorbeeld, dan zie je nu al veel activiteiten om dit materiaal uit de afvalstroom te halen. Maar in de praktijk blijken er nogal wat beperkingen. Koper zit te vaak verpakt in lastige materialen zoals de isolatiemantel bij koperen kabels. In veel gevallen kan men die eraf strippen, maar niet altijd en dan wordt de isolatie weggebrand. Dat laatste is iets dat uit milieuoogpunt ongewenst is. Maar het kan erger. Soms zit koper in een irritante kunsthars verpakt waarmee het tot een geheel versmolten is. Krijg het daar nog maar eens uit. Deze vorm van assembleren van koperen onderdelen is vooral op de kostprijs gebaseerd. Het monteren van een losse spoel in een samengesteld onderdeel met bijvoorbeeld schroeven is duurder. Toch zou je dat verplicht moeten stellen om de terugwinmogelijkheid te optimaliseren. Je zou mede moeten gaan ontwerpen voor recycling. Met een mooie kreet heet dit: Design For Recycling. Op kleine schaal gebeurt het al ontdekte ik laatst, toen ik een apparaat uit elkaar haalde. De koperen wikkelingen van een motor waren met één enkele schroef los te halen. Er zat alleen nog een kunststof kraagje op voor de connectoren.
Dat het niet zo goed gaat, dat kwartje is nu wel gevallen. Maar we zijn er nog niet: de totale uitwerking van de crisis is nog lang niet duidelijk; de ‘bodem’ is nog niet bereikt. De crisis – lijkt het – krijgt steeds weer een nieuwe wending en blijft verrassen.
Internationale samenwerking, investeringen en internationale uitbesteding van (economische) activiteiten hebben in belangrijke mate bijgedragen aan onze welvaart. Nu worden we vooral geconfronteerd met de keerzijde van deze eens productieve verwevenheid. Er is nu sprake van wat wel een systeem failure wordt genoemd, waarbij falende onderdelen van het financiële en economische systeem, door middel van een kettingreactie en lawine-effecten, steeds weer nieuwe falende onderdelen veroorzaken. En dat proces lijkt maar niet te stoppen.
Als gevolg van deze systeem failure wordt ook de Europese Unie geconfronteerd met een reeks uitdagingen. Waar we nu tegen aanlopen is dat enerzijds lidstaten niet meer onafhankelijk en effectief kunnen optreden tegen de gevolgen van deze crisis, maar dat anderzijds het Europese financiële besturingsmodel onvoldoende is ontwikkeld om snel en adequaat een antwoord te kunnen formuleren op allerlei ‘nieuwe’ bedreigingen.
Europese actie is nu onder andere vereist om banken in Oost en Centraal Europa te ondersteunen: door de economische en kredietcrisis – en de reactie van West-Europese banken daarop – is namelijk onvoldoende krediet beschikbaar in deze landen, waardoor banken dreigen te falen, begrotingstekorten niet meer kunnen worden gefinancierd, de lokale munteenheden verzwakken, waardoor vervolgens (nog terug te betalen) Euroleningen steeds duurder worden, etc. etc. Weer zo’n lastige kettingreactie. Gecoördineerde actie van de EU is helaas niet vanzelfsprekend: Europese landen (evenals de VS overigens) neigen in reactie op de crisis steeds vaker – reflexmatig – naar protectionistische maatregelen, terwijl juist die (op langere termijn) veel minder effectief, maar wel kostbaarder zijn. Eenheid is nu vooral geboden.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In de vorige aflevering betoogde ik dat er een staatsbank nodig is om de vereiste investeringen in een nieuwe toekomst te kunnen doen. Maar waar gaat het dan om? Waarin moeten wij als land investeren? Het eerste terrein dat zich opdringt is het vervoer over de weg, de automobiliteit. Door een dreiging van dure, ja zelfs oprakende olie en het probleem van de broeikasgassen is het noodzakelijk dat we op dit gebied een andere weg inslaan. Nou ja, eigenlijk dezelfde weg natuurlijk, maar met andere techniek. Sinds de teloorgang van het pientere pookje speelt ons land geen rol van betekenis meer op het gebied van de personenauto. Maar wat betreft vrachtwagens en autobussen ligt dat anders. DAF en Scania produceren hier kale onderstellen voor vrachtwagens en bussen. Daarnaast is er een keur aan carrosseriebedrijven die daar een volledige vrachtauto of bus van maken. Een industrietak met aardig wat werkgelegenheid. De overheid zou moeten stimuleren dat deze bedrijfstak versneld overstapt op de seriehybride technologie. Daarbij dienen de verbrandingsmotoren nog slechts om een generator aan te drijven voor de opwekking van stroom voor de elektromotoren die in de wielen zitten. Die verbrandingsmotoren kunnen veel kleiner zijn dan nu het geval is omdat zij geen toerenbereik meer nodig hebben voor optrekken en inhalen. De extra energie die daarvoor nodig is wordt uit accu’s gehaald die tijdens kruissnelheid worden opgeladen uit de overmaat stroom die de generator oplevert. Al voor 2008 hebben proeven aangetoond dat de vervuiling met 80% gereduceerd kan worden, terwijl het verbruik minstens 40% lager is. En dat was dan nog op basis van een motor die een variabel toerental heeft om de extra energie voor optrekken te leveren. Over de CO2-uitstoot heb ik helaas geen gegevens kunnen vinden, maar die zal zeker ook afnemen. Het voordeel van deze benadering is nog dat het basisontwerp bruikbaar blijft als de brandstofceltechnologie produktierijp is. Je hoeft dan alleen de verbrandingsmotor en de generator te vervangen door de brandstofcel.
“De aanschaf van twee testtoestellen van de Joint Strike Fighter (JSF) mag niet worden uitgesteld vanwege de economische crisis. Dat heeft staatssecretaris van Defensie Jack de Vries (CDA) woensdag gezegd in de Tweede Kamer, aldus Trouw. Dit was de reactie van De Vries op een suggestie van PvdA-Kamerlid Eijsink. De Vries zei ‘erg geschrokken’ te zijn van deze suggestie. “U zegt nu publiekelijk honderden miljoenen te willen bezuinigen op Defensie.”
Duidelijk is dat De Vries met de aanschaf van deze testtoestellen vooral een voldongen feit wil creëren. Op het standpunt van De Vries – ik doel op de voorgenomen vervanging van de F-16 door de JSF, en de argumentatie die erbij gesleept wordt – valt namelijk nogal het nodige af te dingen.
Ten eerste, uitstel en afzien van aanschaf van twee testtoestellen, is wat anders dan een bezuiniging. Maar zou het natuurlijk wel kunnen worden. De Vries zijn opmerking dat hierdoor verwarring wordt gezaaid bij de krijgsmacht, valt – denkt hij – misschien ‘goed’ bij zijn achterban, maar zo snel laat de krijgsmacht zich nu ook weer niet in verwarring brengen. Dat nog los van de vraag, of het draagvlak bij de krijgsmacht voor deze mega-investering nu wel zo groot is. Deze mega-investering sluit namelijk andere investeringen uit, of resulteert in uitstel daarvan. Is dat gewenst? Wie weet dat eigenlijk? Is (ook) politiek eigenlijk wel duidelijk welke trade-offs besloten liggen in de aanschaf van de JSF? Volgens mij niet.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Crosspost: Het nu volgende stuk van Joost verschijnt simultaan op Sargasso en GeenCommentaar.
Goed, we zitten dus in een recessie, en het wordt vanzelf nog wel een depressie, als we de verhalen mogen geloven. En wat nu, bezuinigen of juist stimuleren? De Volkskrant rekent ons voor dat de overheid 12 miljard moet bezuinigen, maar dat de economie daar zo’n klap van krijgt dat er nog eens 8 miljard extra bezuinigd moet worden.
20 miljard, dat is ruim 11 procent van de totale begroting van 179 miljard euro over 2009. Eén groot ministerie of twee a drie complete wat kleinere. Percentages en bedragen die tot een paar maanden, zelfs weken, geleden ondenkbaar waren.
Laten we er eens een wisdom of crowds-polletje op los laten. Moet er volgens u bezuinigd worden, en áls we gaan bezuinigen, waar moet dat geld dan vandaan komen? Hieronder twee polletjes, één met enkele keuze, één multiple choice. Eens kijken waar onze reageerders, die zichzelf in diverse, al dan niet ivoren, torens bevinden staan. Wordt het ontwikkelingssamenwerking, of toch defensie?
Moeten we gaan bezuinigen?
Moeten we gaan bezuinigen?
(polls)
Als we gaan bezuinigen, waarop dan?
Waarop moeten we bezuinigen?
(Polls)
While the cost of action will be great, I can assure you that the cost of inaction will be far greater. (..) We will rebuild, we will recover, and the United States of America will emerge stronger than before.
President Obama sprak vannacht voor het eerst het Congres toe. Als politicus, en zeker als democraat, ‘kon’ hij niet alleen verzekeren dat niet ingrijpen geen optie is, maar hij ‘moest’ dit signaal natuurlijk laten uitgaan. In de huidige crisistijd wordt van onze leiders actie gevraagd. En sinds de financiele crisis is omgeslagen in een economische, vragen niet alleen de banken steun, maar willen ook diverse bedrijfstakken van de overheden de middelen om de recessie te overleven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
