Dit is een gastbijdrage van Pablo Eppelin. Dit artikel staat ook op La Ruta. Hoewel sommigen het anders zouden willen, blijft het bestaan van Nederland onopgemerkt in Centraal-Amerika. Nou ja, enkele uitzonderingen daargelaten: een prins die zich verspreekt over garnalen, meneer van Baalen die is uitgeroepen tot persona non grata in Nicaragua en bodyscanners om het terrorisme te bestrijden. Nederland haalde de afgelopen tijd bovendien de voorpagina’s als land dat sneller dan alle andere landen grootmoedig Haďtiaanse kinderen adopteert. Dat is ongeveer het resultaat van zeventig dagen speuren naar Nederland in het Centraal-Amerikaanse nieuws. Stuk voor stuk voorbijgaande dingen die al snel collectief vergeten worden, behalve natuurlijk de eeuwige roem die Ajax geniet bij de inwoners van de landen van Centraal-Amerika. Verder is Nederland niet zo belangrijk. Na terugkomst heb ik vele uren slaap nodig om de nachtmerrie van de reis te boven te komen. Als ik wakker word, kom ik op het idee de televisie aan te zetten. Na zeventig dagen weg te zijn geweest, wil ik erachter komen waar in Nederland over gepraat wordt. Precies op de dag waarop Nederland tachtig miljoen euro ophaalt bij een actie voor Haďti. Mooi om te zien hoe de Nederlandse maatschappij zich solidair toont met de Haďtianen. Of beter gezegd, hoe ze massaal in actie komen om enkele miljoenen te verzamelen. Ontroerend.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het is een goede zaak dat ambtenaren (straks) weigeren PVV-beleid uit te voeren dat in strijd is met de normen en waarden waarvoor de democratische rechtsstaat Nederland decennialang heeft gestaan.
Uit een enquête [pdf] in Binnenlands Bestuur: een vakblad voor bestuurders en ambtenaren blijkt dat zes van de tien ambtenaren zegt problemen te hebben om straks onder een PVV-bestuurder te moeten werken. Ruim één op de drie overweegt dan op te stappen.
Een tijdje terug weigerden sommige streng-christelijke trouwambtenaren homohuwelijken te sluiten. Er kwam meestal een polderoplossing, de zwarte kous kreeg een snipperdag voor bijbelstudie. Maar met het aantreden van de ondemocratische PVV-beweging in het landelijk en lokaal bestuur worden de ambtelijke dilemma’s opeens een stuk grimmiger.
Een politieagent die weigert gericht een knieschot te geven aan relschoppers? Een opsporingsambtenaar die weigert mee te werken aan gedwongen deportatie van gezinnen die al hun hele leven in Nederland wonen? Dit zijn veel fundamentelere keuzes. Met het pleidooi voor PVV-stadscommando’s zouden deze archiefbeelden uit de Bezette Gebieden waar Israelische soldaten moedwillig de armen van Palestijnse stenengooiers breken wel eens realiteit in de polder kunnen worden. In Israël zijn hierom honderden dienstweigeraars, mocht het in Nederland ooit zover komen dan moeten ambtenaren amoreel beleid (kunnen) weigeren. Met slechts 20-25% van het electoraat dat PVV stemt kan het niet zo zijn dat de overige 80-75% zich een mening laat opleggen die indruist tegen de universele mensenrechten.
Hoofd… schouders… knie en teen, knie en teen!! PVV-Kamerlid Raymond de Roon was ooit officier van justitie, daarna radicaliseerde hij en werd lid van het GPV om vervolgens bij de PVV uit te komen, das logisch. Nu is hij voor de PVV in Almere lijsttrekker gemeenteraadsverkiezingen. Raymond de Roon heeft last van ‘orgies van geweld’ in zijn hoofd. In zijn hoofd ja, want orgies van geweld bestaan in Nederland niet, dat is toch echt meer Rwanda ’94, Mogadishu ’93 of Warschau ’44, zum beispiel. Almere is een saaie slaapstad waar de laatste jaren wat grootstedelijke problematiek (wildplassen, overvallen, blowen, vandalisme) haar intreden heeft gedaan. Toch meent de Roon dat dit de inzet van stadscommando’s die knieschoten uitdelen rechtvaardigt? Zingt u even mee? Hoofd… schouders… knie en teen, knie en teen!!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
PVV: Speech geert Wilders bij PVV-avond in Almere
Beste Mensen,
Eerst even een huishoudelijke mededeling. Als er vanavond mensen van de PvdA aanwezig zijn: hier is een boodschap voor jullie. Ik zal na afloop de tekst van deze speech in het Arabisch verspreiden zodat ook jullie kunnen begrijpen wat ik gezegd heb.
De PvdA spreekt allang niet meer de taal van de gewone man of vrouw. De Partij van Wouter Bos spreekt arabisch. U heeft vast gelezen dat de PvdA verkiezingspamfletten verspreid worden in het arabisch. Maar weten jullie ook wat er opstaat? Hebben jullie het gelezen? Waarschijnlijk niet, he. Ik heb een poging gedaan voor jullie om het te vertalen, en er staat ongeveer: ikke Jeltje van Nieuwenhoven, uitkering jullie lekker omhoog wij in hollandie alles lekker betalen.
Plong! Om half zeven ‘sochtends werd ik afgelopen zaterdag in mijn Ghanese strandhut gewekt door een sms-je uit Nederland: “het kabinet was die nacht gevallen over Uruzgan…”. Dat wordt Geert Wilders als minister-president was mijn eerste gedachte, the horror… Hoe dit nu nog te counteren vroeg ik mij af terwijl ik het hete strand opliep richting de branding? Met nóg meer spot en afkeuring op het haatzaaien en angstpreken van de geblondeerde volksmenner? Dat kan heel vermakelijk zijn, kijk maar naar deze carnavalskraker voor hogeropgeleiden, maar resultaten uit het verleden hiermee bieden weinig hoop voor de toekomst. Plotseling lag het antwoord voor mijn voeten: Obama Biscuits.
De stranden in Ghana liggen bezaait met plastic verpakkingen van Obama koekjes: de man die in 2008 met een visie op Hoop een einde maakten aan acht jaar angstpreken en haatzaaien vanuit het Witte Huis. In Ghana overheerst ‘ondanks alles’ de hoop en dat versterkt de klik met deze (in hun ogen) ‘Afrikaans-Amerikaanse’ staatsman. In Nederland overheerst momenteel de Angst, trekt men troepen terug en laat men Obama vallen. In plaats van nog meer aanvallen op de democratische aberratie genaamd ‘Partij Voor de Vrijheid’ kunnen de politieke leiders van Nederland maar beter met een alternatief plan komen dat hoop op de toekomst geeft en de aantrekkelijkheid van de angstcultuur snel doet verschieten. Femke, Agnes, Alexander, Wouter, Maxime, André, Mark, wie van jullie wordt de Hollandse Obama?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Kaj Leers, met een beschouwing van de uitdagingen en problemen van de partijen.
Nederland mag over enkele maanden weer naar de stembus om een nieuwe regering te kiezen. Het slagveld ligt er nu nog maagdelijk en bloemrijk bij, maar is wel totaal overhoop gegooid nu de PvdA uit het kabinet gestapt is. Sommige partijen moeten hun strategie fors bijstellen. De contouren van het nieuwe slagveld zijn duidelijk.
Geen twijfel: de verkiezingen van 2010 gaan over twee zaken. Ten eerste de bezuinigingen. Die moeten er komen, daar is iedereen het over eens. Zoals ik hier schreef is de keuze straks als vanouds tussen links en rechts. Het vallen van het kabinet betekent dat de PvdA de vrijheid heeft om zichzelf terug te trekken in het linkse kamp, terwijl het CDA hetzelfde kan doen in het rechtse kamp.
De tweede zaak is onmiskenbaar de factor Wilders. Maar in tegenstelling tot wat Wilders zelf het liefst doet – zich afzetten tegen linkse partijen – zijn het de rechtse partijen en de SP die het meest van hem te duchten hebben.
SP
Agnes Kant heeft het moeilijk. Ze heeft op sociaal-economische onderwerpen een stevige concurrent in Geert Wilders, die veel kiezers van haar afsnoept. Wilders heeft veel sociaal-economische SP-punten overgenomen. Tegen zijn verbale geweld kan Kant moeilijk op, ook al omdat Wilders ook op sociaal-cultureel terrein kiezers bij haar weghaalt met zijn stevige standpunten inzake moslims en criminaliteit. Kant kan nu niet dezelfde standpunten gaan huldigen. Wil ze kiezers teruglokken van het Wilders-kamp, dan loopt ze het gevaar teveel naar links te moeten overhellen om nog aantrekkelijk te zijn voor meer gematigde kiezers van de PvdA en Groenlinks. Een manier om dat te voorkomen is door te proberen coalities te sluiten met die partijen, zoals Halsema nog voorstelde in 2006 (het ‘kopje koffie’ met Bos). Op die manier kan Kant nog proberen de verschillen met de PvdA en Groenlinks te minimaliseren.
De PVV heeft de verhoging van de AOW leeftijd tot breekpunt verklaard van de kabinetsonderhandelingen van juni 2010. Bij de ‘moslimonderwerpen’ wil hij wel water bij de wijn doen. Dat lijkt gek, want Geert haalt vooral met die onderwerpen het nieuws. Verhoging van de AOW leeftijd heeft kamerbrede steun, slechts een enkeling, zoals de ex-maoïstische SP, deelt het standpunt van Geert. De PVV kiest uit opportunistische redenen voor het ‘linkse’ breekpunt.
De eerste reden is dat de partij op het gebied van moslimgedoe geen strijd meer heeft te winnen. Dankzij kopvoddentaks, knieschoten en het leger tegen Gouds-Marokkaanse reljeugd weet heel Nederland wat het PVV standpunt betreffende moslims is. Daar valt geen winst meer te behalen. Door zich te profileren als hoeder van de hardwerkende Nederlander -en wie valt daar eigenlijk niet onder- probeert hij een ander deel van de kiezers voor zich te winnen.
De tweede opportunistische reden is dat Geert zich nu al in de underdogpositie wil manoeuvreren, voor de ongetwijfeld lange en lastige onderhandelingen. Zijn enige mogelijke coalitiepartners zijn CDA en VVD. Juist zij zijn absolute voorstanders van de AOW-verhoging. Mocht de PVV niet de grootste worden, en bijvoorbeeld ‘maar’ 25 zetels halen, dan kan hij de onderhandelingen met goed fatsoen beëindigen. Zijn breekpunt is immers al lang en breed bekend. En wordt hij wel de grootste? Dan is de AOW–kwestie wisselgeld dat ‘in het landsbelang’ eenvoudig kan worden ingewisseld.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Gisteren liet PVV-fractievoorzitter Wilders weten dat hij bereid is tot compromissen. Om deel te kunnen nemen aan de regering wil hij water bij de wijn doen rond de thema’s immigratie en Islam. Tegelijkertijd stelt hij dat de AOW-leeftijd onbespreekbaar is. De logische vraag is: waarom zegt hij dit juist nu? Het klinkt als bereidheid om te regeren, maar is het dat ook echt?
Iedereen weet dat compromissen horen bij regeren. Maar zijn strategie was tot nu toe om geen millimeter toe te geven, wat een oorzaak is van zijn populariteit. Je kunt je afvragen of hij nu niet aan populariteit zal inboeten. Wellicht gokt Wilders erop dat het verlies aan stemmen bij het rechtlijnige deel van zijn achterban zal worden goedgemaakt door stemmen uit het VVD- en CDA-kamp. Zij wilden in deze interpretatie tot nu toe niet op hem stemmen, omdat hij toch de oppositie in zou gaan. Nu Wilders laat zien dat hij ook in praktijk bereid is tot regeren kan hij wellicht daar nieuwe stemmen aanboren.
Een andere motivatie, die de eerdere niet uitsluit, is dat het hem een mogelijkheid geeft om als “winnaar” de oppositie in te gaan. Wilders wilde immers wel, maar de andere partijen wilden niet. Dat genereert genoeg wrok bij de aanhang om het nog vier jaar uit te zingen. In BNN-today werd er gisteren op gewezen dat Wilders helemaal niet klaar is om te regeren. Hij heeft zijn schaarse goede kandidaten moeten opofferen aan de gemeenteraadsverkiezingen, en dankzij de mol van HP/De Tijd is bekend dat het talentenklasje een lachertje is. Na drie maanden training wisten zij nog niet wie de burgemeester van Almere is. Daarom zou Wilders eigenlijk nu al op de oppositie willen aansturen, en zijn partij de tijd geven zich te ontwikkelen.
