Tragische PvdA
ACHTERGROND - Partijvoorzitter Spekman trekt ten strijde. Er is weer een PvdA-rapport verschenen (Hamming) en het nieuwe recept is ‘een kwart van de tijd onder de bevolking’. Dat had misschien beter geheim kunnen blijven, want het is potsierlijk en neerbuigend. En het begrip ‘aktiepartij’ is door wijlen Bart Tromp voldoende gefileerd.
Maar aanleidingen voor navelstaren te over. Martin van Rijn had beter niet bij Pauw kunnen aanschuiven, want niemand had verwacht dat hij zijn vader de mond zou snoeren. Maar toen hij toch sprak, toonde hij geen woede over het lot van zijn ouders, maar bleef het bij bestuurderstekst.
Vervolgens Plasterk: briljant geleerde, maar als politicus vooral een vraagteken. Hij zoekt talenten voor zijn partij, zo meldde hij ook bij Jeroen Pauw. Die sarde dat de PvdA toch twee heel originele fractieleden was kwijtgeraakt. Plasterk erkende dat wel, maar vond dat het lastig is een balans te vinden tussen origineel denken en de behoefte aan partijiscipline. (Een paar dagen later weer twee, van Turkse komaf.)
Ik dreigde net weg te dommelen, maar wreef toch even ogen en oren uit. Moeten we niet altijd een combinatie van originaliteit en een matige dwarsheid zoeken? Is aan het begin van de vorige eeuw niet juist tussen sociaaldemocraten en Leninvolgelingen een scheuring ontstaan, omdat de sociaaldemocraten een mildere vorm van partijdiscipline wensten? Is die leninistische partijdiscipline inmiddels niet weggevaagd uit de geschiedenis?
