‘Het is onmogelijk nu ergens positief over te zijn’

Sinds de oorlog in Oekraïne begon, heb ik elke dag contact met mijn twee vrienden in Kyiv. Ik schrijf op wat ze meemaken. Dit is deel 9 uit de serie ‘Overleven in Kyiv’. Bucha - of Boetsja - is nog geen 25 kilometer van waar Viktor en Ada wonen. ‘We kennen een stel dat daar woonde, maar ze zijn in de eerste week van de oorlog al gevlucht,’ vertelt Ada. ‘Hun huis is compleet vernietigd, maar zij leven nog. Ze wonen nu in Wenen.’ Het zijn niet de enigen die Ada en Viktor kennen die de oorlog zijn ontvlucht. Zo’n tien mensen zijn naar het buitenland gevlucht. ‘Ze vinden dat wij ook moeten vluchten,’ vertelt Ada, ‘maar dat zeggen ze omdat ze getraumatiseerd zijn. Hun huizen zijn verwoest, het onze niet. We blijven hier. Samen.’ Onduidelijkheid Op maandag 28 maart schrijft Viktor over een dag vol explosies en geluiden van beschietingen. ‘We liepen buiten en plotseling klonk een luide explosie. Alsof iets uit de lucht werd geschoten, maar er viel niets naar beneden.’ De communicatie is verslechterd: wisten Viktor en Ada eerder nog waar een bom is ontploft, blijft nu alles onduidelijk. Een paar dagen later, als Ada met hun zoontje Tomko over straat loopt, vliegt er plotseling ‘iets’ over, gevolgd door een luide explosie. Het blijft onduidelijk wat het nu precies was. Toch lijkt het elke dag rustiger te worden in Kyiv. Halverwege de week schrijft Viktor: 'Het is bijna kalm. Als er nu knallen klinken, worden die vaker veroorzaakt door het luchtafweersysteem dan door inslagen.' Plannen Ondertussen raken de schappen in de winkels weer voller en kost het minder moeite om aan eten te komen. Sommige dingen lijken in de buurt van een normaal leven te komen. Ada: ‘We zijn naar een kiosk geweest waar ze warme chocolademelk met marshmallows serveren.’ Blijheid is er nog niet: ‘Het einde van de oorlog is nog niet in zicht, vrees ik,’ zegt Viktor. ‘Daarom zijn we plannen aan het maken over hoe ons leven eruit moet zien in de nabije toekomst. Hoe we bijvoorbeeld op een veilige manier onze ouders kunnen zien die in andere stadsdistricten wonen. We vragen ons ook af of het nodig is te verhuizen. Op het moment is het nergens in Oekraïne echt veilig, maar dat kan veranderen. Of stel dat de oorlog nog heel lang duurt, dan zou Ada toch met Tomko naar het buitenland moeten vluchten. Al wil Ada daar niets van weten.’ Ik begrijp wat hij zegt. Het sloopt; de uitzichtloosheid, het gevoel van geen controle hebben over de situatie. Viktor maakt plannen om niet meer het gevoel te hebben van overgeleverd te zijn aan de grillen van de oorlog. Na wekenlang van dag tot dag leven is de rek eruit. [caption id="attachment_337230" align="alignnone" width="500"] Foto: manhhai (cc)[/caption] Somber Nu beginnen ook de verhalen te komen over mensen van wie ze al wekenlang niets hebben gehoord. Een collega, een familielid. Ada heeft zorgen over een tante die 25 kilometer heeft gelopen naar familie om in veiligheid te komen. Haar man is meegenomen door de Russen. En dan is er nog de nicht die met haar dochter al bijna een maand zoek is nadat de flat waarin ze woont is gebombardeerd. De berichten die ik van Viktor en Ada krijg zijn somber van toon. Het hoopvolle van eerder is eruit. Ze geloven eigenlijk nergens meer in. 'Er is een wonder nodig,' schrijft Viktor, 'want de kans is heel klein dat we een van hen nog levend terug zien.' En dan, een paar dagen later, op vrijdag 1 april, is er goed nieuws. ‘Mijn oom is vrijgelaten,’ schrijft Ada. ‘Ik ben zo blij. Ook mijn nicht en haar dochter zijn terecht. Mijn nicht is gewond aan haar been, maar niet ernstig. Ze hadden geen elektriciteit, dus ze konden hun telefoons niet opladen. Maar ze zijn veilig.’ Bucha De blijdschap duurt niet lang. Op zaterdag 2 april komen de eerste berichten naar buiten over de slachtpartij in Bucha. In Kyiv zijn er nauwelijks meer geluiden van beschietingen, ontploffingen en luchtalarmen. Maar Viktor en Ada kunnen daar geen blijdschap over voelen. ‘Het is onmogelijk nu ergens positief over te zijn,’ schrijft Ada. ‘We zien nu wat de Russen met ons land hebben gedaan. Stelen, verkrachten, moorden. In Bucha zijn afgehakte oren gevonden om oorringen af te pakken. Dit soort nieuws maakt ons woedend en we voelen alleen maar haat in onze harten.’   Kijktip De reisblogger Anton Ptushkin maakte een video van het leven in zijn thuisstad Kyiv. Van hipsters die nog altijd hun latte halen tot mensen die voor anderen koken. Van feesten in kelders tot gewonde kinderen in ziekenhuizen. Opvallend: de meeste mensen in het centrum van Kyiv slapen ’s nachts in hun appartement, en verblijven niet in een schuilkelder, zoals Ada en Viktor.   Vorige afleveringen gemist? ‘We houden hoop’ (28 maart 2022) ‘Ons zoontje zegt dat hij niet dood wil’ (24 maart 2022) ‘We springen niet meer op bij elke knal’ (21 maart 2022) ‘Raketten vernietigen onze steden steeds verder’ (18 maart 2022) ‘We kunnen volhouden, maar niet falen’ (16 maart 2022) ‘Het is angstaanjagend te weten dat deze oorlog niet snel zal eindigen’ (15 maart 2022) ‘Eigenlijk kan ik nog steeds niet geloven dat dit gebeurt’ (10 maart 2022) ‘Hopelijk overleven we dit’ (2 maart 2022)   * Om de privacy van mijn vrienden te beschermen gebruik ik gefingeerde namen.

Door: Foto: Conall (cc)
Foto: Leonhard Niederwimmer (Pixabay)

‘We houden hoop’

, door

LONGREAD - Sinds de oorlog in Oekraïne begon, heb ik elke dag contact met mijn twee vrienden in Kyiv. Ik schrijf op wat ze meemaken. Dit is deel 8 uit de serie ‘Overleven in Kyiv’.

Donderdag 24 maart. De bosbranden bij Chernobyl zorgen voor smog in Kyiv. ‘We hebben er niet de hele tijd last van,’ laat Ada weten.
Het voelt wat gek dat ik alles rondom Kyiv opzoek om precies te weten met welke omstandigheden Viktor en Ada te maken hebben. Bijna alsof ik een soort stalker ben.
‘Je steun is heel belangrijk voor ons,’ schrijft Ada. ‘Je bent de verbinding naar het leven dat we vroeger voor deze oorlog hadden.’

Enigszins verontrust vraagt Ada zich af of Europa er klaar voor is niet meer afhankelijk te zijn van het Russische gas en de olie. Want dat zou ongetwijfeld gevolgen hebben. ‘Begrijpt Europa dat Oekraïne daar niet schuldig aan is?’
Ik verzeker haar dat niemand Oekraïne ergens de schuld van geeft, behalve misschien wat mensen die het Russische verhaal geloven over neo-nazis en genocide.
‘Ik hoop dat deze oorlog niet teveel het leven van gewone mensen in Europa beïnvloedt,’ schrijft ze.

Waarschuwingen

Viktor stuurt ondertussen een screenshot van de app die waarschuwt voor de luchtaanvallen. Om 11.27 uur is een waarschuwing, die om 12.04 wordt opgeheven. Tien minuten later volgt een waarschuwing, die om 12.27 wordt opgeheven. Om 12.31 een nieuwe waarschuwing. Het betekent dat ze in de schuilkelder moeten blijven. ‘We hebben alleen tijd om even naar boven naar ons appartement te gaan om ons te wassen en te eten.’

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: David Peterson (Pixabay)

Dit is pas het begin

, door

Een gastbijdrage van Bas Schuiling

Nu de volle aandacht voor de oorlog in Oekraïne begint weg te ebben, is het een goed moment om stil te staan bij de komende tijd. De oorlog zou nog wel eens lang kunnen duren.

Langzaam aan begint de druk toe te nemen voor Oekraïne om ‘op te geven’ en zo vele doden te voorkomen. Er gaan de komende tijd meer burgerdoden vallen door honger en dorst, dan door
Russische bommen die al meerdere steden van de kaart hebben gevaagd.

Dat is een opzettelijke strategie die al eerder beproefd is door Stalin in de Holodomor: onderwerping door honger. Er gaan ook al dodenlijsten rond, zoals tijdens de Rode Terreur, zodat
zodra plaatsen worden bezet burgemeesters, journalisten, activisten kunnen worden afgevoerd.

Het is onmogelijk voor Oekraïne om op te geven

Mocht Zelensky besluiten ‘vrede’ te bewerkstelligen door op te geven zullen overal mensen verdwijnen richting de Gulag [1] of het vuurpeloton [2]. Dat is ook wat er de laatste 8 jaar is gebeurd in
de Donbas en Krim, dus vergezocht is het niet.

Opgeven is ook een teken zijn voor Rusland dat ze weg kunnen komen met de hardste manier van oorlog voeren. Het plegen van oorlogsmisdaden, zoals het bombarderen van flats, ziekenhuizen,
scholen, schuilplekken. Het gebruik van fosfor- en clustermunitie, uithongeren van de bevolking. Daarom is het onmogelijk voor Oekraïne om op te geven. Het zou het startsignaal zijn van een enorme zuivering.

Foto: Mathias P.R. Reding (Pexels)

‘Ons zoontje zegt dat hij niet dood wil’

, door

LONGREAD - Precies 4 weken geleden viel Rusland Oekraïne aan. Sindsdien heb ik elke dag contact met mijn twee vrienden in Kyiv. Met hun vierjarig zoontje en hond zitten ze de oorlog uit. Ik schrijf op wat ze meemaken. Dit is deel 7 uit de serie ‘Overleven in Kyiv’.

 

‘Eerder had ik hoop, maar nu geloof ik niet langer dat deze oorlog snel eindigt. Putin geeft zich niet over en gaat ons land, inclusief de Krim, niet erkennen.’ Het is zondag 20 maart. Dit is het antwoord van Viktor als ik hem vraag hoe hij nu naar deze oorlog kijkt.

‘Als ik afga op de informatie van onze overheid en westerse specialisten dan geloof ik dat de actieve oorlog in een maand eindigt. Misschien dat het leven in Kyiv over een maandje wel weer min of meer terug naar normaal is gegaan. Maar plaatselijke gevechten zullen waarschijnlijk nog wel een heel lange tijd doorgaan, vooral in de steden bij de grens met Rusland. Waarschijnlijk totdat de sancties Rusland compleet hebben ontwricht.

Oorverdovend

Maandag 21 maart. Een Russische aanval heeft de avond ervoor een winkelcentrum verwoest vlakbij waar Ada en Viktor wonen. ‘Het was oorverdovend en beangstigend,’ laat Ada weten. ‘Het was een nieuw winkelcentrum, we kwamen er graag.’ Ze stuurt een filmpje waarin hun vierjarige zoontje Tomko door een enorme speelruimte stuitert. ‘In vergelijking met wat er in andere delen van ons land gebeurt, stelt de vernietiging van een winkelcentrum weinig voor, maar het doet pijn dat alles waar we van houden kapot gemaakt wordt.’

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Waan van de dag

Slechts 15% bevolking Krim stemde voor annexatie

, door

NIEUWS - Per ongeluk publiceerde de website van Putin’s Council for Civil Society and Human Rights de werkelijke resultaten van het referendum op de Krim. Bij een opkomst van 30% stemde ongeveer de helft voor aansluiting bij Rusland. Slechts 15% van de inwoners van de Krim stemde dus voor annexatie ….

Het bewuste bericht is uiteraard niet meer online.

Foto: Photo by Tina Hartung (Unsplash)

‘We kunnen volhouden, maar niet falen’

, door

LONGREAD - Viktor en Ada wonen in Kyiv met hun vierjarige zoontje en hond. Sinds 24 februari heb ik elke dag contact met ze. Hier lees je wat ze meemaken. Dit is deel 4 uit de serie Overleven in Kyiv.

Dinsdag 15 maart. Op mijn telefoon lees ik over de bombardementen in Kyiv, terwijl ik op mijn laptop Google Maps heb open staan om te kijken welke wijken zijn geraakt. Niet waar mijn vrienden wonen. Ik voel me schuldig over mijn opluchting.
‘Voor de eerste keer weer sinds dagen maakte het geluid van explosies me wakker,’ schrijft Viktor. ‘Vreselijk.’
Ada heeft niets gehoord. ‘We zijn veilig,’ verzekert ze me. ‘De aanvallen waren heel dicht bij waar mijn en Viktors ouders wonen. Mijn ouders wonen op dit moment bij mijn zus en haar vriend. Viktors oma woont in haar eentje verderop. Ze is 86 jaar. Mijn opa is ook 86, die woont ook alleen, maar in een ander district. We bellen hem elke dag, hij is heel dapper en wil absoluut niet evacueren.’
Haar vastberadenheid zit blijkbaar in de familie: ‘Onze hele familie wil dat deze oorlog stopt, maar alleen na onze overwinning. We kunnen volhouden, maar niet falen.’

Aanval

Later op de dag lees ik dat in Kyiv een avondklok ingaat die maar liefst 36 uur gaat duren. ‘Nadat dit bekend werd zagen we veel rijen mensen voor supermarkten,’ vertelt Viktor. ‘Ik sprak een soldaat, ook al wilde hij niet echt praten. Maar hij liet weten dat er informatie is dat Rusland een aanval op Kyiv voorbereidt voor morgen. Hij was positief en verzekerde ons ervan dat ze elke aanval zouden afslaan. Dus laten we daar maar op hopen.’
Het voelt alsof een koude hand mijn hart vastgrijpt. ‘Ik geloof in jullie, blijf sterk, hou vol. Veel liefs,’ antwoord ik. Wat kan ik meer doen dan dat schrijven?

Quote du Jour

Quote du Jour | Immoral man

, door

“Mr. President, a man of the same generation as my son, aren’t you ashamed to be the servant of a conscienceless, immoral man?” (Marina Khodorkovski, moeder van Michail Khodorkovski, tegen Dmitry Medvedev)

Twee keer veroordeeld worden voor dezelfde delicten. Dat is het lot van voormalig oliemagnaat Michail Khodorkovski, die gister tijdens een showproces veroordeeld werd tot zes jaar, na al acht jaar voor dezelfde delicten te hebben vastgezeten. Khodorkovski’s oude moeder, Marina, zat ook in de rechtszaal en verdedigde haar kroost zoals het een moeder betaamt. Met niet ingehouden woede. “Curse you and your children!”, aldus moeder Khodorkovski tegen de rechter die haar arme zoon durfde te veroordelen…

Quote du Jour

Quote du Jour | Scheren, die intellectuelen!

, door

“We mustn’t paint them all in black and bring them down, or otherwise the liberal intellectuals will be the ones who have to shave their thin beards off, put helmets on and go out on the square to fight the radicals” (Vladimir Putin, president van Rusland)

De Russische leider Vladimir Putin zit wel eens achter een piano. En zingen doet hij ook al. De eerste ronde van Popstars zou hij niet overleven, maar hij zingt toch maar, zonder te kunnen zingen. En iedereen in de zaal applaudiseert. Behalve Russische intellectuelen dan, die walgen van Putin en zijn ‘andere’ uiterst geringe talenten. En daarom heeft Putin een hekel aan Russische intellectuelen en zou hij ze het liefst willen scheren of met een helm op op racistische relschoppers en hooligans willen afsturen, omdat ze anders toch maar alleen vanuit hun luie, liberale stoel zitten te zeuren. Ironie, heet dat in Putins boekje, maar hij meent het wel. En die rellen? Die interesseren hem geen moer, want Rusland is Rusland en blijft Rusland.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Volgende