Krap twee maanden geleden ging het nieuwe initiatief van de overheid van start om via internet bij bepaalde weten burgers te consulteren. Ik schreef toen dat het op zich een toe te juichen plan is, maar dat de uitwerking nog niet zo best was. Echter, dat moet ons er niet van weerhouden toch eens een keertje mee te praten. Wachten was echter op een wetsvoorstel waar ook iets mee te doen viel. Gelukkig komt er nu eentje voorbij die goed past binnen de onderwerpen die ik recent behandeld heb. Het gaat om de aanpassing van de wet op de bescherming persoonsgegevens. Dus over privacy. Hetgeen gelijk opviel was de zin "Doel van de voorgestelde wijziging van het Vrijstellingsbesluit Wbp is het zoveel mogelijk vrijstellen van eenvoudige verwerkingen van persoonsgegevens van de verplichting om die verwerking aan te melden bij het College bescherming persoonsgegeven."
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
““It takes a few milliseconds to read [a chip] and, depending on what equipment I’ve got, doing the cloning can take a minute, I could literally do it on the fly.”
RFID is een technologie van minieme chips die data bevatten en die kan worden opgevraagd via radiogolven. Deze chips zullen de komende jaren bijna overal opduiken: in magazijnen om voorraadbeheer te vereenvoudigen, in de koerierswereld om realtime volgen van je pakket mogelijk te maken en in winkels om diefstal tegen te gaan. Maar ook in paspoorten, creditcards, bedrijfspasjes en autosleutels zal de techniek gebruikt worden.
De technologie om informatie van deze chips te halen en op een andere chip te zetten is gewoon beschikbaar en zal binnenkort als integraal pakketje voor minder dan 50 dollar te koop zijn.
Het was al langer bekend dat RFID serieuze beveiligingsproblemen heeft, en op DefCon werd aangetoond dat mensen zich (nog) niet bewust zijn van de risicos: een openlijk zichtbare scanner met camera plukte de data van de passerende rfid kaarten en maakte en passant een foto van de eigenaar. Waarvan de aanwezige Feds behoorlijk schrokken.
Wired: Feds at DefCon Alarmed After RFIDs Scanned
Een aluminium hoedje heb je niet nodig, maar een aluminium portemonnee is nog niet zo’n gek idee, wil je je privacy enigszins beschermen. Wat niet wegneemt dat je alsnog wel gevolgd kunt gaan worden door middel van deze technologie, want aluminium kleding… neh…
Neemt u me niet kwalijk als ik even uit de slof schiet tijdens de komkommertijd. Dat komt door mijn heftig allergische reactie op mensen die vinden dat ze het recht hebben om het privéleven van anderen te exploiteren voor eigen commercieel gewin en ter vermaak van het kwijlende gepeupel.
Het schijnt dat ene meneer Verlinde boos is omdat wat onstuimige post-pubers hem een week lang hebben afgeluisterd. Hij vond dat een inbreuk op zijn privacy. Duh!
Zijn hele carrière bestaat uit het inbeuken van de privacy van andere mensen. Zeg maar gerust dat hij aan de top van de piramide van het privacy-inbeukend-media-industrieel-complex staat (waar BNN overigens ook al lang onderdeel van is).
Fotograferen van privé situaties (waar niemand gevraagd is om van mee te genieten) en die publiceren is net zo hard inbreuk maken op de privacy als het afluisteren. Ik zie geen onderscheid tussen beeld of geluid. Ook roddelen over ziekenhuisopnames en mogelijke relaties behoren hiertoe.
Dus nu zit ik met een dilemma. Moet ik nu hopen dat hij die rechtszaak verliest omdat hij het niet verdient om zoiets te winnen? Of moet ik nu hopen dat hij de rechtszaak wint zodat straks andere mensen met dat als jurisprudentie hem keihard van de buis kunnen slaan.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Dit stuk is al een paar keer in de virtuele prullenmand gegooid. De belangrijkste oorzaak zijn de pedoseksuelen. Nu hebben zij zelf eigenlijk dit keer niet de schuld, maar de minister van Justitie die ze noemt.
Even naar het begin. Bij GeenCommentaar las ik dat minister van Justitie Hirsch Ballin middels daderprofielen digitale databases wil doorzoeken op zoek naar zware misdadigers. Een stevig “pre-crime” gevoel overviel me. Preventief mensen gaan oppakken omdat hun digitale spoor wel heel veel overeenkomsten vertoonde met het geijkte profiel van een “standaard” dader is heel erg eng. Dus woede aan mijn zijde! Slaat dit land nu toch echt helemaal door in de onbewezen aanpak van misdaad middels het massaal overtreden van de privacy van de burgers? Het mag toch niet zo zijn.
De volgende dag echter las ik het stuk nog een keer. Het hele verhaal draait vooral om pedoseksuelen zo te lezen. En als ik ergens moeite mee heb, is het met pedoseksuelen die het niet bij gedachten alleen houden. Dus ik kon met toch wel voorstellen dat speciale maatregelen daarvoor gewenst waren. Dus ging het stuk weer de prullenbak in.
Maar het bleef jeuken. En na de derde trashing kwam het. Die opmerking over pedofielen is eigenlijk alleen maar een rookgordijn en nog een foute ook.
Eerst maar even met de foute kant beginnen. In dit land was je vroeger onschuldig tot schuld was bewezen. En als je ergens schuldig voor was bevonden en je straf had uitgezeten, kon je daar niet opnieuw voor veroordeeld worden. Je startte na de gevangenis weer met een schone lei. Dat principe wordt nu losgelaten. Pedoseksuelen zijn kennelijk een aparte klasse burgers die ook na hun eventuele straf als schuldig gezien worden terwijl men de rest van hun leven op zoek gaat naar bewijs. Hoe ernstig veel moeite ik ook heb met pedoseksuelen, volgens mij wordt hiermee de wet met voeten getreden. Bovendien staat het in mijn ogen helemaal gelijk aan de mensen die websites opzetten met daarop de namen van (al dan niet veroordeelde) pedoseksuelen. Het is dubbel als de overheid die verbiedt maar zelf wel die mensen dag in dag uit gaat volgen langs elektronische weg.
En dan het rookgordijn. Ja, dat klinkt heel slim, zo’n daderprofiel. Eens kijken of een verdachte te vaak een bekende plaats in relatie tot zijn foute daden bezoekt. Dan weet je of hij de mist in gaat.
Maar het mechanisme van daderprofielen is niet beperkt tot de pedoseksuelen en het mooie voorbeeld. Alles en iedereen kan er mee gevolgd worden wanneer het instrument er eenmaal is. Ooit een bank overvallen? Eens kijken hoe vaak u in de buurt van eenzelfde bank komt, kunnen we u preventief oppakken want u was het vast weer van plan. Sterker nog, waarom alleen de reeds veroordeelde bankovervallers volgen? Waarom niet iedereen volgen en kijken of ze aan het profiel voldoen. Te vaak stilstaan voor een bank is nu eenmaal verdacht. U bent vast iets aan het voorbereiden. Het mechanisme van daderprofielen kan oneindig toegepast worden, bijvoorbeeld op het lezen van de foute boeken. En met een beetje geluk worden de databases aangepast om steeds meer mogelijk te maken.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.