512 wegen leiden naar het Witte Huis
The New York Times brengt alle mogelijke scenario’s in kaart.
Ohio, de staat waar morgen alle ogen op gericht zijn. Het draait er om alleenstaande vrouwen onder veertig en jongeren, volgens Jerry Austin, politiek consultant. Gastredacteur Maurits Denekamp sprak met hem. Jerry Austin heeft gewerkt aan meerdere presidentiële campagnes, onder ander die van Jimmy Carter. Gevestigd in Ohio staat hij midden in de politiek van de swing state. Gevraagd naar de rol van de staat in de Amerikaanse verkiezingen zegt Austin het volgende: 'If next Tuesday I was on Mars, and I would call you up and had one question to ask it would be: Who won Ohio?' Ohio is volgens Austin een microversie van de Verenigde Staten. Austin is ervan overtuigd dat twee groepen kiezers bepalend zijn voor de uitslag: vrouwen en jongeren. Als eerste de vrouwen. In de ogen van Austin zijn alleenstaande vrouwen onder de veertig de kiezers die de doorslag geven. Dit zijn vrouwen die toebehoren tot zowel de werkende- als de middenklasse. Waar het gaat om de economie zijn ze meer conservatief dan progressief, ze zijn het eens met de financiële overtuigingen van de Republikeinse Partij. Echter wegen sociale onderwerpen zwaarder. Ze willen niet dat de overheid het recht heeft om een vrouw op te leggen wat zij wel en niet met haar lichaam mag doen, daarmee doelend op het conservatief Republikeinse standpunt om abortus te verbieden. Daarom stemmen deze vrouwen Democraten.
The New York Times brengt alle mogelijke scenario’s in kaart.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
ANALYSE - De volgende Amerikaanse president moet de wereld nieuwe inspiratie opleveren, maar met welke zal dat het beste lukken? Tom van Doormaal kan niet kiezen tussen Obama en Romney.
De presidentsverkiezingen in Amerika zijn theater: groot, spektakel, democratisch, ouderwets en primitief. Ik voel vooral verbazing. Als dit democratie is, dan toch wel een andere soort dan wij gewend zijn. Volgens de onlangs overleden Gore Vidal is Amerika een éénpartij-staat, namelijk die van het geld. Daar zit iets in, als je naar het belang van de campagnefondsen kijkt. Of naar het taboe van de inkomensverdeling, die ongelijker lijkt te zijn dan ooit.
Kijken naar de Amerikaanse politiek ontregelt. Ik geef een paar manieren van kijken.
De wereld
De president van de VS is nog steeds de machtigste aardbewoner. Hij is de baas in de Navo en opperbevelhebber van het sterkste leger ter wereld. De economie is nog steeds de grootste.
Obama had geen geluk met zijn voorganger George W. Bush. Hij erfde twee oorlogen (Irak, Afghanistan), een zelfuitgeroepen oorlog (War on Terror) en een economie in een diepe crisis. De oorlogen zijn te duur en met de democratie en de vrijheid in het Midden Oosten vlot het ook niet erg. De Syrische burgeroorlog en de spanning tussen Israël en Iran maken het gebied opnieuw tot een kruitvat. De euforie van de Arabisch Lente is voorbij.
ACHTERGROND - De bedragen die omgaan in de Amerikaanse verkiezingen zijn bespottelijk. Tegelijkertijd dreigt de bewonderenswaardige transparantie van de campagnefinanciering te sneuvelen. Komt het nog goed met de Amerikaanse democratie?
De Amerikaanse verkiezingen zijn boven alles de verkiezingen van het geld. Er is nog nooit zoveel uitgegeven aan de campagnes als in deze cyclus. Een klein aantal individuen en organisaties laten hun invloed gelden.
De achttien grootste donateurs hebben tot nu toe al voor 100 miljoen dollar aan politieke campagnes geschonken, vooral Republikeinse. Bekend is Sheldon Adelson, een casinomagnaat, die er alles aan is gelegen om Obama uit het Witte Huis te krijgen. Hij en zijn vrouw schonken ruim 35 miljoen dollar aan de Republikeinen. In de top twintig zijn veel miljardairs te vinden. Daarnaast veel financials, hedge fund managers en dergelijke.
Als we kijken naar welke organisaties het meeste geven, dan zien we een meer wisselend beeld. De vakbonden zijn goed vertegenwoordigd. Zo geeft de National Education Association, de grootste bond van de VS, ruim 20 miljoen dollar aan verschillende kandidaten. Maar ook de American Federation of State, County and Municipal Workers is gul: 17 miljoen dollar. Lager op de lijst staan de grote bedrijven: Microsoft, AT&T, Comcast en Bain Capital (van Mitt Romney). De vijftig grootste donateurs schonken tot nu toe samen 310 miljoen dollar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
NIEUWS - Als de hele wereld zou mogen stemmen voor wie de volgende president van de Verenigde Staten zou worden, zou Obama het op zijn sloffen winnen.
COLUMN - Waarin de auteur het verkiezingsnieuws uit Ohio op de voet volgt. En onderwijl terugdenkt aan vier jaar geleden, toen zij daar woonde en studeerde.
Weinig mensen zullen warme gevoelens krijgen als ze aan de Amerikaanse staat Ohio denken. Ik ben een van die weinige mensen. Want in 2008 studeerde ik aan The Ohio State University (OSU) in de hoofdstad Columbus en was ik deel van het grote en enthousiaste OSU-for-Obama-team.
Kiezers registreren, canvassing, phone banking, de hele campus (die zo groot was dat het een eigen postcode had) vol posteren en stickeren, en op vrije momenten zoveel mogelijk studenten aanspreken om vooral op Obama te stemmen: het hoorde er allemaal bij om te zorgen dat hij verkozen zou worden. De situatie zal daar nu, vier jaar later, niet anders zijn.
Amerikaanser kan niet
De kranten en websites staan er immers vol mee: zowel Obama als Romney heeft Ohio nodig om te kunnen winnen. Slechts één presidentskandidaat heeft ooit de verkiezingen gewonnen zonder Ohio te dragen (Nixon won in 1960 Ohio, maar Kennedy werd president). Het is swing state numero uno. Dat weten beide kampen zelf heel goed: de kandidaten bezoeken de Buckeye state vaak. Heel vaak.
COLUMN - Hoe kijken Amerikanen in Nederland naar de presidentsverkiezingen aldaar? De komieken van Boom Chicago in Amsterdam werpen hun licht op Obama, Romney en alles daaromheen in een serie gastblogs. Vandaag in aflevering 2: Mitt Romney en zijn Mormoonse achtergrond.
Reading today’s news is tough for Obama supporters like me. Gallup polls have Romney ahead of Obama by two percentage points among likely voters. Election Day is less than a month away and the idea of a Romney victory gives me the shivers.
So, I thought now is as good a time as any to bring up something about Mitt Romney that nobody is talking about; something that bothers me.
Mitt Romney is a Mormon.
Not just a Mormon, actually. He’s a Mormon Bishop. He baptized people. He hired priests. And, because he’s Mitt Romney, he probably fired them as well.
I don’t have anything against religion. I grew up in a religious family, and, to be honest, I rather enjoy going to church.
No, my beef isn’t with Religion. It’s with Mormons and their history with black people. Did you know that before 1978, Mormons weren’t supposed to “associate with black people”?
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Verkiezingsdebatten saai? Nee hoor, niet als het in liedjesvorm is gegoten!
COLUMN - Hoe kijken Amerikanen in Nederland naar de presidentsverkiezingen aldaar? De komieken van Boom Chicago in Amsterdam werpen hun licht op Obama, Romney en alles daaromheen in een serie gastblogs. Vandaag in aflevering 1: Paul Ryan, zijn liefde voor Ayn Rand en de Tea Party.
The Vice Presidential candidates had their debate last night, but let’s face it: who cared? We know all we need to know: Biden is a charismatic, straight-talking leader with a mostly unearned reputation for being a bare-chested mix of Nicolas Cage, Hulk Hogan and a bottle of tequila. Paul Ryan is a small town boy, fitness nut and liar with a reputation for being a wholesome policy genius, but his numbers never seem to add up. Plus, Ryan is a devotee of Ayn Rand, the author of Atlas Shrugged.
Have you read Atlas Shrugged? Me neither; life’s too short for 1,200 pages about how the government is evil, job creators would flourish if only they weren’t hampered by moochers, and that everything your parents taught you about how the strong should defend the weak is bull. But you know who has read it? All of Paul Ryan’s staffers; it’s required reading for them. So when Ryan got the nod as VP pick, I went ahead and read the Cliffs Notes. If Ayn Rand wrote Spiderman, his Uncle Ben would tell young Peter Parker, “With great power comes great profit.” What about “great responsibility,” Uncle? What about the needy? “We don’t want to turn the safety net into a hammock that lulls able-bodied people into lives of dependency and complacency.”
ANIMATIE - Goede vraag en antwoord wordt helder belicht door C.G.P. Grey.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.