Closing Time | Trying Your Luck

https://www.youtube.com/watch?v=pJTHPWIpX8s In de vroege zomer van 2002 had ik besloten vanuit Nederland naar Kassel te fietsen, alleen. En ik moest natuurlijk op zoek naar een soundtrack bij die sportieve prestatie. Ik had toen van alles bij me qua muziek, maar bij één plaat ging ik toen steeds als vanzelf in een hogere versnelling. Dat was Is This It van The Strokes. Die was redelijk nieuw toen. Ik kon geen genoeg krijgen van die jengelende gitaar en die snerende, wat verveelde zang. En op die plaat had ik dan een favoriet: Trying Your Luck. En op het geluid van die melancholische gitaar zoefde ik door de bloeiende koolzaadvelden en langs de Weser: Trying Your Luck

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | Düsseldorf

Het zijn Engelsen. Die stijve harken van Teleman met dat leuke liedje. En ik was dus op het verkeerde been gezet door de bandnaam en de song: ik dacht dus dat het een Duitse band was. Dat kun je toch ook wel zien. Ik ben zelf 1 keer in Düsseldorf geweest. En daarvan kan ik mij nog de leuke havenbuurt herinneren met moderne architectuur en het museum waar M. dwars door een kunstwerk van Joseph Beuys liep en daarop een berisping kreeg van de suppoost.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Echoes

Hippe vlotte pop, met jonge mensen van nu, met een surfgitaar muziekje, strak en romantisch in beeld gebracht – wie denkt er dan aan Israël? Nee, sorry, ik ook niet gelijk. Maar wat een heerlijke clip hebben ze bij dit nummer gemaakt. Ik dacht eerst dat ze de zangeres en de gitarist digitaal gedubbeld hadden, van elk zes stuks. Ieder eender gekleed en gekapt en eender bewegend. Maar bij nadere bestudering bleek het wat ingewikkelder…

Closing Time | Desert Trash

 In de categorie niets-aan-de-hand-pop: Mija met de song Desert Trash. Als ik thuis ben, dan luister ik  meestal naar Pinguin Radio. Ik hou wel van gitaarmuziek, indie en vlotte pop, vandaar. In het begin van dit jaar hoorde ik Desert Trash van een voor mij onbekende Mija. Daarna zocht ik op youtube naar de clip. En het is nu november en het liedje en clip pakken mij nog steeds. En waarom is dat? Is dat vanwege dat ontwapende zangeresje met haar veel te grote colbertjasje? Is dat vanwege haar Charlie Chaplin-achtige motoriek en pasjes? Is het dat ze zo haar tekst precies passend declameert/zingt? Is dat vanwege de verbluffende simpele doeltreffendheid van de clip: meisje loopt op zandweg achter camera. Punt. Is het die tekst: ‘Life is a movie directed by people you know’?

https://www.youtube.com/watch?v=F1qKv-kaYEk

Closing Time | Prisencolinensinainciusol

Als meisje in de lagere school-leeftijd deed ik samen met mijn zus mee aan een danswedstrijd tijdens een evenement in ons dorpshuis. Tot mijn verrassing wonnen we een derde prijs. Omdat ik vond dat anderen beter dansten, heb ik nog gedacht dat we die prijs te danken hadden aan een oom in de jury.
De prijs bestond uit ieder een singeltje. Ik was jaloers op mijn zus die Down By The Lazy River van The Osmonds kreeg. Ik moest het doen met de mij onbekende  Adriano Celentano. Het vreemde Prisencolinensinainciusol bleek een plaat die ik in de loop van de tijd toch nog heb leren waarderen, terwijl de Osmonds helemaal uit mijn beeld verdwenen. Alsnog blij dus.

Closing Time | Charity Board

Een Engels muziektijdschrift refereerde ooit aan hen als ‘Sodastream, not your average rock blokes.’ En ik kon het daar wel mee eens zijn: hoor hun lichte stemmen, hun verzorgde producties. Ze zullen niet gauw een gitaar aan gort slaan op het podium. Ik heb een paar cd’s van Sodastream, maar wel van lang geleden. Maar als ik die nu beluister pakken ze mij niet zo. Tot ik hen opzocht op youtube. En daar stond werk dat ik niet kende. En niet zo ingetogen voorzichtig  en in mineur als vroeger, maar met opgewekt pingelende piano en met heerlijke trompet.

Closing Time | Keep The Change

Krachtig. Dat is het woord dat je te binnen schiet bij de stem, de muziek en de performance van Mattiel. Niet zuiver of mooi, maar krachtig. Ze komt daarmee wat meer tot haar recht op een groot podium met een luidruchtig publiek, dan in een tiny-desk-achtige setting. Krachtig dus. En retro. Dat ook.

Closing Time | I Wanna Be Adored

Het is 1990 en dan staat je bandje met het debuutalbum en single op nummer 1 in the charts. Je hebt het in je om net zo groot te worden als Oasis. Je maakt precies die muziek voor toen die tijd. Je had de looks, het talent, het momentum.  Je kwam uit de juiste stad: Manchester. Wat ging er mis? De onervarenheid, de drank, de drugs, de ego’s, de media, de ruzies, rechtszaken, de platenmaatschappij? De band viel uit elkaar. Gelukkig hebben we de plaat nog.

Closing Time | I think You’re Great

Een liedje dat je gelijk vrolijk maakt, is dat dan een criterium, een kwaliteit? Dan komt er ineens een liedje voorbij, gewoon, een popliedje, doet geen gooi naar eindejaarslijjstjes of naar de eeuwigheid, maar wil gewoon vluchtig, vrolijk en aanstekelijk zijn. Gewoon een wegwerppopliedje, volgend jaar ben je het alweer vergeten, maar dat maakt niet uit. En van de uitvoerende artieste had je ook nog nooit gehoord. Maar het liedje pakt je gelijk. Als je het hoort doe je de radio of je telefoon altijd harder. En je voeten willen bewegen. En ligt dat nou aan die lichte drums? Dat de zangeres je buurvrouw had kunnen zijn? Het nummer heeft niks in de mouwen, whatyouheariswhatyouhear.

Closing Time I Cold Pillows

Ik maakte voor het eerst kennis met de stem (en de verschijning) van Shannon Shaw toen ik ergens op internet het clipje The Boy van Shannon & the Clams zag. Ik heb die cd gekocht en dat werd daarna de plaat die ik in 2018 het meest gedraaid heb. Dus toen ik las dat Shannon een soloplaat, In Nashville, had gemaakt, weer dat historiserende geluid: retro, sixties, fifties, Phil Spector, Motown, country, romantiek, kitsch – alles zit erin, was ik erg benieuwd. Misschien is het niet waar, maar de moeder van Shannon schijnt haar auto verkocht te hebben om deze plaat van haar dochter te financieren.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Vorige Volgende