Nu de lezers massaal met vakantie zijn, en ik dus eigenlijk voor de kat z'n kut schrijf, zijn hoogdravende en diepzinnige bijdragen niet op hun plaats. Daarom plaats ik hier voorlopig alleen wat lichte kost. Het alleenrecht op eerlijk delen Een schip op het strand is een baken in zee. Maar niet voor landrotten (de samenleving) en zeker niet voor de politiek. Want toen het gerommel op de oliemarkt begon had iedereen zwaar economisch weer kunnen voorzien. Immers: als de olie niest is de wereld verkouden. Omdat onze economie helemaal geschoeid is op twee principes: 1) olie is volop aanwezig 2) olie is relatief goedkoop. Nu niet meer aan deze voorwaarden is voldaan is het dominodag.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Deze gastbijdrage is van ReindeR Rustema en past in de discussie over het tellen van alle stemmen in de Tweede Kamer. Oorspronkelijk geschreven voor de oude media, maar die pikten het niet op.
Burgers die per se niet op een partij maar op een persoon willen stemmen kunnen nu alleen bij Wilders en Verdonk terecht. De armoedige situatie bij de Œouderwetse’ partijen, waarin de lijsttrekker de personificatie van de partij is en de rest van de fractie er weinig toe doet laat niets te kiezen over voor de burger. Het gedrag van de meeste parlementariërs en het reglement van orde in de Tweede Kamer gaan ook uit van een parlement met partijen en bijbehorende, achterhaalde kartelpolitiek. Zo worden gaan praktisch alle stemmen over moties en wetsvoorstellen nu langs partijlijnen. Als we een systeem van twaalf kamerleden met verschillend stemgewicht zouden invoeren, zou er geen verschil zijn met de huidige situatie.
De huidige praktijk is bijzonder jammer, omdat er wel degelijk individuele volksvertegenwoordigers zijn binnen de traditionele partijen die een eigen achterban kunnen verdienen. Die achterban kan thematisch of geografisch zijn, maar kan ook gebaseerd zijn op de geschiedenis of de persoonlijkheid van de volksvertegenwoordiger, dat doet er niet toe. Een partij zoals de Partij van de Dieren is symptomatisch voor het fenomeen dat burgers zich vol overgave (tijdelijk) rond een issue verzamelen en zich niet levenslang binnen een zuil laten opsluiten.
Volksvertegenwoordigers moeten de stabiele factoren zijn in een parlement waar onderwerpen snel veranderen, one-issuepartijen kunnen dat niet.
“Het was een tegenvallend jaar,” peinsde Dr. Mallebrootje, uitvinder van de mobiele telefoon zonder irritante ringtones, terwijl hij staarde naar zijn vervormde reflectie in de laatste kerstbal die hij in de boom hing.
In alles was hij beter geweest dan zijn vader, de beroemde Drs. Mallebrootje, uitvinder van het praten zonder iets te zeggen, die vorig jaar te vroeg heen ging. De heuse doctorstitel, gehaald in Hardewijk, was daar het meest evidente bewijs van. Dus had hij ook wel verwacht het beter te zullen doen in de politiek. Zijn vader haalde dan wel vaak de publiciteit, maar veel resultaten kon hij niet binnenslepen. Dat kwam waarschijnlijk ook doordat hij toch te vaak afgeleid was door dat jonge ding uit de achterban. Wat heet, zeg maar gerust volledig in beslag genomen. De achterban moest eens weten wat er met dat jonge ding allemaal gebeurde. Gelukkig had hij die genen niet mee gekregen. Hoewel, een aantal mede Tweede Kamerleden deden zijn fantasie toch wel menigmaal op hol slaan. Maar hij wist dat het in deze tijd geen pas geeft dat soort uitspattingen toe te laten. Voor je het weet, twitterde er iemand over en lag het op straat.
Nee, serieus werk ging hij van de politiek maken. Maar zijn eerste jaar bracht toch niet wat hij gehoopt had. Schier onmogelijk ook, met alle competitie op dit moment. Hij kon bijvoorbeeld niet tippen aan het enorme aantal ingediende moties waar nooit voor gestemd werd van de PVV. En het tempo van kamervragen stellen van die schone dame Thieme zou hij ook nooit halen zonder een bijzonder fixatie. Met al zijn serieuze inzet had hij slechts twee wetsvoorstellen geproduceerd. Zulke schitterende stukken proza met een perfect bij het probleemgebied passende en in balans zijnde hoeveelheid maatregelen dat de tranen hem nu weer in de ogen schoten. Maar het werd niet begrepen. Sterker nog, hij vermoede dat het niet eens gelezen werd. Alles met meer dan 10 regels tekst was teveel voor de huidige generatie parlementariërs. Als het niet in één sms-bericht paste, dan kon het niet goed zijn.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Einde van het jaar en er kunnen weer lijstjes gemaakt worden. U las er hier vandaag al eerder over.
Vandaag is ook de stemming gesloten bij de NOS voor de politicus van het jaar. De individuele winnaar is bekend. Maar wat ik natuurlijk even wilde bekijken was hoe de partijen en de verschillende rollen scoorden. Daarom de cijfers gejat en door de molen gehaald. Hier de gemiddelden.
Rita Verdonk begint een “beweging”. Niet een politieke partij. Partijen zijn lastig. Partijen zijn niet daadkrachtig.
Geert Wilders heeft ook geen politieke partij. Dat is gedoe. Ze weten daar heus wel wat de hardwerkende Nederlander wil. Daar heb je geen praatgroep voor nodig.
Rita en Geert hebben in de peilingen samen tussen de 20 en 32 zetels.
Op deze schaal is dit een nieuw verschijnsel. Kamerleden die geen partij hebben. Geen organisatie die democratisch bepaalt wie namens hun mag spreken.
Binnen de nieuwe “bewegingen” weten de mensen aan de top dat heus zelf wel. Ze luisteren immers toch naar de mensen. En mensen geven hun toch ook geld als blijk van vertrouwen, dat ze op de goede weg zijn?
Langzaam sterft de democratie een beetje.
In Nederland mogen mensen om de vier jaar een stem uitbrengen. Stemmen voor een partij die het best hun standpunten vertegenwoordigd. Jammer dat vrijwel geen enkele Nederlander in staat is om te controleren of die partijen dat ook werkelijk doen. Inzicht in hoe politieke partijen werkelijk stemmen op voorstellen is heel moeilijk in ons stelsel. Alleen de grote onderwerpen halen de publiciteit en laten soms zien waar een partij voor of tegen was.
Maar u wist vast niet dat de PVV tegen vertegenwoordiging van kleine, zelfstandige ondernemers in de besturen van Kamers van Koophandel was. Of dat de PvdA voor de wet gestemd heeft die aan de Minister van Binnenlandse zaken de bevoegdheid geeft om mensen van hun vrijheid te beroven als ze die staatsgevaarlijk vindt, buiten de rechter om. Of dat de partijen ingestemd hebben met het aan de AIVD geven van de bevoegdheid door alle (ALLE!) electronische gegevens over de inwoners van Nederland te zoeken om te kijken of er “verdachte patronen” zijn.
Overigens is dat stemmen per partij ook nog eens aan spelletjes onderhevig. Wist u dat een partij voor kan stemmen (waarbij alle zetels van die partij tellen) terwijl niet alle kamerleden aanwezig zijn? Wist u dat er kamerleden bij bepaalde stemmingen even weglopen. Kunnen ze later zeggen dat ze daar niet voor of tegen hebben gestemd. Lekker makkelijk. Nauwelijks te achterhalen.
Langzaam sterft de democratie een beetje.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
