Obama heeft de afgelopen jaren de Amerikaanse overheid gigantisch uitgebreid, de Amerikanen allerlei ultralinkse plannen door de strot geduwd en heeft daar vorige week woensdag de rekening voor gepresenteerd gekregen, want 'het Amerikaanse volk' houdt niet van socialisme. Toch? Dat zou je in ieder geval denken als je sommige Nederlandse Fox News adepten moet geloven. Maar ook serieuzere media zien in de nederlaag voor de Democraten een afkeuring van het beleid van Obama. Maar wat was dat beleid dan precies? En wat vinden mensen daar nu eigenlijk echt van? Gelukkig zijn er na verkiezingen ook exit polls. En daarin wordt niet alleen de vraag gesteld op wie iemand gestemd heeft, maar ook een berg extra vragen om te kijken waarom iemand gestemd heeft. Daarnaast wordt het land ook buiten verkiezingen helemaal suf gepeild en ook daar kan je aardige informatie uit halen.
Obama prijst Indonesie (Als Geert dat maar goed vindt..)
“Muslim-majority Indonesia’s national philosophy of unity between people of different faiths and ethnic backgrounds was an inspiration to the world.”
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Obama’s belangrijkste hervormingen lopen gevaar. Om ze te kunnen behouden is zijn herverkiezing in 2012 niet alleen wenselijk, het is noodzakelijk. Wanneer Obama herkozen wordt, wint hij de sterkst mogelijke bondgenoot voor zijn hervormingsagenda en dus zijn politieke erfenis: tijd.
Met de herovering van het Huis van Afgevaardigden door de Republikeinen, en een Democratische senaatsfactie die verdeeld is tussen liberalen en nerveuze ‘blue dogs‘ (gematigd conservatieve Democraten), ziet Barack Obama zich plotseling geconfronteerd met een vijandig congres. De Republikeinen zullen de anti-Obama trom blijven roeren, al was het maar om de verdeeldheid in eigen gelederen te verdoezelen. Deze strategie zullen zij ongetwijfeld tot aan de volgende presidentiële verkiezingen blijven volgen. Het Republikeinse idee van ‘compromissen sluiten’ is een volledige en onvoorwaardelijke overgave door hun Democratische tegenstanders, wat neerkomt op het helpen terugdraaien van alle hervormingen van Obama.
En dat kunnen ze gevoegelijk vergeten.
En dus zijn de loopgraven weer gegraven. Als een logisch gevolg van de onvermijdelijke woordenstrijd die gaat uitbreken tussen de twee huizen, zal de campagne van de Republikeinen in 2012 waarschijnlijk slechts bestaan uit drie woorden: herroepen, herroepen en nog eens herroepen!
Maar dat is niet slechts campagneretoriek. De Republikeinen willen Obama’s hervormingen écht terugdraaien, en niet alleen maar wat water bij de wijn doen. Als president kan en zal Obama alle voorstellen vetoën die zijn hervormingen ongedaan proberen te maken. Maar om zijn hervormingen wortel te laten schieten in de Amerikaanse samenleving, moet Obama zijn vetorecht zeker tot 2016 blijven inzetten. Tegen die tijd zullen de Amerikanen de positieve effecten ervan hebben gemerkt en zal het terugdraaien ervan waarschijnlijk erg moeilijk en impopulair worden. Tijd speelt hier de Republikeinen niet in de kaart.
Verlies in de midterms wordt de redding van Obama en zijn herverkiezing.
Obama heeft het zwaar als president. Voor links en liberal in de Verenigde Staten is de teleurstelling groot dat zijn “Hope and Change” nog niet heeft opgeleverd wat zij hoopten. Voorlopig hebben velen van hen het gevoel dat Yes we can is omgeslagen in M’kay, I’ll try. Vooral de maar voortdurende oorlog is Afghanistan, inclusief een uitbreiding van de troepenmacht, is een doorn in het oog van linkse Amerikanen.
Voor rechts in de V.S. is alles wat Obama doet natuurlijk een aanleiding om te roepen dat hij een extreemlinkse engerd is. De Republikeinen hebben vanaf dag één alles wat ze maar konden dwarsbomen, gedwarsboomd. Vaak gepaard gaand met bizarre en extreme retoriek, zeker sinds de opkomst van Theefeestgangers. Retoriek die weinig met de realiteit te maken heeft en alles met angst. Obama is nog steeds populairder dan Reagan in 1982 of George H. Bush in 1992, waarbij zeker de tweede het slachtoffer was van een veel mildere economische teruggang.
De Republikeinen hebben deze midterms tot een soort referendum gemaakt met zoals Clinton zei het volgende thema: “let’s make this a referendum on everything that’s bothering you about life right now”. De onvrede is groot, maar gaat feitelijk niet over Obama of zijn beleid, maar over de zwaarste economische crisis sinds de jaren 30. Niet geheel verassend verloren Franklin D. Roosevelt en de Democraten bij de midterms in november 1938 ook extreem: 6 zetels in de senaat en 73 in het congres. FDR werd twee jaar later wel met 55%(!) van de stemmen herkozen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Verkiezingen VS: Republikeinen op dikke winst
Afrekening linkse beleid Obama, of het resultaat van een rechtse haatcampagne?
Meer dan duizend video’s op het kanaal ‘It gets better’ moedigen jonge homo’s aan te leven. Dit naar aanleiding van een groot aantal zelfmoorden in korte tijd, als gevolg van pesten. Vorige week heb ik de video van Google genoemd als voorbeeld, maar de volgende mag je zeker ook niet missen. Eerst de groeikern van het project, de video van het stel Dan en Terry uit Seattle. Dan het aangrijpende pleidooi van raadslid Joel Burns uit Fort Worth, Texas, waarbij ik het zelf niet droog wist te houden. Tenslotte de minst interessante van de drie maar wel de meest prominente: president Obama.
Ik kan me de inauguratie van Obama, een kleine twee jaar geleden, nog goed herinneren. Ik luisterde radio, in de trein, via een brakke dataverbinding van T-mobile. Je zou het bijna een nostalgisch moment kunnen noemen, ware het niet dat de dataverbinding van T-mobile inmiddels nóg brakker is. Maar dat terzijde.
Het was een historisch moment, althans zo voelde het. De eerste Afro-Amerikaanse president, en eentje met beloftes, die ons als muziek in de oren klonken. Amerika zou een wereldleider worden die het goede voorbeeld gaf, “lead by example“.
Niet meer de harde lijn van Bush, die het land en de wereld van elkaar hadden vervreemd, maar de handreiking en het overlegmodel zouden in het Witte Huis weer een plaats krijgen. Guantanamo zou gesloten worden, lobbyisten zouden worden aangepakt, het homohuwelijk zou vrij(er) baan krijgen, controversiële wetgeving zou worden teruggedraaid en hij zou wat doen aan de “don’t ask don’t tell”-doctrine in het leger.
Inmiddels zijn we een aantal illusies armer. De man die in 2004 riep “Er is geen links Amerika en geen conservatief Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika. Er is niet een zwart Amerika en een blank Amerika en een latino Amerika en een Aziatisch Amerika; er is de Verenigde Staten van Amerika”, staat nu aan het hoofd van een land dat verdeelder is dan ooit. Er is niet zo heel veel veranderd. Guantanamo blijft open, de gevaarlijke anti-terrorismewetgeving van Bush blijft onverminderd van kracht en homo’s hebben het nog steeds moeilijk.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Divisions that are fueled and deepened by unprecedented, uncompromising rancor and hostility — some call it hate — between Americans of different political and social persuasions, against certain immigrants, against Muslims, against those of a different sexual orientation and even against the president of these “United” States. Uncompromising attitudes that have rendered our nation, our government, our society virtually dysfunctional” (publicist Dorian de Wind in The Huffington Post)
Negen jaar na 9/11 valt in de Amerikaanse samenleving weinig eenheid meer te bespeuren. Het land is diep verdeeld geraakt over van alles en nog wat. Wordt er niet van mening verschild over de regering, de president of de vrouw van de president, dan wel over homohuwelijken, internetbelasting, diepzeeboren, illegalen, een Arabische Miss USA of Israël. Ook over de bouw van een moskee bij Ground Zero bestaat grote verdeeldheid. Zowaar onder nabestaanden van slachtoffers van 9/11 zijn de meningen over het onderwerp verdeeld.
