Positief populisme

Dit is de vierde gastbijdrage van Hoite Vellema, oud-student Internationale Betrekkingen aan de UvA. Hoewel we in Nederland geen republiek hebben (ons staatshoofd blijft helaas een Oranje), zijn we al jaren op zoek naar een sterke man, of vrouw natuurlijk. Vanaf de dagen van Fortuyn blijkt de enorme aantrekkingskracht van die sterke man. Hoewel Fortuyn, charmant en eloquent als hij was, feitelijk geen politiek programma met enige substantie vertegenwoordigde groeide zijn aanhang binnen de kortste keren tot een ongekende omvang. Nooit eerder in onze gezapige democratie wist iemand in zo’n korte tijd zo’n grote aanhang te verwerven. Nota bene zonder ideologische basis, maar met politiek sexappeal. Sindsdien hebben we de opkomst gezien van Wilders en zijn PVV, nú met dank aan de aanklacht zelfs tot 23 zetels. En ook de opkomst en afgang van Rita Tovenaar tot maximaal 29 zetels en weer terug.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de dag: Al Qaida lijkt nerveus

“Ze lijken nerveus. Als je de retoriek bekijkt die ze tegen me gebruikt hebben nog voordat ik benoemd was, dan zegt dat mij dat hun ideeen failliet zijn. Ze hebben geen acties ondernomen om te zorgen dat kinderen in de moslimwereld beter onderwijs krijgt of betere zorg dankzij hen. (…) Zij hebben dingen vernietigd. En ik denk dat de moslimwereld in de loop van de tijd herkend heeft dat dat een heilloze weg is, die slechts leidt tot meer doden en meer destructie.”

Barack Obama geeft het eerste interview van zijn presidentschap aan de Arabische zender Al-Arabiya. Het interview bevatte meer opvallende citaten, Obama benadrukt bijvoorbeeld dat hij zelf ook gedeeltelijk moslimwortels heeft:

“Het is mijn taak om de boodschap over te brengen van de Verenigde Staten belang heeft bij het welzijn van de moslimwereld, dat de taal die we gebruiken er een van respect moet zijn. Leden van mijn familie zijn moslim en ik heb in moslimlanden gewoond. (…) De taal die we gebruiken doet er toe. En wat we moeten begrijpen is dat er extremistische organisaties zijn – zij het moslims of welk ander geloof in het verleden – die hun geloof zullen gebruiken om geweld te rechtvaardigen. Wij kunnen niet met brede stroken een geloof afschilderen als de oorzaak van geweld dat uit naam van het geloof wordt gedaan.”

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Obama: Wacht nog even met juichen

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we -uiteraard met toestemming- overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van SanteBrun.

Obama tijdens de inauguratie (Foto: Flickr/Kaptain Krispy Kreme)

Dat wordt me wel vaker verweten, dat ik niet positief genoeg ben. Er zijn van die momenten waarop iedereen vindt dat je positief moet zijn, en gisteren was natuurlijk zo?n moment. Moet ik hier gaan argumenteren waarom ik vind dat positief staan tegenover Obama best nog een jaartje kan wachten? Maar ik kan ook zeggen: als ik positief moet zijn, dan worden mijn columns wel erg saai. Goed nieuws is géén nieuws, dat is er bij mij zo ingepompt (en terecht) daar kom ik nooit meer vanaf. Links naast mij komt juist de zon op, dat is elke dag weer het beste nieuws, maar het is natuurlijk ook géén nieuws.

Vanmorgen die rede van Obama nog eens doorgelezen. Prachtig, prachtig, zelfs Jan Blokker was er vanmorgen positief over gestemd. Maar ja, behalve journalist en columnist is hij ook een en al historisch besef en als een Amerikaan er maar Lincoln bij haalt of Roosevelt, dan kan voor een historicus de boel niet meer stuk. Kom daar in Nederland maar eens om, hebben jullie Rutte, laat staan Balkenende of Bos, ooit horen refereren aan Thorbecke? Nou dan.

Vanmorgen, nog in bed, heb ik even liggen rekenen. Obama wordt dit jaar 48 jaar. Zijn vader is toen hij twee jaar was, teruggegaan naar Kenia. Hij was in 1959 in de VS gaan studeren. Hoe kan hij dan in 1948 al om zijn huidskleur geweigerd zijn in een restaurant? Toch zei Obama dat in zijn rede.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

24, slecht programma, gunstige uitstraling

24 (Foto: Flickr/mileena)

Een cultuur kan snel veranderen. Minder dan een jaar geleden leek het nog ondenkbaar dat de Verenigde Staten de eerstkomende halve eeuw een zwarte president zouden kiezen. Een paar weken geleden leek het al onvermijdelijk dat Obama gekozen zou worden.

De media heeft voor deze cultuuromslag belangrijk voorwerk verricht, en dan denk ik in het bijzonder aan 24. Deze televisieserie, waarin Kiefer Sutherland onder de naam ‘Jack Bauer’ de ene terroristische aanslag na de andere weet te voorkomen, kan niet als hoogstaande televisie gezien worden. Het programma overtreedt bij voortduring zijn eigen premisse: alles zou in ‘real time’ gebeuren, hetgeen het merkwaardig doet lijken dat de hoofdpersoon soms in de reclame-onderbreking van de ene kant van Los Angeles naar de andere weet te rijden: Los Angeles is klaarblijkelijk ongeveer zo groot als Bennebroek. Tevens wekt de serie de indruk dat het martelen van terreurverdachten zowel zinvol als moreel aanvaardbaar is, en is het soms moeilijk om de talrijke vrijwel identieke blonde vrouwen van elkaar te onderscheiden.

Desondanks heeft deze serie bijgedragen aan een cultuuromslag, en de aanwezigheid van de Afrikaanse-Amerikaanse acteur Dennis Haysbert als president Palmer. Zijn acteerwerk, overlopend van beheerste emotie, heeft de miljoenen kijkers van het programma duidelijk gemaakt dat een zwarte man wel degelijk ‘presidentieel’ is. Het contrast tussen de gezichtsuitdrukking van de fictieve president Palmer bij het horen van slecht nieuws, en de gezichtsuitdrukking van de echte president in een vergelijkbare situatie, moeten dit nog duidelijker maken. Barack Obama is, in zekere zin, president Palmer met grotere oren en een minder vlezig gezicht. Het schijnt dat Dan Quayle zijn carriere te danken had aan het feit dat hij een beetje op Robert Redford leek: met Barack Obama is, tot op zekere hoogte, iets vergelijkbaars aan de hand.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

WW: Wie wil de wetenschap als president?

De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.

Obama en Mccain dicht bij elkaar (Foto: Flickr.com/Chesi - Fotos CC)

Deden we vorige week een rondje internet op zoek naar de wetenschap achter de Amerikaanse presidentsverkiezingen, deze Wondere Woensdag richten we onze blik op wat de uitslag van de verkiezingen te betekenen zal hebben voor de Amerikaanse (en daarmee mondiale) wetenschap.

Wat meteen opvalt is dat, ongeacht wie er ook wint, de wetenschap in ieder geval beter af zal zijn dan de afgelopen acht jaar. Waar Bush de wetenschappelijke ontwikkelingen eerder tegen leek te willen houden debatteren Obama en McCain over hóe er mee omgegaan moet worden. Vooral op het gebied van het milieu doen zowel de Democraat als de Republikein voorstellen die veel verder gaan dan voorheen. Zelfs in deze barre tijden beloven beide kandidaten meer geld voor wetenschappelijk onderzoek.

Op de site van Scientific American vinden we om te beginnen een mooi rijtje features over wetenschap en de verkiezingen. Ook daar aandacht voor het energie- en milieuvraagstuk. Beide kandidaten erkennen dat de opwarming van de aarde aan de mens te danken is en stellen een cap-and-trade systeem voor om CO2 emissie terug te dringen. Obama gaat daarin iets verder dan McCain (80% tegen 65% reductie in 2050). McCain zoekt de oplossing voor het energievraagstuk verder in meer off-shore boren en meer kernreactoren (45 nieuwe reactoren in 25 jaar). Obama zoekt het meer in biobrandstoffen (slecht idee) en meer onderzoek naar nieuwe technologieën (goed idee).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Oneerlijke concurrentie of wisdom of crowds?

Een wijze menigte? (Foto: Flickr/davidChief)

Er wordt wel eens gezegd dat in de VS de verkiezingen gekocht worden. De kandidaat met het meeste geld kan immers de meeste zendtijd kopen en op die manier vaker doordringen in de huiskamers van de kiezers. En ook in de politiek geldt: bekend maakt bemind.

Voor zover ik kon nagaan klopte het in ieder geval de afgelopen drie verkiezingen. In 2004 wint Bush het qua campagnegeld van Kerry, in 2000 wint Bush dit van Gore en in 1996 haalt Clinton veel meer geld binnen dan Dole. De correlatie lijkt er dus weldegelijk te zijn.

Dat in het achterhoofd houdend, lijkt ook de race van 2008 een gelopen zaak. Obama loopt aan alle kanten McCain voorbij. In Amerika maken mensen zich hier zorgen over, en redeneren dat de verkiezingen “gekocht” worden door de partij met het meeste geld.

Een logische gedachte, maar deze gaat wel voorbij aan een mogelijke alternatieve verklaring: bedrijven en mensen zijn niet gek. Iemand is veel minder geneigd geld te geven aan een kandidaat die het toch niet gaat worden. Daarmee verspil je geld, aangezien de verliezer niks in de melk te brokkelen heeft na de verkiezingen. Een bedrijf zal dan ook eerder een donatie doen aan de partij die -volgens het bedrijf- de meeste kans maakt op het presidentsschap.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Republikeinse bastions gaan voor Obama

Esquire steunt obama (Foto: Flickr/bobster1985)

Het rommelt in Republikeinse kringen. Normaal sluiten de rangen zich nadat beide kampen hun kandidaat naar voren hebben geschoven, en “endorsen” de kopstukken binnen de partijen en grote media hun eigen kandidaat. Maar dit keer gaat het wat anders. Gisteren ging Colin Powell namelijk overstag. Vanaf nu steunt de ex-minister van buitenlandse zaken onder Bush de Democraat Barack Obama. Helemaal onverwacht komt dit natuurlijk niet, want Powell had al eerder aangegeven dat hij een overwinning van Obama “electrifying” zou vinden. Ook werd er een tijd lang flink gespeculeerd dat Powell wel eens de running mate zou kunnen worden van Obama.

Een opvallender steunbetuiging komt van de Chicago Tribune, een conservatieve krant die in haar 161-jarige bestaan nog nooit een Democratische kandidaat steunde. De oprichters van de krant hielpen zelfs de Republikeinse partij op te richten. Ook zij steunen Obama in zijn verkiezingsrace.

Het opvallendste dat de krant de Republikeinse kandidaat McCain verwijt is dat hij zijn verkiezingscampagne belangrijker vond dan zijn land door Palin als running mate te kiezen, een vrouw die volgens de krant niet klaar is om president te zijn. En dat is een kwaliteit die elke vice-president bij uitstek moet bezitten.

Nog een steunbetuiging kwam al eerder, toen het blad Esquire voor het eerst in haar 75-jarige bestaan een presidentiële kandidaat koos.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende