De luie netwerkgeneratie
Mei Li Vos (PvdA) reageert met een lezenswaardig artikel in Trouw op een net zo lezenswaardig artikel van Joop Hazenberg in diezelfde krant eerder.
Joop Hazenberg zet de twintigers en dertigers neer als de netwerkgeneratie die niet langer langs collectivistische weg de wereld wil veranderen. Ze doen dat met losse verbanden en snelle uitwisseling van ideeën. Mei Li Vos reageert door te stellen dat je voor invloed je wel degelijk in de bestaande organisaties moet zitten. Anders word je simpelweg genegeerd.
Beide hebben een punt, dat kunt u zelf lezen. Maar beiden missen ook een punt, welke ik u hier wil meegeven.
Wat namelijk echt nodig is, voor (het streven naar) welke invloed dan ook, is een gevoel van urgentie, van onrecht, van pijn. En dat heeft die generatie niet. Waar zou dat immers vandaan moeten komen? Ze zijn opgegroeid met alles wat hun hartje maar kon wensen. Ze zijn opgegroeid zonder de dagelijkse druk van een koude oorlog of milieuvervuiling. Ze hadden geen zwaar religieuze ouders die ze in een keurslijf probeerden te drukken. Kortom, ze hebben geen reden om zich heel erg boos te maken. En zonder een reden om je boos te maken, stranden alle initiatieven in goede bedoelingen en gezellige tweets. Natuurlijk zitten er altijd wel een paar verdwaalde zielen tussen die wel echt boos zijn. Maar niet de hele generatie en al zeker niet de mensen die al een tijd aan het netwerken zijn. Want als die namelijk echt boos waren geweest, hadden ze daar geen tijd of energie voor gehad.
Dus beste Mei Li en Joop, jullie goedbedoelde oproep valt in het water.
