Het nut van anti-terrorismewetgeving

‘Meer dan 200.000 professionals werken samen om de kans op een terroristische aanslag zo klein mogelijk te maken.’ In 2008, toen de publiekscampagne ‘Nederland tegen terrorisme’ liep, werkten er al heel wat mensen in het ‘anti-terrorismebestel’. Dat zijn er anno 2011 waarschijnlijk meer, want het budget groeit gestaag door (bekijk de ontwikkeling verderop in dit artikel). Het anti-terrorismebestel is inmiddels een gevestigde orde in Nederland. Dat schrijft ook Erik Akkerboom, de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding (NCTb)

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Onzorgvuldige censuur door NCTb

Ook de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding (NCTb) streept maar al te graag met een zwarte stift in documenten die zij op verzoek van burgers openbaar maakt. Als later een ongecensureerde versie lekt, blijkt dat er in een brief ten onrechte is gestreept.

Met een beroep op de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) vroeg ik een half jaar geleden het NCTb alle documenten over het onderzoeksprogramma “Herkenning Digitale Informatie en Fingerprinting” openbaar te maken. Een van de verstrekte documenten is een voortgangsbrief. Het NCTb schrijft over het Innovatiecongres Veiligheid 2010, waar het NCTb de sessie “technologie en terrorisme” leidt. Dit congres wordt jaarlijks door de overheid georganiseerd om de laatste technologische toepassingen op het gebied van hulpverlening en rampenbestrijding te bespreken.

Het NCTb zegt de brief openbaar te maken “met uitzondering van de gegevens over personen, onderscheidenlijk de tot personen herleidbare informatie”. Ze verwijst daarbij naar één van de uitzonderingsgronden uit de Wet openbaarheid van bestuur: “het belang van de openbaarheid van de informatie weegt niet op tegen het belang van de bescherming van de persoonlijke levenssfeer”.

Voor wat betreft de naam en de contactgegevens van de ambtenaar die de brief verzonden heeft, is dat te verdedigen. Verrassend genoeg is de functieomschrijving van de ambtenaar, ook herleidbare informatie, niet ook weggestreept. Tenslotte is de zwarte stift ook gebruikt om één hele zin in de brief zelf onleesbaar te maken.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ondoorgrondelijke wegen van terrorismebestrijding

Naaktscanner (Foto: Flickr/remolacha.net fotos)

Nu duidelijk is dat de naaktscanner er komt, kunnen we weer rustig ademhalen. Het is nóg onwaarschijnlijker geworden dat je door een terroristische aanslag met of op een vliegtuig om het leven komt. Inmiddels is de kans dat je door een politieagent gedood wordt dus méér dan acht keer hoger.

We danken de overheid dus op onze blote knietjes dat deze scanners, die onder andere explosieven detecteren die bij fouillering niet gevonden worden, onze luchthavens gaan verrijken en vooral beveiligen. En gelukkig gaan we in Nederland ook nog met respect om met die mensen die om wat voor reden dan ook morele bezwaren hebben tegen de scanner.

Laten we dit stukje dan ook afsluiten met de wijze woorden van de Nationaal Coördinator Terrorisme Bestrijding:

“Wie toch moeite heeft met de scan hoeft er niet doorheen en kan ervoor kiezen om zich te laten fouilleren”.

Ja natuurlijk, da’s logisch.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Journalisten zijn geen terroristen

Protesterende rat (Foto: Flickr/tricky?)

Wilders’ partij is geïnfiltreerd door HP/De Tijd. Met veel gevoel voor drama zegt Karen Geurtsen, de gelukkige journaliste: “Ik had hem kunnen doden. Ik had hem zelfs tientallen keren kunnen doden.” Het doel van de infiltratie was om te bepalen hoe gevaarlijk de PVV nou écht is. Dat dit doel niet overeenkomt in het verhaal waar het tijdschrift mee naar buiten komt zegt eigenlijk al genoeg: ze heeft niets noemenswaardigs gevonden. Dan maar een relletje over een non-issue, moeten ze bij het tijdschrift hebben gedacht. Er moeten immers blaadjes verkocht worden, en Wilders zal vast wel mee willen werken om dit verhaal ten volle uit te melken.

En inderdaad, Wilders grijpt het aas. Hij laat de Telegraaf optekenen: “Het idee dat je blijkbaar zo makkelijk kan infiltreren, ook met ergere bedoelingen en bij me in de buurt kan komen geeft wel een onveilig gevoel“. Wilders zegt te gaan overleggen met de landelijke coördinator terrorismebestrijding.

Ik vraag me af waarom. Is de partij van Wilders niet zelf verantwoordelijk voor het aannemen van stagiaires? Volgens Geurtsen was een simpele Google-zoektocht voldoende geweest om haar te “ontmaskeren”. Dat dat niet gebeurd is zegt meer over het personeelsbeleid van de PVV dan de instantie die de mensen in de omgeving van Wilders moet screenen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.