Zouden ze nog gaan zingen? Dat was de vraag die ik me afgelopen zaterdag aan het begin van de avond stelde toen Rodrigo y Gabriela hun opwachting maakten in een uitverkochte Melkweg Max zaal. Meestal heb ik het al snel gezien bij instrumentale muziek, maar Rodrigo y Gabriela bezitten genoeg vaardigheden om hun live-set levendig te houden. Zo werd de zaal tijdens één van de nummers door Rodrigo in drieën gedeeld waarbij elk deel een verschillend ritme mee moest klappen op het vingervlugge gitaarwerk van het duo en ontstond er een prima ritmesessie. Een andere keer werd het publiek verleid tot het meezingen van de loopjes waarna het tweetal het tempo geleidelijk opvoerde om uiteindelijk onnavolgbaar te worden. Rodrigo y Gabriela komen oorspronkelijk uit Mexico stad, maar wonen sinds 1999 in Dublin, met enkele uitstapjes tussendoor naar Barcelona en Kopenhagen. Voordat ze als tweetal besloten verder te gaan, zaten ze in Terra Acida, een metalband en dat verklaart hun voorliefde voor het stevigere gitaarspel in hun oeuvre. Schatplichtig als ze zijn aan Metallica, speelden ze zaterdag onder andere Orion, One en een stuk van Enter Sandman. Deze nummers hebben ze geheel naar eigen stijl bewerkt waarbij de structuur van de nummers nog wel overeind staat, maar dan gelardeerd met loopjes in mariachi-stijl. Rodrigo is de solist die zich heeft bekwaamd in het vliegensvlugge pingelwerk en Gabriela speelt de slaggitaar waarbij ze evengoed de percussie op de kast voor haar rekening neemt. Het geeft de muziek ook een vleugje Flamenco mee.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Een volk dat bij -10 plezierig ijsjes eet is niet stuk te krijgen, dat wist zelfs Napoleon. En wanneer de hippie-jeugd bij mij om de hoek met bevroren vingers in een besneeuwd park gitaar speelt, dan kun je je indenken dat daar een ijzersterke lyrische traditie achter schuilgaat. Onze buren hebben eens een tipje van die sluier opgelicht.
Het waren de ‘singer-songwriters’ avant la lettre, met simpele ‘chansons’ kregen ze de Sovjet-Unie tot in haar verste uithoeken op de knieen. En soms – heel soms – staat er in het Rusland van nu iemand op die hetzelfde vermogen heeft. En dit keer zijn het geen dissidenten met taperecorders, maar mensen als u en ik die de boodschap via ‘Youtube’ verspreiden. Zijn amateuristische video (Gitar!) werd ruim 350.000 keer bekeken, en hij werd gevraagd voor de lancering van de Russische editie van Youtube. Er volgden interviews, en een eerste concert. Peter Nalitch, onthoud die naam!
‘La Boheme’ – Deze Rus met Bosnische roots zingt een aardig woordje Frans. Meer video’s hieronder.
Een klassieker, doet het goed op ieder treurig verjaardagsfeestje
‘Kom, ik ga slapen, laat jou dansen’
Het gebeurt niet vaak dat een concert al van meet af aan de bijval krijgt die je je als band toewenst. Het Nederlandse publiek dient meestal even warm te draaien, wacht kritisch af wat de artiest gaat brengen, alvorens volledig op te gaan in de muziek die wordt gebracht. En dat is terecht; muzikanten zijn vaak door de drukke tourschema’s oververmoeid of staan volledig ongeïnspireerd en routinematig de zoveelste show af te werken.
Afgelopen dinsdag was dat zeker niet het geval. In een uitverkochte Melkweg Max zaal stond Gogol Bordello met haar Super Taranta tour (tevens de titel van het laatste album) en het publiek liet zich meteen meevoeren op de Balkan-liedjes van het gezelschap uit New York. Het begon eigenlijk al toen het Dub Trio na het voorprogramma van La Phaze het publiek langzaam warm draaide in een dj-set op het podium. Naarmate de opkomst van Gogol Bordello dichterbij kwam, werden de balkan-beats opgevoerd en kwam het publiek in een opperbeste stemming. Toen zanger Eugene Hütz in roze legging, met ontbloot bovenlijf en op rode pumps zijn opwachting maakte, verwelkomde hij het publiek met:”hey, you bunch of fuckers” en zette hij het eerste nummer in op zijn akoestische gitaar. De vloer kwam meteen in beweging door het meespringen van het voltallige publiek waardoor de toon voor het optreden was gezet en die pas los werd gelaten nadat het eindsignaal had geklonken. En dat volgde pas na twee uur, want Gogol Bordello had er duidelijk zin in die avond.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.