Eclectisch spektakel van Yeasayer

Het oogt een beetje als een hippe-gezelschap en in sommige nummers komt dit ook wel naar voren bij Yeasayer, het viermanscollectief uit Brooklyn New York. De combinatie van sitar (die overigens uit een sampler komt), harmonieuze samenzang en exotische geluiden uit elektronische kastjes geven het geheel een sfeer die terug gaat naar de jaren zestig. De muziek is zweverig en laat je in een soort roes geraken waarbij het even duurt voordat je weer met beide benen op de grond staat. Toch is Yeasayer meer dan een band met een hang naar de jaren zestig; met een traditionele bezetting van zang, gitaar, bas en drums, aangevuld met een keyboard en samplers zet het viertal een geheel eigenzinnig geluid neer. Het deed me nog het meeste denken aan Animal Collective, soms een beetje 16 Horsepower en met een beetje fantasie kun je er ook iets van Manu Chau in horen. Gisteren stond Yeasayer in de Melkweg, aan het eind van een lange Europese tournee. Het gevaar bestaat dan dat een band volledig uitgeput op het podium staat, maar daar had Yeasayer gelukkig geen last van. Zanger Chris Keating die ook het keyboard en de sampler bespeelt, is een charismatische voorman die getergd zijn hymnes zingt. Gitarist Anand Wilder is een klassiek opgeleide cellist die naast gitaar ook nog eens een sampler bedient tussen de akkoorden door en drummer Luke Fasano verscheen om onduidelijke redenen met een halsdoek voor zijn gezicht zoals struikrovers dat vroeger deden. Wellicht verklaarde dat waarom de band overal briefjes op had laten hangen met het verzoek om niet te roken tijdens het optreden. Het zag er een beetje raar uit die doek, zeker ook omdat Fasano ook mee zingt in de koortjes.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

UptheBeat – various artists

, door

UptheBeat Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag een stuk van Marco Holvast

Wat een album dit, uit de stal van Blix, Rens Pluym en B1, bekend van o.a. LPC en het Eigenrichting label (waar recent het veelgeprezen album van Gekke C werd gereleased)! Het betreft dit keer een verzamelalbum met diverse allianties tussen bekende en minder bekende rappers, waarvan een aantal nog maar net begonnen is. Eigenlijk zitten er nauwelijks mindere tracks tussen en dit belooft een hoop voor de toekomst, met veel artiesten die zich nog verder zullen gaan ontwikkelen.

Na het intro, een in intensiteit toenemende piep die wat doet denken aan het begin van acht uur journaal, is het met track 2, Zooitje van, meteen raak! Een spannend maar catchy nummer met een pakkend refrein en een mooi vocaal sampletje dat wat doet denken aan through the wire van Kanye West, maar dan uiteraard gewoon in de moerstaal! Track 3, Regels van een kladblok, is wat dreigender en dieper. Track 4 valt op door het mooie refreintje waarbij de zangerige rap van D-Nial erg doet denken aan Nate Dogg van de beruchte dogg pound. De tekst van dit nummer is uitzonderlijk sterk, met een hoop drama (de titel is niet voor niets Het doet pijn) maar toch ook een positieve noot. Een echte tearjerker! Nodige zelfkennis wordt gekenmerkt door een Arabisch melodietje.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zondagmiddag met Fink

, door

Fink Het was even wat minder toen ik gisteren een zonovergoten dag moest inwisselen voor de donkere bovenzaal van Paradiso. Maar dat ging al snel over toen singer songwriter Fink om stipt 3 uur het podium betrad. En ook Fink zelf, alias Fin Greenall, moest even wennen aan het tijdstip. “Ik zie allemaal nuchtere koppen in het publiek”, verwonderde hij zich al en daarmee bedoelde hij ook zichzelf want doorgaans speelt hij in de late avonduurtjes op rokerige plekken met een lucht van verschaald bier. Na een paar nummers liet hij ons echter weten dat het beter dan ooit ging. En dat was ook duidelijk te merken.

Greenall debuteerde als Fink in 2006 met zijn album Biscuits For Breakfast dat meteen goede kritieken kreeg in de muziekpers. Daarvoor had hij echter al een hele muzikale carrière achter de rug als DJ en producer (van o.a. Amy Winehouse). Onder de namen Fink, Sideshow en EVA bracht hij verschillende platen uit en werd hij opgepikt door het Ninja Tune label. Zijn kostje leek te zijn gekocht als Dance-dj, maar in 2005 kreeg hij te maken met een behoorlijke artistieke dip waarop hij besloot het roer volledig om te gooien en zich te storten op de kleine liedjes die hij al sinds zijn zestiende maakte op gitaar. In 2007 resulteerde dat in het tweede album Distance and Time, waarop hij zijn eenmansproject heeft omgevormd tot een volwaardige band met Guy Whittaker op bas and Tim Thornton op drums. Deze toevoeging heeft gezorgd dat zijn nummers meer gelaagd zijn en spannender in het gehoor liggen. De opmars van de nieuwe Fink lijkt nog maar net te zijn ingezet.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De knieval voor de commercie?

, door

Sons and Daughters Het Schotse Sons and Daughters ontstond min of meer tijdens een tournee van het inmiddels opgeheven Arab Strap. Zowel zangeres/gitariste Adele Bethel als drummer David Gow maakten deel uit van deze tournee en hadden waarschijnlijk genoeg van de nogal sombere toonzetting van de heren Middleton en Mofat. De toevoeging van bassiste/mandoliniste/pianiste Ailidh Lennon en van gitarist Scott Paterson (die altijd in de platenzaak van Adele kwam) zorgde voor de geboorte van de band in 2002. De muziek van Sons and Daughters wordt vaak omschrijven als countrypunk, maar wellicht is, of beter gezegd was, de term indiefolk meer op haar plaats.

De gemene deler van de band is hun voorliefde voor Johnny Cash en als eerbetoon aan de ‘The Man in black’ werd de eerste single naar hem vernoemd. In 2004 verscheen daarop hun eerste cd Love the Cup, gevuld met sympathiek dwarse nummers waarbij vooral het ingetogen spel van Patterson en de samenzang van hem en Bethel voor een fris nieuw geluid zorgden. De ingeslagen weg werd voortgezet op Repulsion Box in 2005, hetgeen het bescheiden poppy hitje Dance me in opleverde, terwijl nummers als Hunt en Rama Lama veel spannender qua compositie zijn.

Maar het zijn juist nummers als Dance me in die aanslaan bij de radiostations en daaruit lijkt Sons and Daughters lering te hebben getrokken. Producer Bernard Butler (ex-Suede) werd in de hand genomen voor het album This Gift dat eind januari verscheen. De eerste single Gilt Complex was goed te verkroppen, maar lijkt een eenzaam overblijfsel uit het verleden. Nummers als Darling en The Bell zijn meer poppy en eigenlijk is de rest van het album niet veel anders. Het is behoorlijk wennen en tot dusverre is het mij nog niet gelukt. Het heeft ze echter geen windeieren gelegd gezien het uitgebreide tourschema in de Verenigde Staten en Europa en de vele aandacht die ze in de media krijgen. Het is echter te hopen dat ze snel weer van dit uitstapje terugkeren en weer schatplichtig worden aan hun roots. Sommige bands hoeven niet zo nodig groot te worden.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Buma/Stemra sluit het internet

, door

U vond Cozzmoss een dubieuze club met dito handelwijze? Meet Buma⁄Stemra. Wellicht had u het berichtje in de Waan van de Dag al gezien: Buma⁄Stemra heeft muziekweblog My Own Music Industry gemaand te betalen voor webcasting.

Geen specificatie, slechts “wij hebben geconstateerd dat u actief bent om (beschermde) muziekwerken uit het door Buma/Stemra beheerde wereldmuziekrepertoire ter beschikking te stellen”. Ook nadien is slechts aangegeven dat het gaat om filmpjes van YouTube, die “embedded” op de site zijn opgenomen. Ja, u leest het goed, embedded. Op de servers van YouTube dus. My Own Music Industry heeft geen er invloed op als de filmpjes worden geblokkeerd, vervangen of verwijderd, heeft de filmpjes niet op eigen server staan en heeft dus geen downloads op de server staan.

Geen probleem, vindt Buma/Stemra, de filmpjes worden beschikbaar gesteld en dat is genoeg. De FAQ van de Buma/Stemra is lekker simpel: “Muziek is altijd illegaal wanneer u het gebruikt zonder toestemming van de muziekauteur, dus in het openbaar uitvoert of afspeelt, of verveelvoudigt op een geluidsdrager als cd of dvd.”

Dat klinkt duidelijk. Alleen is het volslagen onzin. De muziekauteur kan, indien aangesloten bij Buma/Stemra, bijvoorbeeld geen toestemming geven om een werk gratis te gebruiken. U leest het goed: de maker mag geen toestemming geven een werk gratis te gebruiken.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende