Johnny Dowd: Do the Gargon

Het tiende studioalbum van Johnny Dowd is een feit. Tijd om dit Amerikaanse 'enfant terrible' de erkenning te geven die hij verdient. Gespeend van zelfspot is de stug voort rockende zestiger Johnny Dowd nooit geweest. Ondergewaardeerd wel. Na zijn onverwachte doorbraak, eind jaren negentig met het lugubere album Wrong Side of Memphis (1998, Koch/Munich Records), volgde al snel weer de stilte. Een mediastilte, welteverstaan, want van de heer Dowd zelf kan moeilijk gezegd worden dat hij heeft stilgezeten. Naast die in de pers bejubelde debuutplaat bracht hij in vijftien jaar nog negen langspelers uit. Hoewel ook deze albums de moeite waard zijn, haakten steeds meer volgers af. Laat Do the Gargon (Mother Jinx Records) de herontdekking zijn. Een in het oog springend nummer is Pretty Boy, waarin Dowd ontboezemt dat hij zichzelf wil kussen. Hij is immers de mooiste man op aarde. Nee, van het universum. Alleen als je Johnny Dowd heet, kom je er mee weg om 'universe' lekker vulgair te laten rijmen: “I'm the prettiest man / In the whole universe / I got some pretty in my    pocket / I wanna flip into your purse.” Dat kun je leuk vinden. Of niet. Feit is dat het oeuvre van Johnny Dowd zo langzamerhand groot genoeg is om een serieus oordeel te krijgen. En dat krijgt het niet, voor wie geen genoegen neemt met stilte als teken aan de wand. Gelukkig komt bij de geboren Texaan stilte voor de storm.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 06-10-2022
Foto: copyright ok. Gecheckt 17-10-2022

Crime & the City Solution – American Twilight

, door

RECENSIE - De muzikale verrassing van 2012 was voor mij een optreden van Crime & the City Solution. Deze artistieke rockgroep rond de Australische zanger Simon Bonney beleefde zijn hoogtepunt in de jaren ’80 en ging in 1991 ter ziele. In 2011 bleek Bonney de band nieuw leven te hebben ingeblazen. Tja, en toen, in oktober, stond ik daar in het Patronaat in Haarlem, voor het eerst oog in oog met mijn helden. Daar hoorde ik ook dat er een nieuw album zou komen. Omdat nieuwe albums van oude bands meestal tegenvallen, verwachtte ik er ondanks het goede optreden niet veel van. Bij de eerste luisterbeurt sloeg American Twilight in als een bom.

Hoewel de bezetting, altijd al wisselend, flink is veranderd in vergelijking met die van Paradise Discotheque – het laatste album uit de ‘eerste’ periode – klinkt American Twilight vertrouwd. De meeste nummers zijn gebouwd op een stevig fundament van gelaagde, slepende en gierende gitaren, zoals het een rockband betaamt – zonder ook maar een moment als een gewone rockband te klinken. Het vioolspel van Bonney’s vrouw, Bronwyn Adams, voorziet enkele van de meest subtiele nummers op het album, zoals Domina en vooral The Colonel (Doesn’t call anymore) van het wildwestachtige, duistere sfeertje dat zo kenmerkend is voor deze band. Maar het meest opmerkelijke pluspunt van dit album is misschien wel dat de band nog even fris en jong maar toch volwassen klinkt. Bonney bezingt dezelfde onderwerpen – relaties en politiek – met hetzelfde pathos, maar losser en feller dan voorheen, alsof hij bevrijd is.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-03-2022

Stijgende prijs pop- en rockconcertkaartjes bevestigd

, door

DATA - Precies een half jaar geleden publiceerden we hier een overzicht van de prijs van concertkaartjes vanaf 1975 tot en met 2012. Voor inflatie gecorrigeerd was er een duidelijke stijging zichtbaar. Nadien hebben we nog ruim honderd nieuwe tickets ontvangen. Die hebben we verwerkt in een nieuw overzicht.

Ook uit het nieuwe overzicht blijkt dat de stijging er inderdaad is. Sterker nog, hij is iets steviger geworden. Er is sprake van een ruime verdubbeling van de prijs:
concertkaartjes_revis_1976-2012_470

Dit keer hebben we ook de podia uitgesplitst naar klein en groot om te zien of er nog verschil in trends was. Die is er, maar het scheelt niet veel. Bij grote podia (>500 bezoekers) stijgt de prijs net een fractie sneller.
concert_kaartjes_klein_groot_470

Wederom dank aan een aantal lezers die de moeite hebben genomen hun concertkaartjes te scannen en op te sturen. Ze zijn nog steeds welkom, maar een update verwachten we pas over ruim een jaar weer.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Willy Mason

, door

COLUMN - Nu ik deze woorden schrijf, klinkt Willy Mason. En ben ik weer terug in Gent, maart 2007. Het weer was ongeveer zoals nu. Kraakhelder winterweer. Ik had If the ocean gets rough bij de plaatselijke Fnac beluisterd en gekocht. Alleen de eerste tonen van Gotta keep walking hoefde ik te horen om te weten dat het een dierbaar plaatje zou worden.

We hadden met W. en C. Afgesproken. Dronken biertjes in Waterhuis aan de bierkant. Aten in een restaurant waar enkel gefluisterd werd. De gigantische schuchterheid van het dienstmeisje bracht mijn lief op het idee om, nadat we het restaurant hadden verlaten, terug te gaan en precies dezelfde gerechten te bestellen en precies dezelfde vragen te stellen en precies dezelfde discussies te hebben als in de uren daarvoor.

Die avond werd ik ziek. Ik keek naar een film over de laatste dagen van Markies de Sade. Met Geoffry Rush en Kate Winslet. De nacht bracht ik ijlend door.

De volgende dag voelde ik mij als herboren. De trein naar Nederland nam een omweg. We namen de voet van de Ardennen mee en zagen de achterkant van Wallonië, badend in het zonlicht. Als ik Willy Mason opzet, kruipt dat hele weekend weer mijn lijf in. Terwijl ik toen alleen maar de eerste tonen van het eerste nummer had beluisterd.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Even een LP printen

, door

De 3D-printrevolutie moet nog op gang komen. Maar nu al komen er waanzinnige dingen uit. Zoals het idee om gewoon een LP te printen. Omdat het kan. Kwaliteit is nog niet super, maar dat komt nog wel.
En als straks de LP grijs gedraaid is, stop je hem in de recycle bak en maak je een nieuwe.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Vorige Volgende