Simon Carmiggelt schreef ooit dat het hem frustreerde dat hij zijn dromen altijd vergat. Zijn nachtelijke reizen bevatten volgens hem zoveel filosofische inzichten dat het een doodzonde zou zijn deze aan de mensheid te onthouden. Om dit euvel te bestrijden legde hij pen en papier op zijn nachtkastje en dwong hij zichzelf te waken wanneer er weer één van die scherpzinnigheden zich aan de binnenkant van zijn oogleden presenteerde. Het lukte Carmiggelt een volzin te produceren tijdens zijn halfslaap, maar toen hij 's ochtends vol spanning deze nalas, vond hij tot zijn grote verbazing de merkwaardige zin "Eekhoorntje op lange weg". Dit resultaat stelde hem dusdanig teleur dat hij daarna nooit meer iets van zijn dromen aan het papier heeft toevertrouwd. Paul Klemann (1960) durft de confrontatie met zijn onderbewustzijn wel nog aan. Vanaf midden jaren legt hij zijn dromen vast in tekeningen. Hij beschouwt deze dromen als fascinerende belevenissen, afkomstig uit onbegrepen regionen die dienen te worden overgeheveld naar de dag. 's Ochtends schrijft hij de dromen onmiddelijk op waarna hij ze 's middags in kleurpotlood op papier zet. Het heeft iets weg van Marcel van Eeden's tekenlog, met dit verschil dat van Eeden zich baseert op bestaande beelden. Maar de dwangmatigheid van het dagelijks tekenen is dezelfde. In het Teylers Museum in Haarlem is een deel van deze tekeningen uit verschillende verzamelingen bijeen gebracht. Tegelijkertijd bestond er tot afgelopen zaterdag de mogelijkheid om werk van Klemann te kopen in galerie Rob de Vries, eveneens in Haarlem. Bij het bekijken van Klemann's tekeningen ontstaat er al snel een jaloers makend gevoel.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Art Olive presenteerde van 14 t/m 17 september voor de zesde keer de Art Olive Jong Talent. Deze verzameling werken van dertig net afgestudeerde kunstenaars uit het hele land was te zien in hun eigen galerie op het Westergasfabriekterrein in Amsterdam. Art Olive is ooit begonnen als online galerie en is daarmee een belangrijke speler op kunstgebied geworden. Met de vaste openstelling elke zondag begint de galerie zich ook aardig offline te roeren.
De expositie geeft een aardig beeld van wat we de komende jaren mogen verwachten uit de kunstwereld. Uiteraard zijn de kunstenaars nog maar net verlost van hun begeleiders en is hun leidende hand in de werken soms nog terug te zien, maar de talenten komen uiteindelijk vanzelf wel boven drijven. Ook is er genoeg bagger te zien, maar het kaf scheidt zich uiteindelijk van het koren. Nu zult u denken; “Wat heb ik nu aan een beschrijving van een expositie die al is geweest?”, maar uiteraard zijn de meeste getoonde werken terug te vinden op de website. Het is echter wel jammer dat de bezoeker minder dan een week de tijd kreeg om de werken te bewonderen.
Al bij binnenkomst was er een werk van Daan Brinkmann (Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (Kabk), Den Haag) dat de aandacht trok. Zijn Contact leek een onschuldige box met daarin twee metalen bollen en de vraag rees wat daar nu weer mee bedoeld werd. De installatie bleek echter een zogenaamd “skinstrument” te zijn, een muziekinstrument dat d.m.v. aanraking door twee mensen op de huid, resonanties kan voortbrengen. Waarschijnlijk zijn er volledige composities mee te fabriceren, maar helaas was niemand van de aanwezigen gevorderd genoeg in het gebruik.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Otto Hamer, RUIMTE-TIJD CONTINUÜM.
Dit is voorlopig mijn laatste Kunst op zondag. De inspanning-plezier verhouding is naar de verkeerde kant doorgeslagen.
Ex de Medici, Spectre #1 (Swastika) 1996.
Bezoek de site en ga naar “Red”.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.