Nieuwe sterke leider voor Nederland!

Volgens peilingen van Maurice de Hond is de PVV nu virtueel de grootste partij. Het politieke cliché luidt dat peilingen dagkoersen zijn, maar ze bieden wel voldoende stof tot speculeren. Als de regering niet eerder struikelt dan zijn de volgende verkiezingen op 11 mei 2011. Al over anderhalf jaar dus. Gekkigheden daargelaten, en gekkigheden zullen er zijn, lijken de winnaars en verliezers van die verkiezingen nu al bekend. Grote winnaars zullen de PVV en D66 zijn. De verliezers zijn de regeringspartijen PVDA en CDA. De formatie van een stabiele regering lijkt daardoor een haast onmogelijke klus te worden. Zoals het er nu uitziet strijden 3 partijen om de eerste positie: PVV, D66 en het CDA. Tussen de 3e en 4e plek zit een hele tijd niets en dan volgen VVD, SP, PVDA en Groen Links. Het CDA staat nu virtueel derde en zit al tijden in een neergaande spiraal. Als JP het tij weet te keren en van het CDA toch nog de grootste partij weet te maken, is er weinig aan de hand. Of je het CDA nu pragmatisch noemt of machtwellustig: ze vinden het geen probleem met wie dan ook een regering te vormen. Zolang ze zelf maar de lakens uitdelen. En daar zit nu net het probleem voor de christendemocraten: de kans lijkt groot dat het CDA niet de grootste partij wordt. En dan?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zwarte dood kleurt oranje rood

oranjezwartrood Koninginnedag is overleden met de doden,
30 april is niet meer, anders dan om hen te herdenken.
Het laatste restje nationale onschuld en onbekommerdheid
is uitgevierd en geheel ontzield achtergelaten.

De laatste Koninginnedag is het bloedrood einde
van een tijdperk van oer-Hollandse kneuterigheid.
Een monarchie ontdaan van oranje franje, een land
dat opnieuw een datum zwart moet omranden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Poll: Wat te doen met onze monarchie?

De dag voor koninginnedag is traditioneel de dag van de opiniepeilingen. Wat vinden de Nederlanders van onze Monarchie? Wie is het meest geliefde lid van het koningshuis? Het mag niet verbazen dat de steun onder Nederlanders nog altijd groot is. 85 procent staat achter de monarchie, 15 procent wil een republiek (of iets anders). Nu zullen die verhoudingen onder GC-lezers vast niet hetzelfde zijn, maar ik vermoed dat ook hier een meerderheid voor het behoud van het koningshuis is.

En geen vermoeden of we willen het hier bevestigd of ontkracht zien. Daarom onze eigen GC poll: Wat moeten we doen met het koningshuis?

Onze monarchie?
( surveys)

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Countercolumn: Leve het koninkrijk der Nederlanden

Gisteren plaatsten we de gastcolumn Leve de Republiek der Twaalf Verenigde Nederlanden van DeJa en binnen enkele uren plofte er een ‘countercolumn’ getiteld: “Leve het koninkrijk der Nederlanden” van reaguurder Freek in de mailbox. Hoe dan ook: Leve de Polemiek!

Geloven in de monarchie is juist geloven in de maakbaarheid van de mens. Iemand zonder talent die van kinds af aan is getraind om te leiden en te verkeren in hogere cirkels is daar een stuk beter in dan iemand met hoogstens meer talent. Kijk naar de geschiedenis, maar zelde kwam een wereldleider voort uit het plebs, wanneer dat gebeurde was het weliswaar een erg succesvolle (Napoleon), maar over het algemeen komt het toch zelden voor. En zo’n talent heeft in Nederland nog steeds alle ruimte als minister-president.

“Feit is dat het huis Oranje-Nassau-Dillenburg, met uitzondering van de tachtigjarige oorlog en wellicht (discutabel) de tweede wereldoorlog geen positieve rol van betekenis heeft gespeeld.” schrijf je, waarmee je even snel de cruciale rol van ons koningshuis in de vorming van ons land (“andere tak”) en belangrijkste conflicten die we ooit hebben gekend terloops afdoet als uitzonderingen. Zij stonden er juist toen, dat je ze op andere momenten minder ziet is toch juist goed? We zijn een democratie!

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Leve de Republiek der Twaalf Verenigde Nederlanden

Sargasso biedt gelegenheid tot het plaatsen van gastbijdragen.
Vandaag plaatsen wij een bijdrage van DeJa.

Ons land is ooit begonnen (1588) als de eerste republiek van de moderne tijd. Dankzij gekonkel, intriges, burgeroorlog, onderdrukking en de macht van buitenlandse monarchieën hebben verre achterneven van de oorspronkelijke oranjes uiteindelijk, mede met dank aan Napoleon, in 1815 definitief de macht gegrepen. Eén van de eerste zaken die door de oranjes werd verprutst was de unie met België. Binnen 15 jaar na het ontstaan van de monarchie is België, met medeneming van Luxemburg, vooral dankzij ene meneer Willem 1 van Oranje gevlucht. Daarmee was dus definitief een einde gekomen aan Nederland als invloedrijk land binnen Europa.

Willem 1 en zijn nageslacht stammen op geen enkele wijze af van de oranjes die daadwerkelijk iets hebben betekent, Willem, Lodewijk, Adolf en Maurits. Deze mensen, die voor het merendeel tijdens de onafhankelijkheidsoorlog tegen Spanje zijn gesneuveld, hebben daadwerkelijk bijgedragen aan het ontstaan van het land Nederland. De huidige oranjelijn daarentegen stamt af van personen die, voortkomen uit de broer van Willem van Oranje, Jan van Nassau-Dillenburg. Het huidige vorstenhuis zou dan ook eigenlijk niet Oranje-Nassau, maar Nassau-Dillenburg moeten heten.

Maakt dit verleden van de huidige Oranjes slechte of gevaarlijke mensen? Nee, in het geheel niet! Het verleden toont alleen de zinloosheid en het gevaar van een monarchie aan! De mens is geneigd het verleden te vergeten, te verdraaien en te romantiseren. Feit is dat het huis Oranje-Nassau-Dillenburg, met uitzondering van de tachtigjarige oorlog en wellicht (discutabel) de tweede wereldoorlog geen positieve rol van betekenis heeft gespeeld. De illusie daarnaast dat een koningshuis noodzakelijk of zelfs maar positief bijdraagt aan ons gevoel van Nederlanderschap (wat dat ook mag zijn) lijkt mij zo langzamerhand ook wel doorbroken.
Wat mij persoonlijk het meeste stoort aan een monarchie is de belediging die dit instituut is voor het gezond verstand. Geloof in een monarchie kan slechts één van twee dingen betekenen. Of er bestaat een hogere macht die ervoor zorgt dat de juiste opvolger klaar staat. Of een monarchie is een kansspel waarbij de uitslag elke keer weer een verrassing is. De historie leert ons dat keuze twee de juiste lijkt te zijn.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ni se cacher ni s’afficher

Quote du Jour“On ne se cache pas, mais on ne s’affiche pas.”

Ex-topmodel en liedjeszangeres Carla Bruni verduidelijkt de delicate balans die zij met haar president de la France heeft opgezocht toen ze laatst een afspraak hadden met een horde fotografen in het kerstdrukke Eurodisney. Je hebt dus helemaal geen koningshuis nodig om de roddeldrang van het volk te stillen, je kunt volstaan met het verkiezen van een viriel 1.65 meter lang machomannetje.

Alhier te lande was de kroonprins al not amused om een paar kiekjes van zijn prinsessekindje Catharina-Amalia (die overigens toch nooit koningin zal worden omdat tegen die tijd de monarchie zal zijn verdwenen). MAAR gelukkig heeft Amalia “van de woede van haar vader niets gemerkt, zij had erg veel zin in haar eerste schooldag”. Toch toont deze spanning tussen ‘pers’ (kuch) en koningshuis aan wat een rariteit het instituut van de monarchie is. Misschien dat er nog hoop is voor Oranje en haar klanten als Amalia straks een aardig moppie leert zingen, net als Carla…

… of als Amalia ten minste eens een beetje fatsoenlijk leert inhaleren.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige