Ook in India lijkt de zorg over de klimaatproblematiek aangeslagen te zijn. De Indiase minister president Manmohan Sing presenteerde een aantal dagen geleden een eerste concept klimaatplan, waarin de aanplant van bomen centraal zou staan op een totaal landoppervlak van 15 miljoen hectare. Het 'groene' India moet efficienter omgaan met energie. De regering moet volgens Sing maatregelen nemen om de negatieve effecten van de opwarming van de aarde voor de Indiers te beperken. Terwijl de gletsjers in de Himalaya steeds verder smelten komt het terugbrengen van de CO2-uitstoot nog niet in de Indiase plannen voor, misschien ook wel begrijpelijk, want de Indiase regering wil haar snel-groeiende economie nog wel de ruimte geven. Overigens hebben de plannen de steun van de gemiddelde Indier: uit recent onderzoek blijkt dat de burgers van India zich meer dan enig ander land zorge maken over klimaatverandering, tegelijkertijd heerst er optimisme over het vinden van oplossingen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Grote denkers die zich uitspreken over de toekomst van China gebruiken vaak de term lurching giant: een ‘zwalkende reus’. De wereld kijkt toe hoe het reusachtige China bij het doen van stappen vooruit van de ene naar de andere kant overhelt. Een ding is zeker: als deze reus valt dan is de dreun enorm. De koers van dit land met meer dan 1,2 miljard inwoners dat hard op weg is de grootste economie op aarde te worden en dit jaar de VS al overtreft in CO2-uitstoot is alles behalve zeker. Tekenen van economische oververhitting, ecologische ineenstorting of maatschappelijke conflicten doen zich constant voor en steevast spitst dit zich toe op de vraag of de communistische partij in de 21ste eeuw de touwtjes nog in handen weet te houden? Dat de Chinese leiders er alles aan doen om de controle te bewaren blijkt vandaag weer eens uit een bericht in de Financial Times. Onder druk van Peking heeft de Wereldbank passages (bijna 1/3) uit een milieurapport geschrapt waaruit blijkt dat er jaarlijks 750.000 Chinezen overlijden aan de gevolgen van luchtvervuiling. Peking was bang dat de informatie over de ernst van de vervuiling kon leiden tot ‘sociale onrust’. (hetFinancieeleDagblad). Voor wie bewegende beelden wenst omtrent de milieuvervuiling in China en haar slachtoffers is hier een extralink naar de laatste aflevering van Paul Rosenmöller’s Stille Rampen.
*update, tijdens het doorlezen van het rapport op de vroege zondagochtend heb ik me vergist inzake de prijs. Het gaat niet om eurocenten maar om dollarcenten per kilowattuur. De berekende kosten komen daarmee niet uit op 8 tot 11 eurocent maar 6 tot 8.2 eurocent per kilowattuur. Dat betekent nog steeds dat elektriciteit uit nieuwe kerncentrales duurder is dan algemeen aangenomen en duurder dan kolen, gas en windturbines op land. Wel is zij goedkoper dan elektriciteit uit windenergie op zee bij de huidige prijs. Excuses voor deze grove fout van mijn kant.
De prijs van elektriciteit uit een kerncentrale die nu gebouwd zou worden kost 6 tot 8.2 eurocent per kilowattuur. Dat is de conclusie van een nieuwe “joint fact finding” studie van een 27 tal Amerikaanse experts uit de wetenschappelijke hoek, de (kern)energieindustrie en de milieubeweging onder de hoede van het Keystone Center. Met die prijs is kernenergie duurder dan elektriciteit gewonnen uit kolen, gas en windturbines op land. Zij is wel goedkoper dan de huidige kosten van elektriciteit uit windenergie op zee. De groep experts neemt in haar prijsberekening onder andere aan dat de constructiekosten neerkomen op 3600 tot 4000 euro per kilowatt, de financiering voor 50% uit een lening met 8% rente gedekt wordt en voor 50% uit aandelenkapitaal (equity) met, of 12% nominale vergoeding zonder risico premium of 15% vergoeding met risico premium. Ook verwacht men dat de centrale of 75% of 90% van de tijd draait. Er zijn nog veel meer aannames met betrekking tot de kosten welke te vinden zijn op pagina 29 tot 42 van het rapport. De kosten zijn zoveel mogelijk gebaseerd op recente inzichten van de laatst gebouwde kernenergiecentrales plus economische ontwikkelingen in de afgelopen jaren.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“It’s not easy being green” – Kermit
Het klimaat- en milieubewustzijn is de laatste jaren fors toegenomen door berichten over rijzende zeespiegels, angstbeelden van een miljard Chinezen die in SUV’s alle olie verstoken en misschien ook een beetje door de film van Al Gore. Maar de echte indruk werd natuurlijk gemaakt door de economen en het bedrijfsleven. Als die beginnen te roepen dat het anders moet dan moet er echt iets aan de hand zijn toch?
“We moeten snel ons reisgedrag veranderen” zo stelde Jan Rotmans wetenschapper transitiemanagement aan de Erasmus universiteit gisteren op de Groeneveld conferentie over Toerisme en Klimaat. Uit een onderzoek van Milieu Centraal dat op de conferentie werd gepresenteerd bleek dat de consument bij het boeken van zijn of haar vakantie geen rekening houdt met het milieu (RefDagblad). Vliegreizen zijn hét probleem.
De conferentie werd afgesloten met een paneldiscussie waaruit bleek dat de gevestigde reisorganisaties niet genegen zijn om uit zichzelf iets aan de CO2-uitstoot te doen. De marges zijn te klein en de consument zou al snel naar de concurrent gaan als men eenzijdig de ticketprijs zou verhogen. Inmiddels kachelt het toerisme in de provincie Zeeland achteruit omdat Duitsers goedkoper naar Turkije kunnen (door de lucht) dan naar Zeeland (over land). Op een bepaald moment spitste de discussie zich toe op de gevolgen van duurdere reizen. Rotmans wees op het feit dat reizen een statussymbool is geworden bijvoorbeeld voor studieverlaters die (bijna vanzelfsprekend) op wereldreis gaan, dit zou moeten veranderen volgens hem. Hoeveel keer zou een mens in zijn of haar leven een verre reis mogen maken vroeg men zich vervolgens in de zaal af? Bestaat er zoiets als ‘het recht op reizen’ en moeten we daarvoor zoals nu de kerosineprijs kunstmatig laag houden?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
‘In Nigeria stoot Shell bij het affakkelen van gas naar schatting 60 keer meer broeikasgas uit dan Nederlandse tuinders aan Shell-CO2 hergebruiken.’
Shell staat al langer bekend vanwege slimme/misleidende/cynische reclamecampagnes (“U betreedt nu een groene zone!” in het tankstation), maar krijgt nu van de Reclame Code Commissie een tikje op de wang.
Hebben ze het niet meer, of was het vroeger beter?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.