In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Closing Time | Lorna Shore
Ik had er nog nooit van gehoord, van Lorna Shore, maar kwam ze toevallig tegen in een lijstje met ‘vette metal uit 2021’. Hoewel er puristen zijn die het daar niet mee eens zullen zijn, want het is deathcore en “is deathcore eigenlijk wel echt metal???” Maar goed, zoals wel vaker geldt: fuck de puristen. To the Hellfire is een vet liedje (en in ieder geval niet braaf en conventioneel).
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Closing Time | Death
Lang, héél lang geleden had ik een (metal)programma bij een lokaal radiostation, samen met een vriendin. Eén van de bandjes die ik daar graag langs liet komen was Death, en met name werk van hun rond die tijd uitgekomen CD The Sound of Perseverance. Mijn favoriet was Story to Tell.
Niet zozeer omdat het zoveel beter was dan de andere liedjes (ze waren en zijn vrijwel allemaal geweldig), maar vanwege de vele breaks, waardoor vriendin in kwestie minstens 5x gedurende het nummer een hartverzakking kreeg omdat ze (onterecht) dacht dat het nummer was afgelopen terwijl wij nog zaten te kletsen en nog geen nieuw plaatje hadden klaargezet.
Closing Time | Total Recall met Burton
Wat?! Zei iemand daar “tweeluik“? Ik verhoog de inzet en maak er een drieluik van, zo! En nee, muzikaal is dit niet het meest hoogstaande wat ik hier ooit op Sargasso heb geplempt, maar kijk eens hoe mooi: een lokaal Australisch bandje (Total Recall) staat in de dorpskroeg te spelen voor 3 man en een paardekop, en als ze Replica van Fear Factory inzetten komt rockgod Burton C. Bell zelf het podium op om een potje mee te brullen. En ja, zijn heldere zang was live nooit de forte van de band, niet zeuren mensen. Dit is gewoon mooi, ook zonder dat het zuiver is.
Closing Time | Where Is The Blood
Als je iets moois hebt, waarom er dan niet gelijk een tweeluik van maken? Burton C. Bell kwam gister al langs, Delain hadden we ook al eerder – klik dus vooral door als je dit mooi vindt. Hier doen ze het samen in het liedje Where Is The Blood, in een heel verdienstelijke duet met de mooie heldere zang van Chalotte Wessels (inmiddels vertrokken bij Delain) en Burton’s gebrul.
Closing Time | Slayer
Ok, we hebben ze nu twee keer gehad in en mashup, een keertje samen met Atari Teenage Riot, en ze staan in onze lijst van de beste live-albums… maar Slayer heeft zelf nog nooit een Closing Time gehad? Nooit? Het machtige Slayer, dat begin jaren 80 een enorme bijdrage heeft geleverd aan de (metal)muziek, en een ongelooflijke invloed gehad op talloze bands in het genre?
Dat we hier op Sargasso nooit aandacht aan hebben besteed, lieve lezers… hier past ons schaamte, diepe, diepe schaamte. Omdat ze zoveel goede muziek hebben (vooral uit de eerste tien jaar uit hun carrière gebiedt de eerlijkheid me te zeggen), begin ik maar waar het met mij mee begon: War Ensemble, het eerste nummer van hun vijfde studieplaat Seasons in the Abyss. Ik hoorde het voor het eerst op een langspeelplaat, geleend bij de lokale bibliotheek (nou ja, wel besteld in de dichtstbijzijnde stad, want Slayer, dat hadden ze niet in ons dorpje), en getrouw overgezet naar een vervolgens kapotgedraaid cassettebandje – die misdaad tegen de copyrightwetgeving is inmiddels wel verjaard, vermoed ik.
Closing Time | Oathbreaker
Ja mensen, wat kan ik er van zeggen? Ik heb nu eenmaal een zwak voor zingende Vlaamse dames. En Caro Tanghe van het Belgische Oathbreaker zingt de sterren van de hemel (en de verloren zielen uit de put van de hel), terwijl de rest van band het op perfecte wijze muzikaal begeleidt. Het geheel is, inclusief het clipje, af en toe een beetje beklemmend, maar daarom niet minder mooi (wellicht juist daardoor).
Closing Time | The Cell
Goeie genade, wat een herrie. Dat is best even schakelen als je normaal andere shizzle gewend bent. Maar waarom dan nu ineens hardrock dan? Dat kwam, de NRC van afgelopen donderdag had anderhalve pagina ingeruimd voor de Franse technical deathmetal, thrashmetal, progressive deathmetal en groovemetal band Gojira. En dat overkomt niet elke technical deathmetal, thrash – eh, elke band die takkeherrie maakt. De muzikanten van Gojira zijn namelijk ook activisten, idealisten en een beetje wereldverbeteraars en predikers. Ze hebben een boodschap en een mening. Dus gaan songteksten over de vervuiling van de oceanen, over de plastic soep. En over de ontbossing van het Amazonewoud. En ze hopen dat de burger, de luisteraar kritischer wordt. Dat de metalfan thuis gaat denken, moet ik wel zo nodig dat broodje tonijn eten. De zanger, Joe Duplantier brengt in de praktijk wat hij preekt, hij is vegetariër en ik begrijp, ook vegan. Geen melk en geen Camembert en dat is voor een Fransoos best moeilijk. Een politieke band dus. En het persoonlijke is politiek, vandaar, fuck the system. De nieuwe plaat van Gojira, Fortitude, komt op 30 april uit.
Closing Time | Vrijheid van kiezen
Het is weer tijd gebruik te maken van de vrijheid te kiezen. En wat zeggen politiek partijen over popmuziek?
Hoort u nog bij die grote groep twijfelaars en weet u nog niet op wie u gaat stemmen? Misschien helpt het een beetje als u weet welke partijen de popmuziek belangrijk genoeg vinden om er een punt van te maken in hun verkiezingsprogramma’s.
Treurig maar waar: van alle 37 partijen die in de Tweede Kamer willen plaatsnemen, hebben slechts vier iets te melden over popmuziek. Sterker nog: in de 33 partijen die er niets over melden zit helemaal geen muziek.
Closing Time | Vaarwel Lars Göran Petrov
De “Chief Rebel Angel”, zoals de overgebleven bandleden van Entombed A.D. hem liefkozend noemden, is niet meer. Lars Göran Petrov, zanger bij Entombed en, na gedoe, bij Entombed A.D., heeft het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld. “Rest in festering slime”, stond er op de voorkant van Entombed’s debuutalbum Left Hand Path, maar ik mag hopen dat LG Petrov een aangenamer hiernamaals heeft. Deze versie van Chief Rebel Angel is een live-opname met het koninklijk ballet van Stockholm, en hoewel ik daar geen verstand van heb (ballet) vind ik de cross-over prima geslaagd. Zet wel even het volume wat hoger, want de opnamekwaliteit is niet optimaal.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.