Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag een stuk van Ivo Evers. Op zijn eigen weblog Hungup schrijft hij veel over politiek en media. Daarbij schuwt hij het niet naar links en rechts te trappen. Waarschijnlijk herinnert u zich het dramatische TV-debat tussen Pim Fortuyn en de andere partijleiders na de gemeenteraadsverkiezingen van 2002 nog wel. Ad Melkert versus Fortuyn was in sommige opzichten Nixon tegen Kennedy 42 jaar eerder. Zo ver liepen Nederlandse politici achter wat betreft omgang met en presentatie in de pers. Ook in de aanloop van de landelijke verkiezingen komende november is er weer volop amateurisme te bespeuren. Persvoorlichters, intensieve mediatraining, hapklare oneliners en (al dan niet dankzij make-up) ‘knappere’ lijsttrekkers. Het debacle van 2002 mag zich niet meer herhalen. Onder het mom voorkomen is beter dan genezen proberen partijen om wat er in de kranten en op internet verschijnt te regisseren. En ze doen er alles aan gevoelige kwesties binnenskamers te houden. Intussen moet de politicus van vandaag wel midden in de samenleving staan en geen Haags gedrag meer vertonen. Voorbeelden: een 20.000ste ‘vriend’ van de premier op Hyves mag koffie komen drinken in het torentje en gemeenteraadsleden worden massaal de straat op geschopt. Een soort vreemde tegenstrijdigheid daalt neer op Den Haag. Het is de open vorm van terughoudendheid.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Verkiezingen zijn marketing. Dat was me al duidelijk. En de marketingslag vindt plaats op TV, in de kranten en tegenwoordig ook op internet. En met alleen een weblog komt een politicus er ook niet meer. Zeker om de jeugd te bereiken moet je ook op Hyves aanwezig zijn. Tot zover was ik nog bij.
Maar na het lezen van dit artikel op MarketingFacts constateerde ik dat ik alweer achter liep. Een echt modern politicus gaat straks volledig onder in een virtuele wereld of MMORPG.
Hoe kan je anders die mensen bereiken die geheel autistisch urenlang in een schijnwereld ondergedompeld zijn. Zij lezen geen nieuws meer, zij kijken geen TV meer, laat staan dat ze naar de radio luisteren. Zelfs de kerk heeft dat in de gaten.
De echte marketing vraag is dan natuurlijk, waar hangt jouw doelgroep uit?
Ik kan me voorstellen dat de VVD’ers het zoeken in World of Warcraft. Daar zitten immers de meeste jongeren uit die niet vies zijn van een gevecht meer of minder.
D66 zal wel naar Second Life gaan, al was het maar vanwege de naam. Maar misschien ook vanwege de duidelijke laisser faire houding aldaar.
Wellicht vinden we Wilders en de zijnen in Virtual Ibiza. Het hedonistische en het kleurtje zijn passend.
En zou Femke uithangen in Gaia? Ze heeft het immers zo goed voor met het welzijn van moeder aarde.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
This watchdog role is even more important today in a war that is to a great extent fought in the media on a global stage — to not allow the lies and the myths be repeated without question or challenge — so that at least the second and third draft of history will be more accurate than the quick first allegations.
Donald H. Rumsfeld, Secretary of Defense (USA), vindt dat de overheid en het leger de rol van waakhond heeft in het corrigeren van onwaarheden die de media over de War On Terror uitspuwen. De media zijn immers slachtoffer van manipulatie door de “vijand”.
“Lasst mir Zeit, bis ich selbst berichten kann.”
De 18-jarige Oostenrijkse Natascha Kampusch, die ruim 8 jaar geleden is ontvoerd en tot vorige week opgesloten zat, doet een klemmend beroep op de media (en dus indirect op de mediagebruiker) haar met rust te laten.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.