Philip Roth's pseudo-ego Nathan Zuckerman kan zich niet meer druk maken om de politiek. "I've served my tour as exasperated liberal and indignant citizen." Na zich jaren in afsluiting te hebben gewijd aan zijn schrijverschap, keert Zuckerman terug naar de stad en verwondert zich over de felheid waarmee een jong stel zich opwindt over de herverkiezing van jolige buikspreekpop Bush. Zuckerman schetst zijn democratisch verleden waarin de kiezer het meermalen klaarspeelde om de bad guy in het zadel te helpen: "I have been an avid voter al my life, one who'd never pulled a Republican lever for any office on any ballot. I had campaigned for Stevenson as a college student and had my juvenile expectations dismantled when Eisenhower trounced him, first in '52 and then again in '56; and I could not believe what I saw when a creature so rooted in his ruthless pathology, so transparently fraudulent fraudulent and malicious as Nixon, defeated Humphrey in '68, and when, in the eighties, a self-assured knucklehead whose unsurpassable hollowness and hackneyed sentiments and absolute blindness to every historical complexity became the object of national worship
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sommige schrijvers hebben op één of andere manier een neus voor op handen zijnde veranderingen in de geschiedenis. Cees Nootenboom had het bijvoorbeeld toen hij in 1989 een appartement huurde in Berlijn, ver voordat de omwenteling zich in de voormalige DDR voltrok. Hij zag de gebeurtenissen letterlijk voor zijn raam ontstaan en tekende deze op, hetgeen zijn weerslag kreeg in Berlijnse Notities (1990). De vorig jaar overleden journalist/schrijver/dichter Ryszard Kapuściński (Pinsk 1932 – Warschau 2007) had het ook meerdere malen; tijdens zijn verblijf in Afrkia vond de dekolonisatie plaats en in totaliteit zag hij maar liefst 27 revoluties en staatsgrepen aan zich voorbijtrekken.
Kapuściński hang naar het reizen werd vooral gevoed door een bovenmatige interesse in de mens. In een speciale reisbijlage van het Nrc rond kerstmis vorig jaar waarbij Kapuściński’s verhalen als leidraad waren genomen, werd dat duidelijk zichtbaar. Kapuściński had namelijk de gewoonte om aan verschillende mensen dezelfde vragen te stellen om zo zijn kennis over een onderwerp te vergroten en nieuwe invalshoeken te ontdekken. Hij verbaasde zich over de mensen die zeiden dat ze zich een onderwerp eigen hadden gemaakt waarbij vaak bleek dat ze er maar één keer over hadden gesproken. Het sierde hem dat hij het geduld kon opbrengen om door te blijven vragen.
“Zonder literatuur was en is het leven een kalere bedoening. Het zou de minister van Onderwijs sieren als hij acuut ingreep. Boekenkasten terug in het klaslokaal. Ellenlange boekenlijsten verplicht, in tenminste drie moderne westerse talen. Ontsla de literatuurvijandige leraar en infecteer jonge geesten met de levenslange afwijking die lezen heet.”
Aldus Nausicaa Marbe vandaag in de Volkskrant*.
Het is weer boekenweektijd en we worden doodgegooid met oude schrijvers en mensen die zeker weten dat boeken lezen een eerste levensbehoefte is. Dat wil zeggen, Nederlandschtalige Literatuur Lezen (let op de hoofdletters).
Zoals zo vaak gebeurd met mensen in een bepaalde elite wordt ook hier weer de eigen gekleurde visie op de werkelijkheid geprojecteerd op de rest van de menschheid. Dat tien procent van de Nederlanders masochistisch genoeg is om door grijze en grauwe literatuur geen te graven op zoek naar de sierlijke stijlfiguren die steeds afleiden van het werkelijke verhaal, wil nog niet zeggen dat je dit door de strot van de overige negentig procent moet drukken.
Uit eigen ervaring kan ik u vertellen dat ik als veellezer indertijd (3 boeken per week) voor zeker twintig jaar genezen was van alles dat rook Nederlandsche Literatuur na het doorworstelen van de verplichte saaie en droge kost.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Het enige goede aan China is dat er geen negers wonen.” (Uit: Een barbaar in China – Adriaan van Dis)
De gids van schrijver Adriaan van Dis, ene Heinz Silbermann (een in Duitsland geboren man met een Zuidafrikaans accent en Brits paspoort), legt tijdens de tocht van de Khunjerab naar Karimabad uit wat hij van China vindt.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Wanneer taal aan de wetten der klassieke logica moet voldoen, kan literatuur dan nog bestaan?
Bonuspunten voor reacties die voldoen aan de wetten.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.