Gisteren overleed Ramses Shaffy. Dat was een prachtige vent met prachtige muziek. De mediahype die vervolgens losbarstte was echter tenenkrommend. Net als bij zeg Martin Bril werd de man op TV en radio bijkans heilig verklaard. Van Boulevard tot Pauw en Witteman, sterker nog, tot aan élk actualiteitenprogramma toe werd de dood van Ramses Shaffy beweend. Goede kans dat dat nog even aanhoudt, tot de volgende dode BN-er althans. Mensen mogen niet meer gewoon rustig doodgaan.
Bij Ramses Shaffy is het best begrijpelijk. Een aimabele drinker, held voor de babyboomers die hoofdredacteur zijn van de diverse actualiteitenprogramma's in Nederland. Hij schreef enkele grote Nederlandse klassiekers als 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' en 'Het is stil in Amsterdam', wat daadwerkelijk prachtige nummers zijn. Maar geen man met een uitgebreid oeuvre. Althans, dat had hij wel, maar het is moeilijk mensen te vinden die meer dan vijf nummers van hem kennen. Daarnaast was een flink deel van zijn bekendheid ook nog te danken aan running mate Liesbeth List, die ook de afgelopen jaren toen Shaffy al helemaal niets nieuws op de planken bracht, nog overal mocht komen opdraven om te vertellen over Shaffy (en heel soms over zichzelf).