Van 14 tot en met 24 april vindt in de hoofdstad voor alweer de 26e keer het Amsterdam Fantastic Film Festival plaats, onder de naam Imagine. Voor degenen die het nog niet weten: het AFFF is al jaren het leukste filmfestival van Nederland. Het richt zich op fantastische films, horror, science fiction en animatie en heeft als stralend middelpunt de beruchte 'Night of Terror', die dit jaar in de nacht van 17 op 18 april zal plaatshebben. Dit jaar heeft het filmfestival weer een nieuwe locatie: het Kriterion filmtheater, waar het festival in 2000 en 2001 ook al eens te gast was. Net als afgelopen jaren zal uw trouwe GeenCommentaar verslaggever zich tussen het perscorps voegen en verslag doen van het festival. Vandaag een blik vooruit, wat heeft het 26e AFFF voor u in petto?
[qvdd]
“We have issued a fatwa urging Senegal’s imams this Friday to read the holy Koran in the mosques simply to ask Allah to preserve us from the punishment this monument of shame risks bringing on Senegal.”
Nederlandse kunstcritici zouden het misschien iets anders formuleren, maar het door Noord-Koreanen ontworpen en gebouwde, kolossale bronzen Monument van de Afrikaanse Renaissance roept zulke recensies wel over zich af.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In het nieuwe ontwerpverkiezingsprogramma van GroenLinks staat een voorstel om [url=http://tweedekamer.groenlinks.nl/files/GL_VP_2010.pdf]het auteursrecht te verkorten tot tien jaar en zelfs af te schaffen voor niet-commercieel gebruik[/url] (.pdf, pag. 37, punt 44). Dit onder het kopje ‘Digitale Vrijheid’. In de toelichting (pagina 35) staat het als volgt gemotiveerd:
“Veel componisten en muzikanten willen niets liever dan dat je hun songs downloadt. Zij benutten de kansen die het internet biedt om gehoord en gezien te worden, roem te vergaren en ontroering te bieden.”
Het sleutelwoord hier is ‘veel’. Er zijn namelijk ook componisten, auteurs en regisseurs die daar totaal niet van gediend zijn; die willen in min of meerdere mate controle op hun artistieke producten houden. Eén van de bekendste, zo niet de bekendste hiervan is de onlangs overleden schrijver J.D. Salinger. De auteur van The Catcher in the Rye hield bijvoorbeeld altijd de verfilming van dat boek tegen, ondanks de enorme bedragen die hem ongetwijfeld vanuit Hollywood zijn geboden. Zelf schreef hij er dit over in een brief:
“Since there’s an ever-looming possibility that I won’t die rich, I toy very seriously with the idea of leaving the unsold rights to my wife and daughter as a kind of insurance policy. It pleasures me no end, though, I might quickly add, to know that I won’t have to see the results of the transaction.”
Het is usance om, wanneer een televisie-serie uitzonderlijk goed geschreven is, deze te vergelijken met het werk van William Shakespeare. Over de Amerikaanse drama-serie ´The Wire´ wordt dit bijvoorbeeld vrij regelmatig gezegd.
Maar waarom moet het altijd Shakespeare zijn? Shakespeare is in veel opzichten een nogal beperkte schrijver, en er zijn veel interessantere schrijvers, wiens werk veel meer raakvlakken met The Wire vertoond.
Een voorbeeld is het personage Duquan, of ´Dukie´. Dukie wordt geintroduceerd in seizoen 4, een onzekere tiener, die zich dicht bij de absolute bodem van de maatschappij bevindt. Het is niet alleen dat hij opgroeit in de achterbuurten van de stad Baltimore. Ook binnen dit milieu is hij een underdog. Hij is namelijk het kind van drugsverslaafden, die zich niet veel aan hem gelegen laten liggen, en hem zelfs soms gebruiken als een bron van geld, om maar drugs te kunnen kopen. Omdat hij nooit schone kleren krijgt, stinkt hij, en wordt hij getreiterd.
Er gloort echter hoop. Er zijn een paar volwassenen in zijn omgeving die wel het beste met hem voor hebben. Dit zijn de bokstrainer en onofficiele sociaal werker Cutty, en boven alles zijn leraar, Mr. Pryzbylewski, nota bene een blanke. Deze laatste helpt hem op alle mogelijke manieren. Onder zijn leiding ontdekt Dukie dat hij eigenlijk best een slimme jongen is, met een onvermoed talent voor computers. Prezbylewski probeert hem dan ook op alle mogelijke manieren aan te moedigen om zijn school af te maken, en niet terug te vallen in de omgeving waar hij vandaan komt.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Begin jaren negentig nam mijn moeder een jongen met de naam Marcel, vroeg in de twintig, aan als vrijwilliger bij haar stichting. Marcel had een moeilijke tijd achter zich, en een ellendig leven voor zich. Hij had in het leger gezeten, waar hij, kort voor de uitzending naar Bosnië, een psychose kreeg. Het was een aardige, hardwerkende jongen, die zijn plek in de wereld nog niet gevonden had. Dankzij zijn ziekte zou hij die ook nooit vinden.
In het kantoortje werd veel muziek gedraaid, waaronder ook muziek uit het progressief-linkse verleden van mijn moeder. Eén plaat werd, op verzoek van Marcel, helemaal grijs gedraaid. Het ging om de liedjes van de afgelopen zaterdag overleden Jean Ferrat, en één lied in het bijzonder: C´est beau la vie. Dit was het nummer dat Marcel, die niet al te lange tijd later definitief opnieuw in zijn psychoses zou verzinken, ervan overtuigde dat het leven de moeite waard was.
En Jean Ferrat wilde ook zingen voor mensen als Marcel. Hij wilde de steun en toeverlaat zijn van mensen die het in de maatschappij niet getroffen hadden. In Nederland is hij vooral bekend vanwege het nummer La Montagne, omdat het gecoverd is door Wim Sonneveld, als Het Dorp. Dit lied geeft uiting aan het nostalgisch-elegisch wereldbeeld van Ferrat, maar het maatschappelijk engagement, en de voorkeur voor het communisme komt er niet uit naar voren. Dit komt tot uiting in werk dat minder bekend is. Soms in tamelijk kitscherige vorm, zoals in het nummer Cuba Si. Maar soms ook in een vorm waarbij zijn talent optimaal tot uiting komt. Voor het genoegen van de GC-lezer, hier het meesterwerk van Ferrat: het nummer ´Potemkine´, hier als ´soundtrack´ bij beelden uit de film van Sergei Eisenstein.
Is dit wel het moment om nog een keer over de ´Elgin Marbles´ te beginnen? Op het moment dat Griekenland bankroet is, een financiële crisis dreigt voor heel Europa, en domme Duitse politici gesuggereerd hebben dat de Grieken dan maar de Acropolis moeten verkopen, die dan eventueel steen voor steen en aardklont voor aardklont kan worden afgebroken, om naar het Pergamon-Museum in Berlijn, of misschien wel China en Japan gevlogen te worden?
Dit is juist het moment om erover te beginnen. Want nu is de vraag naar het eigendom en de financiële waarde van kunst weer een keer gesteld. Laat dit gezegd zijn. Kunst ? grote kunst ? is een tijdloos goed. Financiële crises gaan en komen, maar de kunst blijft. En kunst is daarmee niet, in diepere zin, het eigendom van een individu, van een overheid, of van een volk. Het is het eigendom van de mensheid. Wie kunst wil inzetten als economisch goed stelt verkeerde prioriteiten, of het nou gaat om de collectie van het Frisia-Museum, de Acropolis, of de ´Elgin Marbles´.
Wat zijn de ´Elgin Marbles´? De Elgin Marbles zijn de mooiste reliëfs van het Parthenon. Tussen 1801 en 1804 liet de Britse Lord Elgin ze zorgvuldig verwijderen en naar Londen verschepen, waar ze te zien zijn in het British Museum. De Grieken eisen ze terug.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Er is iets heel vreemds aan de hand. Een paar weken geleden werd de iPad aangekondigd, een apparaat dat de acceptatie van e-books wel eens in een flinke stroomversnelling zou kunnen brengen. De uitgevers voelen dat ook, en ze maken zich dan ook klaar voor de toekomst…
Met een prijsverhoging van e-books.
Ja, dat lees je goed, Apple wil graag dat de uitgevers hun bestsellers voor $12,99 of $14,99 gaan verkopen in de Apple shop, en de uitgevers lijkt dat ook wel wat. Ondertussen wordt Amazon, het bedrijf dat de prijzen juist lager probeerde te krijgen en de meeste boeken verkoopt voor $9,99 in een hoek gedreven, en zal die prijzen waarschijnlijk niet erg lang vol kunnen houden.
Het is mij totaal onduidelijk waarom een elektronisch boek 15 dollar moet kosten. In Nederland gaat van een boek meestal zo’n 10% naar de auteur (voor succesvolle auteurs tot 17,5%), vloeit 40% naar de boekhandel en wordt 25% stukgeslagen op de fabricage van het boek. De rest, 25%, is de bruto marge voor de uitgever. Ik denk dat ik redelijk veilig zit als ik zeg dat een elektronisch boek per exemplaar ruim minder dan de helft kost dan een fysiek exemplaar.
Er is veel geschreven over de Duitse geschiedenis tussen de beide Wereldoorlogen, en nog meer over de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust. Temidden van de vele auteurs zijn er echter maar weinig, die deze onderwerpen op een zo enorm poetische en filosofische manier behandelen als de vrij onbekend gebleven Hans Keilson. Het is makkelijk te begrijpen waarom Keilson het aflegt tegen andere Holocaust-literatuur. Waar veel boeken van de Holocaust een soort passie-geschiedenis maken. Ze richten zich op het in beeld brengen van het leed van de vele slachtoffers, alsmede de slechtheid van hun beulen. Ze spelen enerzijds op het sentiment, en bedrijven anderzijds wat Gerard Durlacher ‘de pornografie van de wreedheid’ noemde.
Keilson heeft een ander perspectief. Hij schrijft over diegenen die hadden kunnen, willen, of moeten helpen, en het toch niet gedaan hebben, of het wel geprobeerd hebben, maar uiteindelijk, op de een of andere manier, toch gefaald hebben. Hij spreekt geen oordeel uit, maar maakt de dilemma’s waarvoor deze mensen stonden invoelbaar. Dat is des te meesterlijker, omdat hijzelf, als jood, niet tot deze groep behoorde. In het literaire bedrijf is er niets zo zeldzaam, als het vermogen om de gevoels- en gedachtewereld van de ander overtuigend te beschrijven.
In de laatste jaren is in zijn geboorteland, Duitsland, de belangstelling voor Keilson’s werk enigszins toegenomen. Zijn werk is gebundeld uitgegeven, en hem vallen in de Duitse pers regelmatig loftuitingen ten deel.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
In een recent artikel in de Guardian werd de neergang van de filmcultuur beklaagd. Waren er vroeger fijnzinnige meesters als Yasojiru Ozu actief, daar wordt het nu beheerst door megalomanen zoals James Cameron. Vergeten wordt dat er een regisseur actief is die bijna het volmaakte tegenbeeld van Cameron is.
Werner Herzog en James Cameron zijn slechts bij één gelegenheid direct de concurrentie aangegaan. De Amerikaanse National Science Foundation bood een beurs aan voor een filmmaker om naar Antarctica te gaan. James Cameron schreef erop in, met het voorstel om een crew van 36 man mee te nemen. Omdat het 10.000 dollar per dag kost om een mens op Antarctica in leven te houden keek de stichting toch even verder, en kwam bij Werner Herzog uit, die voorstelde om met een crew van twee mensen te komen – een cameraman, en zichzelf als geluidsman. Het resultaat was de documentaire Encounters at the End of the World.
Deze episode benadrukt het fundamentele onderscheid tussen de beide heren. In een film als Avatar met veel geld en speciale effecten wordt de veronderstelde werkelijkheid tot een bedrieglijk sprookje gemaakt. De film zou gaan over de strijd tussen een authentiek, in harmonie met de natuur levende maatschappij, losjes geinspireerd op pre-columbiaans Amerika, en een westerse samenleving. De vraag is dan waarom Cameron niet het echte verhaal van de verovering van de Amerika’s in beeld brengt. De reden ligt zeer voor de hand. De werkelijke samenlevingen van bijvoorbeeld de Indianen in het Amazone-gebied voldoen niet aan het ideaalbeeld. Cameron vervalst de natuur, spiegelt een mooiere natuur voor die niet in werkelijkheid kan bestaan. Hij komt feitelijk nooit met de natuur in aanraking. Tussen hem en de natuur staan de mensen die hij in dienst heeft, en in laatste instantie de technologie.
Elke week maakt GeenCommentaar ruimte voor een artikel van de satirische website de Speld! Nieuws zonder de ‘feitish’ van de reguliere media.
De PVV maakt bezwaar tegen de ‘buitensporige aandacht’ voor het overlijden van de Nederlandse chansonnier Ramses Shaffy. Tweede Kamerlid Brinkman bestempelt Shaffy als ‘een halfislamitische drinkebroer’. Brinkman beklaagt zich over de ‘doorgeschoten salon-socialistische hippiecultuur’ waarin een Egyptisch-Russische avonturier als Shaffy een paspoort heeft kunnen bemachtigen. Ook vestigt de parlementariër de aandacht op Shaffy’s tweede voornaam: Achmed.
“Deze van een islamistisch Egyptische vader afkomstige hangjongere uit de jaren zeventig is te typeren als een wegbereider van de islamisering,” aldus Brinkman. Het Kamerlid legt een verband tussen het lied ‘Wij zullen doorgaan’ en de internationale Islamitische jihad. “Bij het achterstevoren beluisteren van de zogenaamde Shaffycantate hebben onafhankelijke deskundigen vastgesteld dat er onmiskenbaar La Illah Allah, Allah is groot gezongen wordt.” Shaffy’s bekendste hit ‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’ spant volgens de PVV-er ‘met superstip de kroon’. “Het zou zo op een doorsnee vrijdagmiddag uit één van de vele minaretten van Heerhugowaard kunnen schallen.”
De PVV heeft uit monde van Brinkman kamervragen aangekondigd, waarin de partij minister Plasterk zal verzoeken om Shaffy geen plek te geven in de canon van het Nederlandse lied. Tevens pleit de partij voor een algeheel verbod op producten van ‘Achmed bin Sammy’. Brinkman: “Eén December 2009 gaat de geschiedenis in als de dag waarop Nederland zijn wortels verloochende. De berichtgeving rond de creatie van het songfestivallied door nationaal icoon Vader Abraham is op (s)linkse wijze de kop ingedrukt. Blijkbaar zijn we nu zover dat multikultibralteksten als ‘Laat me’ ons erfgoed beter vertegenwoordigen dan het Smurfenlied.”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.