Oké, het staatshoofd, natuurlijk. Maar wel een niet gekozen staatshoofd, dus eentje zonder enig mandaat. Als ze dus de Tweede Kamerleden als schooljongetjes en -meisjes in een bus laat aanrukken om hen toe te spreken dient ze zich totaal te onthouden van welk commentaar dan ook. Een kaakje en een kopje koffie, prima. "Hoe gaat het met de kinderen?" Ook goed. Maar "ik maak me zorgen over de hypes en de vele spoeddebatten, waardoor de Tweede Kamer zich te veel laat meeslepen", dat mag dus niet. Hoe eens ik het ook met haar constatering ben, het Nederlandse parlement is slechts verantwoording schuldig aan zichzelf en het Nederlandse volk. Die heeft het gekozen en niet de Koningin. Zij heeft als ongekozen monarch een zuiver ceremoniële functie. De Tweede Kamer naar een paleis verschepen kan als ontzettend intimiderend gezien worden, zeker als wat binnenskamers gezegd wordt geheim moet blijven. En als een kamerlid, in dit geval Boekestijn, wel wat over het besprokene loslaat, dan moet hij opstappen. Sinds wanneer heeft onze koningin dit (al dan niet indirecte) recht? Rutte verdedigt het opstappen van Boekestijn door te zeggen dat het uit de school klappen "ongepast" en een "doodzonde" was, omdat de vorstin zich niet kan verweren. Oh ja, en onze democratie dan? Kan die zich verweren tegen een monarch die de complete volksvertegenwoordiging ontbiedt om hen te vertellen wat ze vindt van het reilen en zeilen in dit land en zo invloed probeert uit te oefenen? Je zou er spontaan republikein van worden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Ook dit jaar publiceerde een grote commissie van vooraanstaande taxonomen een top tien lijst van nieuw ontdekte organismen in 2008. Het is dan wel een beetje vroeg in het jaar voor top-tien lijstjes, maar het zal wel even geduurd hebben voordat de jury eruit was. Op dit moment zijn er, als we de bacteriën en schimmels even wegdenken, zo’n 1,6 miljoen geïdentificeerde soorten bekend.
Daarvan vermoeden we dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Daarom is het niet vreemd dat er jaarlijks vele duizenden nieuwe organismen bijkomen. In 2008 waren dit er maar liefst 18.516 . Dat krijg je ervan als een tripje naar de Mekong je al snel meer dan duizend nieuwe soorten oplevert. Het ontdekken van een nieuwe soort is dus niet echt iets unieks en zo’n top-tien is daarom wel nodig om onze aandacht te vestigen op een aantal van de vele nieuwe soorten.
En in de top-tien van dit jaar is wel degelijk heel wat interessants te vinden. Zo is er het langste insect ooit gevonden (een soort wandelende tak van meer dan een halve meter) en het kleinste zeepaardje ooit (13 millimeter). Naast deze kersverse recordhouders vinden we ook een vleesetende naaktslak en een slak met een superingewikkeld huisje.
Ho even, Thomas van Aalten. Ik leef al jaren op de senseo. De enige manier om een bak smakelijke koffie te maken, zonder je ogen te openen. Zonder eerst de betonblok koffie te bikken uit het zo door jou geadoreerde espresso-handvat. Gewoon een pad erin mieteren, push button en klaar is die koffie!
Geen gedoe en inderdaad: de ‘extra dark roast’ van de AH is goed te pruimen. Wel even iets eerder drukken dan de normale portie water, zodat alleen het donkerbruine in de kopje komt en niet het lekwater. Philips zou de waterdoorvoer gewoon wat moeten verminderen, dan zou het nóg beter werken…
Ik heb mijn senseo-vriendje zelfs in Polen geïmporteerd en geniet er dagelijks van. Helemaal nix mis mee, zo beaamt ook mij Poolse vriendin. Wel moet ik toegeven dat Polen in het geheel nog niet klaar is voor het senseo-gevoel. Als je hier de Mediamarkt instapt, dat zie je een eindeloze rij van Italiaanse esspresso-fabriekjes. Zien eruit als kleine kernreactoren, waarin de koffie eerst wordt gemalen en vervolgens gebruiksklaar in dat eeuwig te reinigen handvat kan worden gestopt. Groot waterreservoir ook, waarin zich bij gering gebruik allengs de legionella-bacterie kan gaan ontwikkelen.
En de oldskool koffieleuten denken nog steeds dat je tien bar aan stoom door het bruine gruis heen moet jagen om aan je koffie-gerief te komen. Tijden veranderen, zo ook de koffie-technologie!
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tijd voor belangrijk nieuws. Tegenvallende cijfers bij Philips en veiligheidsrisico’s bij het Senseo koffiezetapparaat, hoe klein ook, luiden het einde in van de bandeloze Senseo-terreur. De machine, verkrijgbaar in vele banale kleuren, was ongekend populair. Maar waarom? Omdat het leuk staat als een woonaccessoire? Voor de ‘koffie’ hoefden we het niet te doen. Alstublieft, laat de Senseo net zoiets zijn als flippo’s, loloballen, Betamax en He-manpoppen. Zie het als een mislukte oorlogsmissie. Een vergissing. Woestijnzand erover.
Ja, ik ken ze. Senseodrinkers. Zelfs in mijn familie. ‘Maar Dark Roast is echt lekker hoor,’ is het veel gehoorde weerwoord. Zij kunnen er niets aan doen. Zij zijn blind. Vroeger dronken ze nooit koffie, of alleen met een kilo suiker en als er een parapluutje op zat. Als het naar chocomel smaakte. Thee met koffiesmaak, dat soort grappen. Senseodrinkers zitten inmiddels overal. Ze hebben de pads rectaal ingebracht gekregen van de zondaar uit Eindhoven die een monsterverbond met Douwe Egberts aanging.
Hé, was ik als alfa-koffiedrinker niet die snob die zelf Nespresso bullets prefereerde? Nee, inmiddels heb ik zelf een Gaggia Topazio voor een paar tientjes die uit het décor van RTL Veronique weggejat had kunnen zijn. Gruwelijk blauw met groen. Maar wat een koffie! En vieze koffie mag u natuurlijk van mij drinken. De eeuwige lauwe filterbak, bekend van ‘Mag ik u een kopje koffie aanbieden?’ in garage, meubelboulevard en ander oord met plavuizen. Ik zie altijd van die charmante potten Buisman Cappuccino staan in de supermarkt, die gretig worden ingeslagen door bejaarden. De sachets Wiener Melange? Ik zou ze ook inslaan bij de groothandel als ik een krantendepothouder was en ik voor mijn jongens en meisjes iets van bedenkelijk allooi wilde voorzetten. Maar weet u wel wat voor een opgeklopt kermisvertoon Senseo is?
Mijn werk brengt me regelmatig bij verschillende bedrijven. Altijd sleep ik een mok met me mee om de koffie uit de automaten uit te drinken. Met enige regelmaat komt dan de vraag voorbij “Waarom drink je nog uit een mok? Het is toch bewezen dat bekertjes milieuvriendelijker zijn!“.
Dat is vermoeiend. Ik heb die onderzoeken nooit gezien en kan ze dus ook niet weerleggen. Natuurlijk had ik het vermoeden dat het om een verdraaid onderzoek ging, maar daar bleef het ook bij. Tot afgelopen weekend de volgende kop voorbij kwam:
“Plastic bekers milieuvriendelijker dan mokken”
Door het redesign kon ik hem niet gelijk oppakken. Maar nu ben ik er toch eens lekker voor gaan zitten en heb het rapport van TNO van voor tot achter gelezen. En ja hoor, een kop zonder bodem weer. Een uit de context gerukte conclusie die zwaar aangezet is in het belang van de belangenvereniging van plasticbekermakers die het onderzoek betaald hebben. Zucht.
Goed geformuleerd is de conclusie dat een wegwerpbekertje (1 keer gebruiken) minder belastend voor het milieu is dan een mok die je vier keer of minder hergebruikt voor hem af te wassen in een vaatwasmachine of met heet water en sop.
Oftewel, onder heel specifieke omstandigheden is een wegwerpbeker beter voor het milieu. Ja, dat had ik ook zonder onderzoek wel kunnen zeggen. Maar om uit dit onderzoek nou te gaan lopen leuren met de kop “Plastic bekers milieuvriendelijker dan mokken” is weer een typisch voorbeeld van luie journalisten die zich voor het karretje van een of andere industrietak laten spannen.
Het beroerde is echter dat zo’n kop wel blijft hangen. Dus de komende tien jaar zal ik de opmerking wel blijven horen. Gelukkig kan ik ze dan wel van repliek dienen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.