De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
WW: Decafé-plant in top 10 nieuwe soorten
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Ook dit jaar publiceerde een grote commissie van vooraanstaande taxonomen een top tien lijst van nieuw ontdekte organismen in 2008. Het is dan wel een beetje vroeg in het jaar voor top-tien lijstjes, maar het zal wel even geduurd hebben voordat de jury eruit was. Op dit moment zijn er, als we de bacteriën en schimmels even wegdenken, zo’n 1,6 miljoen geïdentificeerde soorten bekend.
Daarvan vermoeden we dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Daarom is het niet vreemd dat er jaarlijks vele duizenden nieuwe organismen bijkomen. In 2008 waren dit er maar liefst 18.516 . Dat krijg je ervan als een tripje naar de Mekong je al snel meer dan duizend nieuwe soorten oplevert. Het ontdekken van een nieuwe soort is dus niet echt iets unieks en zo’n top-tien is daarom wel nodig om onze aandacht te vestigen op een aantal van de vele nieuwe soorten.
En in de top-tien van dit jaar is wel degelijk heel wat interessants te vinden. Zo is er het langste insect ooit gevonden (een soort wandelende tak van meer dan een halve meter) en het kleinste zeepaardje ooit (13 millimeter). Naast deze kersverse recordhouders vinden we ook een vleesetende naaktslak en een slak met een superingewikkeld huisje.
Het Dafje onder de espresso-Hummers
Ho even, Thomas van Aalten. Ik leef al jaren op de senseo. De enige manier om een bak smakelijke koffie te maken, zonder je ogen te openen. Zonder eerst de betonblok koffie te bikken uit het zo door jou geadoreerde espresso-handvat. Gewoon een pad erin mieteren, push button en klaar is die koffie!
Geen gedoe en inderdaad: de ‘extra dark roast’ van de AH is goed te pruimen. Wel even iets eerder drukken dan de normale portie water, zodat alleen het donkerbruine in de kopje komt en niet het lekwater. Philips zou de waterdoorvoer gewoon wat moeten verminderen, dan zou het nóg beter werken…
Ik heb mijn senseo-vriendje zelfs in Polen geïmporteerd en geniet er dagelijks van. Helemaal nix mis mee, zo beaamt ook mij Poolse vriendin. Wel moet ik toegeven dat Polen in het geheel nog niet klaar is voor het senseo-gevoel. Als je hier de Mediamarkt instapt, dat zie je een eindeloze rij van Italiaanse esspresso-fabriekjes. Zien eruit als kleine kernreactoren, waarin de koffie eerst wordt gemalen en vervolgens gebruiksklaar in dat eeuwig te reinigen handvat kan worden gestopt. Groot waterreservoir ook, waarin zich bij gering gebruik allengs de legionella-bacterie kan gaan ontwikkelen.
En de oldskool koffieleuten denken nog steeds dat je tien bar aan stoom door het bruine gruis heen moet jagen om aan je koffie-gerief te komen. Tijden veranderen, zo ook de koffie-technologie!
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
2009 wordt het einde van Senseo
Tijd voor belangrijk nieuws. Tegenvallende cijfers bij Philips en veiligheidsrisico’s bij het Senseo koffiezetapparaat, hoe klein ook, luiden het einde in van de bandeloze Senseo-terreur. De machine, verkrijgbaar in vele banale kleuren, was ongekend populair. Maar waarom? Omdat het leuk staat als een woonaccessoire? Voor de ‘koffie’ hoefden we het niet te doen. Alstublieft, laat de Senseo net zoiets zijn als flippo’s, loloballen, Betamax en He-manpoppen. Zie het als een mislukte oorlogsmissie. Een vergissing. Woestijnzand erover.
Ja, ik ken ze. Senseodrinkers. Zelfs in mijn familie. ‘Maar Dark Roast is echt lekker hoor,’ is het veel gehoorde weerwoord. Zij kunnen er niets aan doen. Zij zijn blind. Vroeger dronken ze nooit koffie, of alleen met een kilo suiker en als er een parapluutje op zat. Als het naar chocomel smaakte. Thee met koffiesmaak, dat soort grappen. Senseodrinkers zitten inmiddels overal. Ze hebben de pads rectaal ingebracht gekregen van de zondaar uit Eindhoven die een monsterverbond met Douwe Egberts aanging.
Hé, was ik als alfa-koffiedrinker niet die snob die zelf Nespresso bullets prefereerde? Nee, inmiddels heb ik zelf een Gaggia Topazio voor een paar tientjes die uit het décor van RTL Veronique weggejat had kunnen zijn. Gruwelijk blauw met groen. Maar wat een koffie! En vieze koffie mag u natuurlijk van mij drinken. De eeuwige lauwe filterbak, bekend van ‘Mag ik u een kopje koffie aanbieden?’ in garage, meubelboulevard en ander oord met plavuizen. Ik zie altijd van die charmante potten Buisman Cappuccino staan in de supermarkt, die gretig worden ingeslagen door bejaarden. De sachets Wiener Melange? Ik zou ze ook inslaan bij de groothandel als ik een krantendepothouder was en ik voor mijn jongens en meisjes iets van bedenkelijk allooi wilde voorzetten. Maar weet u wel wat voor een opgeklopt kermisvertoon Senseo is?
Gebruik je kop eens vaker
Mijn werk brengt me regelmatig bij verschillende bedrijven. Altijd sleep ik een mok met me mee om de koffie uit de automaten uit te drinken. Met enige regelmaat komt dan de vraag voorbij “Waarom drink je nog uit een mok? Het is toch bewezen dat bekertjes milieuvriendelijker zijn!“.
Dat is vermoeiend. Ik heb die onderzoeken nooit gezien en kan ze dus ook niet weerleggen. Natuurlijk had ik het vermoeden dat het om een verdraaid onderzoek ging, maar daar bleef het ook bij. Tot afgelopen weekend de volgende kop voorbij kwam:
“Plastic bekers milieuvriendelijker dan mokken”
Door het redesign kon ik hem niet gelijk oppakken. Maar nu ben ik er toch eens lekker voor gaan zitten en heb het rapport van TNO van voor tot achter gelezen. En ja hoor, een kop zonder bodem weer. Een uit de context gerukte conclusie die zwaar aangezet is in het belang van de belangenvereniging van plasticbekermakers die het onderzoek betaald hebben. Zucht.
Goed geformuleerd is de conclusie dat een wegwerpbekertje (1 keer gebruiken) minder belastend voor het milieu is dan een mok die je vier keer of minder hergebruikt voor hem af te wassen in een vaatwasmachine of met heet water en sop.
Oftewel, onder heel specifieke omstandigheden is een wegwerpbeker beter voor het milieu. Ja, dat had ik ook zonder onderzoek wel kunnen zeggen. Maar om uit dit onderzoek nou te gaan lopen leuren met de kop “Plastic bekers milieuvriendelijker dan mokken” is weer een typisch voorbeeld van luie journalisten die zich voor het karretje van een of andere industrietak laten spannen.
Het beroerde is echter dat zo’n kop wel blijft hangen. Dus de komende tien jaar zal ik de opmerking wel blijven horen. Gelukkig kan ik ze dan wel van repliek dienen.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.