Kluun’s ode aan de leegte
Deze week is-ie dan in première gegaan: Komt een vrouw bij de dokter – The Movie. Regie: Reinout ‘Kubrick’ Oerlemans, vrij naar Kluun’s gelijknamige meesterwerk uit 2003. Waarvan geheel toevallig ook net bekend is geworden dat er maar liefst een miljoen exemplaren van zijn verkocht. ‘Een ode aan de liefde,’ heet het op de promotiesite van de film. Een ode aan het je lul achterna lopen, zou ik het eerder noemen. Of aan de grote leegte meer in het algemeen, voor mijn part.
Twee jaar geleden las ik het boek, op aanraden nota bene van een zeer gevoelige vrouw. En op de kaft van het boek vertelde ook Linda (achternaam overbodig) me dat dit een bijzonder ontroerend verhaal was, waar ze menig traantje bij had weggepinkt. Dat verbaasde me nogal, nadat ik het eenmaal gelezen had… OK, dat seriële schuinsmarcheerders van het mannelijke geslacht genieten van een boek waarin een rondneukende man blijft rondneuken terwijl zijn vrouw aan kanker sterft… maar dat zoveel verder alleszins toerekeningsvatbare vrouwen dit zo’n mooi verhaal vonden, daar kon ik met mijn verstand niet bij.
Overigens ergerde ik me niet alleen aan Stijn, het alter ego van de schrijver wiens promotiecampagne steeds subtiel vermeldde dat ook hijzelf zijn vrouw aan kanker had verloren. Dat Raymond van de Klundert – zoals de schrijver in grote-mensentaal heet – het allemaal zo beroerd opschreef, vond ik minstens zo erg. Steevast korte zinnetjes, alinea’s en hoofdstukjes; songteksten (nooit onbekend, altijd populair); en uitslagen van Ajax’ Europese wedstrijden inclusief hun volledige opstelling: tja, dat krijg je als een provinciaal zich in De Hoofdstad Van Nederland vestigt, iets in de marketing gaat doen, en dan een boek over De Liefde schrijft zoals je dat van een reclamejongen mag verwachten. Ronkend. Overvol. En uiteindelijk: leeg.