Het is weer eens wat anders; Mike Patton die in het Italiaans zingt. De voormalige voorman van Faith no More en momenteel van onder andere Mr Bungle, Peeping Tom en Fantômas ontdekte het Italiaanse B-filmlied dankzij de jonge filmcomponist Daniele Luppi en besloot er samen met hem een project van te maken onder de titel Mondo Cane (i.e. 'hondse wereld'), vernoemd naar de gelijknamige documentaire van Gualtiero Jacopetti en Franco Posperi uit 1962. Het project was oorspronkelijk gemaakt voor het Angelica festival in Bologna en werd daar in 2007 uitgevoerd. Maar afgelopen donderdag stond Patton met Mondo Cane ook geprogrammeerd in een uitverkocht Paradiso, in het kader van het Holland Festival. Met zijn haren strak achterover gekamd, een zwart pak van Italiaanse snit en een sardonische glimlach bracht hij de werken van onder andere Gino Paoli, Luigi Tenco en Adriano Celentano ten gehore. Qua mimiek leek hij zo nu en dan op onze eigen Hans Teeuwen die eerder dit jaar al de liederen van Sinatra zong. En Patton kwam niet alleen; voor de orkestrale begeleiding had hij het Metropole orkest uitgenodigd dat onder leiding stond van dirigent Aldo Sisillo. En vele Italianen met wie hij de uitvoering in Bologna had gedaan, waren er nu weer bij. De trompetist Roy Paci was de blikvanger dankzij zijn meesterlijke spel, Enri bespeelde verschillende toetsen waaronder hammond en moog, de markante Vincenzo Vasi zorgde voor de electronica en de theremin en het koor was ook Italiaans. Daarnaast waren er drums, bas en gitaar aan toegevoegd. Het hele gezelschap bij elkaar bezette de halve zaal van Paradiso waarbij Patton vanaf een soort kansel de hoofdzang voor zijn rekening nam. En dat deed hij vrijwel accentloos.
Lacrimosa is een Duits/Zwitsers/Fins gothic-duo. Ze maken gothic met metal-invloeden, vaak gecombineerd met een instrumentarium dat zwaar tegen klassieke orchestratie aanleunt. Hun album Echos uit 2003 is een van hun meer ingetogen werkjes. Het springt er uit in een genre dat nogal eens zwelgt in de bombast.
Zoals op dit Sacrifice.
]
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Chiptune? SID? Het zijn niet de meest bekende termen. Mening muziekliefhebber zal er nog nooit van gehoord hebben. En als men er al van gehoord heeft is het beeld vaak bij voorbaat al negatief. Termen als chiptunes, en SID-remixes hebben namelijk te maken met muziek uit de videogame-industrie. Om preciezer te zijn, retro videogames. De deuntjes die bijvoorbeeld uit een oude Atari 2600 of Commodore 64 kwamen.
Wie echter denkt dat het dit artikel over oubollige nerdmuziek gaat zal bedrogen uitkomen. Er is namelijk een kleine, maar zeer actieve, remix- en chiptune-scene die prettig in het gehoor liggende dancenummers maakt gebaseerd op deze oude computerdeuntjes. Een aantal mensen in deze scene gaan zelfs zover dat zij de muziek direct componeren op een oud beestje als de Atari of C64. En, hoewel technisch gezien geen chiptunes, is er ook voor de liefhebbers van rockmuziek genoeg te vinden binnen dit genre. Rock coverbands die oude deuntjes op scheurende gitaren naspelen. Mocht zowel dance als rock niet je ding zijn, dan is er inmiddels ook het C64 orchestra. Een klassiek ensemble dat oude C64-tunes heeft bewerkt tot orkestrale stukken. Kortom, oude videogames zijn voor velen een inspiratiebron voor het maken van muziek.
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Caprice is een neo-klassiek ensemble uit Rusland dat slechts in een kleine kring bekend is. De muziek wordt getypeerd door de hemelse zang van Inna Brejestovskaya en de hoge compositorisch kwaliteiten van Anton Brejestovski. Dat Caprice slechts een kleine populariteit mag genieten staat geheel los van de kwaliteit van de muziek. Men heeft inmiddels niet minder dan zeven albums opgenomen. Daarnaast heeft Brejestovski voor de laatste CD de moeite genomen om geheel in de traditie van J.R.R. Tolkien een nieuwe taal uit te werken; Laoris! Dit vanwege zijn bijna obsessieve fascinatie met de wereld van elven en feeën.
(Black Flower / Tales of the Uninvited)
Muzikale hoogstandjes
De muziek van Caprice kan het best beschreven worden als neo-klassieke muziek. Bijtijds speels en olijk met een experimenteel randje en op andere momenten gracieus, mysterieus met een bijna onheilspellend karakter. De muziek is gebaseerd op de wereld van de elven en feeën, iets wat je niet alleen in de teksten tegenkomt maar ook de muziek terughoort. Een liefelijke sprookjesatmosfeer over een wereld van kleine feeën bestaat zonder problemen naast de wereld van de elven uit Tolkien’s boeken. De muziek is soms beter te omschrijven als een muzikaal boeket, een muzikaal schilderwerk dan duidelijk definieerbare nummers.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
3voor12 Radio zendt live elektronische versie Canto Ostinato uit. Een uur klassiek op 3FM.
Simeon ten Holt is overleden, een componist die veel muzikanten geïnspireerd heeft. InnerAct is bij 3voor12 Radio te gast om Canto Ostinato te spelen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Ter nagedachtenis van Simeon ten Holt (89): de totale Canto Ostinato.
Johann Sebastian Bach, Toccata en Fugue in D mineur
Hele andere uitvoering:
Over andere uitvoeringen van beroemde stukken gesproken (door componist zelf bewerkt in dit geval):
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.