Mike Patton omhelst het Italiaanse B-film lied

Het is weer eens wat anders; Mike Patton die in het Italiaans zingt. De voormalige voorman van Faith no More en momenteel van onder andere Mr Bungle, Peeping Tom en Fantômas ontdekte het Italiaanse B-filmlied dankzij de jonge filmcomponist Daniele Luppi en besloot er samen met hem een project van te maken onder de titel Mondo Cane (i.e. ‘hondse wereld’), vernoemd naar de gelijknamige documentaire van Gualtiero Jacopetti en Franco Posperi uit 1962. Het project was oorspronkelijk gemaakt voor het Angelica festival in Bologna en werd daar in 2007 uitgevoerd. Maar afgelopen donderdag stond Patton met Mondo Cane ook geprogrammeerd in een uitverkocht Paradiso, in het kader van het Holland Festival. Met zijn haren strak achterover gekamd, een zwart pak van Italiaanse snit en een sardonische glimlach bracht hij de werken van onder andere Gino Paoli, Luigi Tenco en Adriano Celentano ten gehore.

Qua mimiek leek hij zo nu en dan op onze eigen Hans Teeuwen die eerder dit jaar al de liederen van Sinatra zong. En Patton kwam niet alleen; voor de orkestrale begeleiding had hij het Metropole orkest uitgenodigd dat onder leiding stond van dirigent Aldo Sisillo. En vele Italianen met wie hij de uitvoering in Bologna had gedaan, waren er nu weer bij. De trompetist Roy Paci was de blikvanger dankzij zijn meesterlijke spel, Enri bespeelde verschillende toetsen waaronder hammond en moog, de markante Vincenzo Vasi zorgde voor de electronica en de theremin en het koor was ook Italiaans. Daarnaast waren er drums, bas en gitaar aan toegevoegd. Het hele gezelschap bij elkaar bezette de halve zaal van Paradiso waarbij Patton vanaf een soort kansel de hoofdzang voor zijn rekening nam. En dat deed hij vrijwel accentloos.

De uitgekozen nummers waren overwegend klassiekers uit de gouden periode van het Italiaanse lied, eind jaren ’50 tot begin jaren ’70. Soms stijlvast en waarheidsgetrouw, mierzoet en vooral handelend over de liefde die niet wil lukken, maar vaak ook verrassend omgevormd tot moderne varianten. Patton en Luppi bewerkten de arrangementen samen en wilden hiermee aantonen hoe relevant de muziek nog is. Zeker door toevoeging van Patton’s kenmerkende snerende en krijsende stem en de electonica bleek de muziek nog verbazingwekkend actueel te kunnen zijn.

Naast het B-filmlied bracht Mondo Cane ook nog enkele bewerkingen van Ennio Morricone van wiens composities hij eerder al met Mr. Bungle en Fantômas nieuwe interpretaties maakte. Het geheel ging van belcanto naar gipsy, van noise experimenten naar ballades en het is de vraag of het oudere publiek dit wel zo kon waarderen. Maar je kon zien dat Patton en zijn gevolg er zichtbaar veel plezier in hadden. En zo voegde hij alweer een nieuw zijproject toe aan zijn veelzijdige oeuvre.

Mondo Cane op Youtube (in Italië)