[qvdd]"Fijn dat in tijden van enorme bezuinigingen niemand wil beknibbelen op onderwijs. Maar niet bezuinigen is niet voldoende. Realisatie van de top vijf ambities vraagt grote investeringen. De top-kennislanden besteden in verhouding, per 16 miljoen inwoners dus, (publiek en privaat) vijf tot zes miljard euro meer dan Nederland. D66, GroenLinks en de VVD leggen de financiële lat op 2,5 miljard extra . De SP en de ChristenUnie volgen met 1,5 en 1,35 miljard. De PvdA en de CDA noemen helaas nog geen concrete bedragen, al spreken ze wel de intentie uit in onderwijs te investeren." KNAW-voorzitter Robbert Dijkgraaf en Louise Fresco, lid van diezelfde club en kroonlid van de SER, kunnen in de papieren NRC maar matig enthousiast worden over de kennisparagrafen van de partijprogramma's. Niet alleen is er onvoldoende geld, de visie ontbreekt ook: "Kennis is niet alleen belangrijk in de utilitaristische en ideologische zin, als middel tot economische groei of voorwaarde voor integratie. Zonder kennis is er geen beschaving en geen geschiedenis."
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In onze mailbox zat afgelopen week een gastbijdrage over de rechtszaak tegen Google books. Nu is dat stuk in het Engels en keek de redactie er wat laat naar. Vrijdag zou namelijk de uitspraak al zijn.
Gelukkig bleek bij nadere beschouwing dit weekend dat de rechter pas in oktober uitspraak doet. En de deadline van vrijdag, bedoeld voor de inbreng van de deelnemende klagende partijen, is verschoven naar dinsdag.
Dat biedt ruimte om alsnog aandacht te besteden aan dit onderwerp. Mijn korte samenvatting: Google koop overal in de wereld de rechten van bibliotheken op om oud (copyrightvrij) materiaal online te zetten. Positief gezien komt dan heel veel kennis voor iedereen beschikbaar. Beetje negatief gezien wordt dit commercieel uitgebuit (reclame, fees). Heel negatief gezien claimt Google het alleenrecht op al het oude materiaal online en zit de kennis van de wereld opgesloten in 1 bedrijf.
Met name het laatste aspect is, naar ik verneem, reden tot een rechtszaak.
De bijdrage van Merlijn Olnon (eerdere bijdrage) vat het belang in ieder geval goed samen. Daarna staan nog wat interessante overwegingen. Het is dus geen volle gastbijdrage geworden, maar laat u dat niet weerhouden aldaar het hele stuk te lezen.
“Essentially, the question is whether it is desirable for Google Books and the publishing world to arrange for the protection of copyright through a settlement that will not only limit rightful access to those (more recent) protected texts, but also has the inherent potential to severely limit future generations’ access to the entire collection, including the (historical) uncopyrighted texts so enthusiastically provided by Google Books’ library partners.”
“In fact, at present more than $4.5 billion of Iranian assets in the form of specialized human resources have been transferred to the United States and another $6 billion to European countries. The total of these assets equals one-sixth of the general budget of the country and 200 millions barrels of oil. It should be stated that Iran, which exports $12 billion worth of oil every year, has become the first in the field by exporting $38 billion worth of exports of the elite…”(JuanCole.com)
Bloggend historicus Juan Cole voorziet een nieuwe Iraanse brain drain nu Ahmadinejad opnieuw is geïnstalleerd als president van Iran. Hij quote de activiste Mahboubeh Babai die het kostenplaatje van de Iraanse immigratie becijferde. Jarenlange dictatuur met periodes van politieke onrust heeft geresulteerd in verschillende golven van hoogopgeleide Iraniërs die hun land ontvluchtte met dito verlies aan inkomsten voor de Iraanse economie. Het armere Pakistan produceert inmiddels meer wetenschappelijke artikelen dan haar rijke buurland Iran. Volgens het IMF is Iran wereldkampioen brain drain. Nog even doordrainen en ze kunnen daar niet eens hun nucleaire programma afmaken.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
In aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement, hier in Nederland op 4 juni, biedt Sargasso aan alle partijen deelnemen ruimte om middels gastbijdragen hun standpunten naar voren te brengen. Voorwaarde is wel dat ze meedoen in de discussie die er op volgt.
Judith Sargentini, lijsttrekker van GroenLinks, heeft de eer om het startschot te geven.
Een paar jaar terug bezocht ik Melilla, een Spaanse enclave aan de Marokkaanse kust. De gemeenteraad van Amsterdam, waar ik nog steeds lid van ben, was in de Rif om kennis te maken met de achtergrond van veel Nederlandse Marokkanen. Op onze vrije avond gingen we een glaasje doen in Spanje. We vervoegden ons met onze Europese paspoorten bij de grens, staken probleemloos over, en hadden een mooie Europese avond.
Melilla is echt Spaans. Franco staat nog op het plein en je ziet er – net zoals overal in Spanje – Afrikanen die allerlei dingetjes op straat verkopen. Wij vonden er rust, maar aan de grens gaat het er ruiger aan toe dan aan de grenzen die eerder zag ik in Afrika. In de bossen en heuvels rond de stad wonen Afrikanen van onder de Sahara in brakke bouwsels en onder zeiltjes, wachtend op een kans om Europa binnen te komen. Zo nu en dan houdt de Marokkaanse politie er een razzia en worden die (veelal) mannen in een truck gehesen, om te worden gedumpt in de woestijn op de grens met Algerije. Veel Afrikanen hebben de reis tussen de Algerijnse en de Spaanse grens al meerdere malen gemaakt, zonder hun eindstation te bereiken: Europa.
Melilla is voor mij het symbool van Fort Europa. De moeite die Europa zich getroost om arbeidsmigranten zonder papieren buiten te houden, heeft iets bizars. Mensen zoeken nu eenmaal altijd een plek op waar het beter is, en zoveel hebben wij er nu ook weer niet aan gedaan om te zorgen dat het thuis in sub-Sahara Afrika goed gaat. De economische crisis komt juist in ontwikkelingslanden hard aan. Hun export naar het Westen stort in. Banken geven geen kredieten meer aan Afrikaanse ondernemers.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Slecht nieuws voor het kabinet Balkenende: de dubbele doelstellingen van het tot braaf gehoorzamende modelburgers betuttelen van de Nederlander en het opzetten van een concurrerende kenniseconomie blijken niet goed verenigbaar. Onderzoek aan de Radboud Universiteit Nijmegen laat zien dat mensen die zich machteloos voelen mentaal slechter presteren.
Pamela Smith splitste honderd vrijwilligers op in twee groepen: één van ondergeschikten en één van opzichters. Beide groepen moest een geheugenspelletje doen. De opzichters zouden een vast bedrag krijgen, voor de ondergeschikten hing de beloning af van de beoordeling door de opzichters. Nadat dit was uitgelegd en de groepen waren gemaakt, mochten de deelnemers een keer oefenen. Tenminste, dat dachten ze. Dit was namelijk het echte experiment. De ondergeschikten bleken het slechter te doen dan de opzichters.
Om zeker te zijn dat het niet de zenuwen over de aanstaande evaluatie waren die de ‘ondergeschikte’ groep slechter liet presteren, deed Smith nog controle experimenten. Bij één moesten de proefpersonen eerst door elkaar gehusselde woorden die bij macht of onmacht hoorden ontcijferen en vervolgens een Stroop-test doen, bij een ander schreven de proefpersonen eerst over een gebeurtenis waarbij ze macht over iemand hadden of juist iemand macht over hen had en werd ze vervolgens gevraagd de Torens van Hanoi puzzel op te lossen. Ook in die gevallen maakten de proefpersonen die weinig macht hadden meer fouten.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bent u of kent u nog een kènner? Iemand die dus uitblinkt en ontzag inboezemt door middel van zijn kennis omtrent een bepaald vakgebied?