Closing Time | Alabama

https://www.youtube.com/watch?v=saN1BwlxJxA Op 15 september1963 verloren vier Afro-Amerikaanse meisjes: Addie Mae Collins (14), Cynthia Wesley (14), Carole Robertson (14) en Carol Denise McNair (11) hun leven door een bomaanslag door de Klu Klux Klan. Die aanslag staat bekend als de 16th Street Baptist Church Bombing. Onder de trap bij de kerk waren door de Klu Klux Klan 19 staven dynamiet aangebracht. De ontploffing leidde tot vier doden en vele gewonden onder de kerkgangers. Vier verdachten werden daarna opgepakt: Thomas Blanton, Robert Chambliss, Bobby Frank Cherry en Herman Cash. Ze waren verbonden aan een erg gewelddadige splintergroepering van The Klan. Maar het onderzoek werd stopgezet in 1968. Volgens de FBI was er te weinig fysiek bewijs en getuigen wilden niet praten. De motivatie achter deze racistische aanslag was dat in 1963 de scholen in Alabama geintegreerd onderwijs moesten bieden en niet langer gesegregeerd. En die verandering druiste in tegen tegen de ideologie van de Klu Klx Klan. Jaren later, in november 1977, werd  Roger Chambliss alsnog veroordeeld voor moord. De andere drie verdachten ontliepen nog langer hun veroordeling. Thomas Blanton kreeg  in 2001 levenslang net als Bobby Frank Cherry. Verdachte nummer vier, Henry Cash stierf in 1994, en ontliep zo zijn veroordeling en straf. In november 1963 nam John Coltrane met zijn kwartet de song Alabama op. Het schijnt dat hij de muzikanten niet vertelde waar het nummer over ging. Hij gaf ze alleen de noten. Coltrane had een elegie geschreven over deze aangrijpende gebeurtenis. Er is verdriet. En nee, er zitten geen woorden bij, er is geen tekst. Maar dat is ook altijd wat gezegd wordt bij erge gebeurtenissen en mensen wanhopig naar woorden zoeken die er niet zijn. Die schieten tekort, die zijn er niet - je kunt er niet bij. Er is alleen die melancholische saxofoon en de ademhaling van John Coltrane. En op dit nummer speelt hij rustiger dan dat hij normaal doet, een lager tempo. Persoonlijk treffen de laatste twee minuten van dit nummer mij het meest.

Door: Foto: Ted (cc)

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

Mededeling

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | Coisa 5 – Nanã

, door

Coisa = ding (iets, zaak, voorwerp); Nanã = het vrouwelijke opperwezen.

Coisa No. 5 is een compositie uit 1965 van Moacir Santos (overleden in 2006). De Braziliaanse bossa nova-zanger Mario Telles schreef er een tekst bij en het nummer werd hernoemd naar Nanã.

Het nummer, van het album ‘Coisas’, kent inmiddels honderden verschillende uitvoeringen. De meesten in big band formaties. In de bezetting hierboven, horen we het oorsponkelijke nummer te voorschijn komen na de meesterlijke intro van ongeveer 1 min. 23”.

Closing Time | The Way Young Lovers Do

, door

Een staande bas, een cello, violen, een saxofoon, een trompet, een vleugel, een percussionist, een losjes drummende drummer en een scattende zanger die zich als André Hazes gekleed heeft– daar word ik nou helemaal astraal en week van.

Nou had ik begrepen dat Van Morrison niet altijd het zonnetje in huis is, maar wat een song die blaakt van optimisme, blijheid en lichtheid heeft hij dan gemaakt met The Way That Young Lovers Do. En wat wordt die prachtig uitgevoerd veertig jaar nadat het nummer op de plaat werd gezet. Daar wordt een monumentje neergezet. Daar zou een zich achter de laptop bevindend sargasso-schrijvertje haast een traan van in zijn ogen krijgen. Haast dan hè, niet echt natuurlijk,

Closing Time | Time After Time

, door

Cool? Miles Davis die was cool. Alles wat hij deed was cool. Hoe hij zijn haar had, dat was cool. De zonnebril die hij droeg, die was cool. Hoe hij stond als hij trompet speelde, helemaal gebogen naar de vloer, dat was cool. Zijn kleding, die was cool, zijn schoenen, cool. Hoe hij trompet speelde met kaugum in zijn mond, dat was cool. De foto die Anton Corbijn van hem had gemaakt, die was cool. Zijn muziek, die was cool. Een cover door Miles Davis, dat was cool. Zocht je de standaard voor Cool, dan keek je naar Miles Davis en luisterde je naar hem.

Closing Time | Thee Thee

, door

A.R. Rahman (Allah Rakkha Rahman) componist van filmmuziek, onder andere voor de film ‘Thiruda Thiruda’ (Dief, dief – 1993) werd door het Berklee College of Music in het zonnetje gezet. Studenten en diverse gasten speelden ‘Thee Thee’(de Tamil-vertaling van ‘Thiruda Thiruda’).

Aanstekelijk stukje muziek met R. Prasana op gitaar en Mohini Dey op bas. Wat verder in het stuk ziet en hoort u ook fluitist Yazhi Guo. Kan zonder meer toegevoegd worden aan  Sargasso’s lijst Beste Filmmuziek.

Closing Time | Joey Alexander

, door

Wonderkind Joey Alexander leerde zichzelf piano spelen aan de hand van de jazzplaten van zijn vader. Als negenjarige toerde hij al de wereld rond. Inmiddels is ‘ie achttien en geldt als de grote belofte van de jazzmuziek. Zijn spel is nog behoorlijk toegankelijk ook.

Alexander werd geboren als Josiah Alexander Sila in de hoofdstad van het eiland Bali (Indonesië).

Closing Time | Signed Curtain

, door

Met gestegen verbazing en bewondering zit ik naar die tekst van Signed Curtain van Robert Wyatt te kijken. Dit is meta-tekst, dit is meta to the max. Hij zingt wat hij zingt. Geniaal. Hij begint de song en beschrijft waar hij is. Je moet er maar opkomen, je moet het maar durven. En dat doet hij, met zijn wat ijle en klaaglijke stem.

Dit is het eerste couplet. En nu het tweede. Maar. Het zou ook wel ‘ns het laatste couplet kunnen zijn. En dit is het refrein, of wacht, misschien is het gewoon een ander gedeelte van het liedje dat ik aan het zingen ben. Misschien wel het slotvers. Of is het een andere toonsoort nu?

Closing Time | O Caroline

, door

Je heet Robert Wyatt, bent muzikant, je drumt, zingt (je hebt wel een aparte stem, maar je zingt toch), je schrijft teksten en je speelt de mellotron. Je wilt een liedje schrijven, een liedje over een liefde die voorbij is. Je componeert samen met David Sinclair O Caroline.

Een liefdesliedje hoeft niet groot uit te pakken. Er hoeven geen violen, pauken, cimbalen, harpen en bazuinen uit de magazijnen gehaald te worden. Ik snap die aandrang wel. Het hart loopt over, de druk, de pijn, de smart moet uit het ventiel naar buiten, de wereld in. Maar doe dat niet. Hou het klein. Er is niet veel nodig. Hou het eenvoudig, pak niet uit. Luister naar hoe Robert Wyatt het deed. Kijk toch hoe voorzichtig en kwetsbaar die tekst is. Lief, klein, kinderlijk soms, breekbaar en licht. Tekst en muziek steunen elkaar, houden elkaar overeind. EN DAT IS VAN EEN VERPLETTERENDE ONTROERING1!&*$%#1!

Closing Time | Love And Hate In A Different Time

, door

 Een liedje dat over dansen lijkt te gaan. Dansen in al haar vormen. Door muzikanten en producers van nu gemaakt, maar als je je ogen dichtdoet zou je toch zweren dat je je in de jaren zestig of zeventig bevindt. Je voelt die soul, gospel en disco-vibe van toen. Leuk.

De band, de gelegenheidsproductie, of hoe noem je dat, bestaat uit de zanger Jacob Lusk en de producers Ari Balouzian en Ryan Hope. Nostalgisch, historiserend en retro. Aan het eind van de clip, vanaf minuut 05:00, is er ineens (er is vast een verband dat ik niet zie) een wending. We zien een soort demonstratie op straat, waar een man, solo, de song Strange Fruit van Billy Holliday zingt door een megafoon.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Vorige Volgende