Closing Time | Saba Anglana
Saba Anglana is een zangeres van Somalisch-Italiaanse afkomst. Dat leidt tot Afrikaanse ritmes met een behoorlijk gevoel voor melodrama.
Je staat er als vakantieganger natuurlijk nooit bij stil, maar Italië is grotendeels monocultureel. Op televisie overheerst het Italiaanse vermaak en wat er aan buitenlandse films en series te zien is, wordt allemaal door de nasynchronisatie-vergruizer gehaald. De in shows optredende artiesten zijn Italiaans en alleen werkelijk gigantische buitenlandse acts als U2 (hier steevast You Due genoemd!) willen nog wel eens een Italiaanse studio betreden. Voor de rest is het alleen maar Fiorella Mannoia, Andrea Bocelli of Al fucking Bano. In deze studentenstad van dertigduizend man en in provinciehoofdstad Cosenza van honderdduizend inwoners samen weet ik drie restaurants te vinden waar een andere dan de Italiaanse keuken wordt geserveerd. Vijf als ik onze twee McDonalds-vestigingen meereken maar waarom zou ik. Eén kebabzaakje, één populair maar matig Tex-Mex restaurant en één Chinees restaurant – waar voornamelijk Chinezen komen. En verder stikt het natuurlijk van de pizzeria’s, rosticceria’s en trattoria’s, waar het meest exotische gerecht uit een andere Italiaanse provincie afkomstig is – als je geluk hebt.
Saba Anglana is een zangeres van Somalisch-Italiaanse afkomst. Dat leidt tot Afrikaanse ritmes met een behoorlijk gevoel voor melodrama.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
COLUMN - De werknemers van een IP-benzinepomp naast de lokale autostrada hadden laatst de boel tijdelijk geblokkeerd: ze krijgen al 22 maanden niet uitbetaald. Ja, uw reactie is dezelfde als die van mij toen ik voor het eerst van dergelijke wantoestanden hoorde (het is zeker niet de eerste keer): dan ga je toch gewoon niet meer naar je werk?
Het is de reactie van de verwende Nederlander. Je zoekt gewoon een andere baan en tot die tijd is er de sociale dienst. Maar een sociale dienst bestaat niet in Italië en een andere baan kun je zeker hier in het zuiden gewoon vergeten. Dus de pompbedienden van de IP houden vol terwijl ze zien hoe de nieuwe eigenaar elke week de opbrengst komt halen – waar ze niets van terug zien. Het is keiharde uitbuiting en niks anders.
Een fabriek in Taranto veroorzaakt enorme vervuiling en schrikbarend hoge aantallen werknemers en omwonenden die sterven. De staat wil daar nu eindelijk eens een eind aan maken. Maar de werknemers gaan de straat op. Ze verdedigen hun baan waar ze dood aan gaan en waar hun families in de omgeving van de fabriek dood aan gaan. Want zonder dat verdomde werk is er niets meer. Liever eervol dood in de aluminiumfabriek, zodat je in ieder geval je gezin nog kunt onderhouden voor zo lang als het gaat. En zo worden ook zij uitgebuit.
ANALYSE - In Italië heeft zich een soort van machtsgreep voltrokken. Vorige week zorgde de sociaaldemocraat Matteo Renzi ervoor dat zijn partijgenoot Enrico Letta moest terugtreden als premier. Vervolgens bood Renzi zichzelf aan als de nieuwe regeringsleider – met succes. Zaterdag is de 39-jarige Renzi door president Napolitano voorgedragen als minister-president. Renzi geldt al jaren als hét talent op links. Hij wil af van de volgens hem vastgeroeste Italiaanse politieke structuren waarbinnen vakbonden en werkgeversverenigingen buitenproportioneel veel macht uitoefenen. Renzi’s vernieuwingsboodschap slaat aan bij veel kiezers, maar roept ook de nodige weerstand op – ook binnen zijn eigen partij. Zo zei zijn partijgenoot en oud-premier Massimo D’Alema dat Renzi met zijn anti-elite boodschap populistisch is en op Berlusconi lijkt.
Hoewel Renzi nog lang niet kan tippen aan raspopulisten als Berlusconi, valt hier iets voor te zeggen. Renzi stelt regelmatig dat de gewone Italianen meer macht moeten krijgen en de gevestigde (en ‘vastgeroeste’) politieke en economische elites minder. Of hij zich zal ontpoppen als een raspopulist zal nog moeten blijken. Maar hoe dan ook, Renzi is in ieder geval populistischer dan zijn voorganger en ‘partijtijger’ Pier Luigi Bersani. Dit roept de vraag op hoe het nu eigenlijk met het populisme in Italië is gesteld. Als populisme wordt opgevat als de boodschap dat het goede volk wordt uitgebuit door een slechte elite, kan Italië dan gezien worden als een waar populismeparadijs?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Om (ex-)politici aan bestuursfuncties te helpen:
Volgens Venema schrikt de gemiddelde Italiaan niet van dit soort berichten: ‘De mensen hier weten dat er enorm veel geld wordt verspild in de publieke sector.’
Droevig…
ELDERS - Protestbewegingen blijven overal in Europa de “oude politiek” uitdagen. Een antwoord van de gevestigde partijen blijft uit. Vorig jaar december was het Sloveense Maribor het toneel van hevige rellen. Aanleiding: in ruil voor nieuwe stoplichten had de burgemeester een particulier bedrijf de concessie verleend om op belangrijke kruispunten flitspalen te plaatsen. De firma incasseerde in enkele dagen 70.000 boetes. Diepere oorzaak achter de opstand: onvrede over corruptie en de neoliberale koers van het stadsbestuur dat in korte tijd de gezondheidszorg, de drinkwatervoorziening, het openbaar vervoer, de kabelbaan en de begrafenisonderneming privatiseerde. Na een jaar heeft de protestbeweging in Slovenië zich nu omgevormd tot een nieuwe politieke partij onder de naam “Solidariteit”. Solidariteit wil de aanval op de huidige politiek openen en de bestaande politieke consensus, die zij als fundamenteel verkeerd ziet, tarten. Volgens het dagblad Dnevnik pleit zij ervoor dat de politieke macht weer bij de bevolking komt te liggen. Opinieonderzoekers voorspellen dat de nieuwe partij op maar liefst 40% van de kiezers kan rekenen. De protesten op straat gaan gewoon door. In maart trad in Slovenië een nieuwe centrum-linkse regering aan, maar die heeft kennelijk nog niet voldoende vertrouwen van de protestbeweging in het bestrijden van de crisis. De EU vertrouwt er intussen wel op dat het land zelf in staat zal zijn de bankencrisis op te lossen. De Sloveense banken verkeren in zwaar weer en hebben vijf miljard nodig, zo bleek uit een onlangs gehouden stresstest. De problemen bij Sloveense banken zullen Europa geen geld kosten, zegt eurocommissaris Olli Rehn. Hij benadrukt dat “Slovenië verder kan gaan met het op orde brengen van de financiële sector zonder financiële hulp van de Europese partners.”
OPINIE - Binnenkort is het weer winter en komen er geen bootjes met vluchtelingen meer deze kant op. De Europese politiek kan gerust zijn: geen bootjes is geen media-aandacht is geen noodzaak om iets te doen. En dat de toestroom in het voorjaar weer begint, ach… wie weet gaat alles goed en zinken ze midden op zee, waar niemand het ziet.
Frontex, het Europese agentschap voor ‘grensmanagement’ – I kid you not – wil intensiever patrouilleren op zee en daarmee zouden veel levens kunnen worden gered. Maar er is weinig budget: dit jaar heeft Frontex de beschikking over 85 miljoen euro. Dat is minder dan zeventien cent per inwoner van de EU.
In Italië zelf klinkt inmiddels de roep om veerboten en chartervluchten in te zetten zodat de vluchtelingen veilig naar Europa kunnen, ‘met VN- en EU-kantoren in de belangrijkste vertrekhavens van Egypte, Libië en Tunesië waar de vluchtelingen kunnen worden geïdentificeerd en van tijdelijke documenten worden voorzien,’ zoals journalist Gad Lerner stelt op zijn blog. Ik schreef tweeënhalf jaar en zo’n drieduizend doden geleden iets soortgelijks.
In ambassades van de EU kunnen kantoren worden opgezet waar vluchtelingen zich kunnen aanmelden. Zo wordt duidelijk wie kans maakt op een verblijfsstatus. Als je dat niet hebt, dan moet duidelijk zijn dat je niet hoeft te proberen om toch naar Europa te komen. Krijg je het recht om naar Europa te reizen, dan zorgt de EU ervoor dat je veilig aankomt en menswaardig onderdak hebt.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
ELDERS - Kan Italië na twintig jaar eindelijk eens verlost worden van de man die buiten het land zelf door niemand serieus wordt genomen?
Berlusconi’s dagen lijken geteld. Zijn oproep om de regering Letta te laten vallen kreeg in zijn eigen partij onvoldoende steun en dus moest hij bakzeil halen in de Senaat. Of hij daar nog langer mag zitten hangt af van het oordeel van een Senaatscommissie die vandaag besluit of zijn veroordeling tot gevangenisstraf wegens belastingfraude voldoende grond is om hem zijn zetel te ontnemen.
Het feit dat nu ook zijn eigen partij het landsbelang zwaarder laat wegen dan de macht, het vermogen en de reputatie van de mediamagnaat lijkt er op de duiden dat er iets verandert in het land. Berlusconi’s laatste poging om zijn persoonlijke belangen veilig te stellen werd door zijn partijgenoten onder leiding van voormalige protegé Angelino Alfano afgeserveerd. Het was een typische poging van de man die er aan gewend was geraakt dat hij het parlement in kon zetten voor zijn private belangen. De motie van wantrouwen tegen de regering Letta, zogenaamd vanwege een BTW-verhoging, werd echter dit keer ook door zijn eigen partijgenoten doorzien als een vals voorwendsel voor machtsbehoud van één man ten koste van de zo bitter noodzakelijke maatregelen om Italië uit de crisis te helpen.
COLUMN - Op de Merilin van Helsinki naar Tallinn zat een meisje achter mij in weifelend Duits geduldig het hele verhaal over Silvio Berlusconi uit te leggen aan haar Duitse reisgenoten. Ik besefte toen pas hoezeer ik het Italiaanse politieke circus beu ben – ik ben op het achterdek van de catamaran in de Baltische stormwind gaan staan om te voorkomen dat ik haar zou vragen of ze alsjeblieft wil ophouden over die man. Deze boot is onderweg naar Tallinn, cazzo, en niet naar Arcore.
Ik weet niet meer welk Nederlands kasteel het was, maar een van die typische museumvrouwen die er werkte – grijs, bril met koordje, wijde beige en bruine kleding, foulard – begon meteen over Berlusconi toen ze hoorden dat wij uit Italië kwamen. Mijn vriendin ging door de grond en ik hoorde beleefd het hele verhaal aan wat ik al zo vaak heb gehoord: corruptie, maffia, meisjes, “je snapt niet dat ze nog op hem stemmen.”
Ik reageer op Berlusconi zoals u reageert op de kat die de bus koffie omver stoot, pontificaal over de keukenvloer. Oh nee, niet wéér! Het verschil is dat u de koffie ergens anders kunt wegzetten om herhaling te voorkomen. Wij niet. Je opent de website van de krant en je weet al: Berlusconi heeft de voorpagina gehaald. Je zet de televisie aan en je weet al: het zal wel over Berlusconi gaan, tenzij je het platte vermaak opzoekt – en dat vind je vooral op Berlusconi’s eigen zenders. Je gaat op reis en je weet al: mensen gaan over bunga-bunga beginnen.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
ELDERS - De nieuwe Italiaanse regering van premier Letta heeft het moeilijk. Ondertussen blijft de rest van Europa onverschillig voor de druk van de migratie uit Afrika waar het land bijna alleen voor moet opdraaien.
Standard & Poor’s verlaagde dinsdag j.l. de financiële status van Italië tot BBB. Maar wat moeten we met die ratings als de beoordelaars zelf toegeven dat we ze niet serieus moeten nemen? Opmerkelijk genoeg blijven economen de slagen in de lucht nog steeds volgen. “Italië moet niet de consumptie aanwakkeren, maar zijn ruggengraat laten zien”, schrijft een gelovige in Republica. Zo kreeg het vertrouwen van de Italianen in hun nieuwe links-rechtse coalitieregering van premier Letta opnieuw een knauw.
De parlementariërs van de coalitiepartijen deden er woensdag nog een schepje bovenop met een eendaagse staking uit protest tegen de laatste stappen in een juridische procedure tegen Sylvio Berlusconi. De vrees voor de val van Letta is bij zijn partijgenoten van de linkse Partido Democratico kennelijk zo groot dat ze nu zelfs hun grootste tegenstander zijn gerechte straf voor belastingontduiking willen laten ontlopen. De partij van Berlusconi vindt dat het Hooggerechtshof overhaast te werk gaat als het al deze maand bijeenkomt voor de finale in het proces tegen hun leider. Maar uitstel zou er toe kunnen leiden dat al het werk weer opnieuw moet worden gedaan.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.