Dit is een gastbijdrage van Jacco. Ja, ja, ja. Opa vertelt. Maar het is wel zo. Jullie hebben maar geluk, met zoveel ellende op aarde. Er was namelijk een tijd dat het allemaal paix-en-vree en koek en ei was in de wereld. In de jaren negentig namelijk. De muur was net down, dus de spirit was overal up! En daar hoorde dance bij, in al zijn vormen, acid, drum 'n bass, goa en, het woord zegt het al, happy hardcore. Men sprak over het einde van de geschiedenis, loveparade's van Warshau tot Wladiwostok, vrijheid, blijheid, paarse kabinetten. Goed, goed er werd in Joegoslavië nog geknokt, maar dat was veel te moeilijk om uit elkaar te houden en duurde ook zóóóóóo lang dat het ging vervelen. Prachtige tijd, maar voor de benefiet-industrie was het een ramp natuurlijk. Geen Live-Aid, geen Farm-aid niks. Tsja, een beetje dansen tegen aids, dat gebeurde wel, maar de meeste mensen kwamen zo wappie op het feest dat de betekenis volledig langs ze heen ging. Goddank dus dat Osama in 2001 een einde aan het feest maakte, de lol was ineens op.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit keer is dat Simon van Canards.nl, waar het stuk eerder verscheen.
De Israëlische kiescommissie is teruggefloten door het hooggerechtshof op haar beslissing om twee Arabische partijen deelname aan de verkiezingen voor het parlement te verbieden. De Arabische partijen Balad en de Verenigde Arabische Lijst mogen daardoor wel meedoen aan de verkiezingen van 10 februari.
Ultranationalisten overtuigden de kiescommissie eerder dat vertegenwoordigers van de Arabische partijen landen bezocht hebben die bekend staan als vijanden van Israël, waardoor deelname van die partijen aan de verkiezingen niet gewenst was. Bovendien zouden de vertegenwoordigers terroristen steunen en Israëls recht op een eigen staat ontkennen.
Eén van de ultranationalisten, volksvertegenwoordiger Avigdor Lieberman (Yisrael Beytenu), betreurt de beslissing van het hooggerechtshof. Op deze manier is er volgens hem geen grens gesteld aan het gebrek aan loyaliteit aan de Israëlische staat. Lieberman spreekt ook een voornemen uit;
“Aharon Barak said that democracy doesn?t have to kill itself in order to prove its strength. The court threw that statement in to the trash today, and gave the Arab parties a license to kill Israel as a Jewish and democratic state.”
“We will not give up. In the next Knesset we will pass the Citizenship Law, which will put a border on the disloyalty of some of the Israeli Arabs.” (Bron)
Vandaag plaatsen we een gastbijdrage van Arno Uijlenhoet beoogd kandidaat Europese verkiezingen 2009 en woordvoerder van Newropeans Nederland, een Europese politieke beweging voor meer democratie in Europa.
Het is wellicht een wat cynische benadering, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Israël de afgelopen weken het machtsvacuüm in de Verenigde Staten heeft gebruikt om nieuwe feiten te realiseren in de strijd tegen Hamas in de Gazastrook.
Hoe kan het plotselinge en disproportionele machtsvertoon van Israël anders worden verklaard? Hamas is alweer een hele tijd aan de macht in de Gazastrook en ja met enige regelmaat werden er vanuit de Gazastrook raketten op Israël afgevuurd. Dat was echter niet nieuw. En natuurlijk, in de strijd tussen Hamas en Fatah, de beweging waarop de machtspositie van president Abbas stoelt, leek Hamas aan de winnende hand. En toch: Enkele uren na de inauguratie van Barack Obama als 44ste president van de Verenigde Staten, kwam het bericht dat Israël al zijn troepen uit de Gazastrook heeft teruggetrokken.
Of de militaire doelen zijn gehaald is niet duidelijk, feit is wel dat deze ‘politionele actie’ ineens ten einde is.
Wie heel cynisch wil zijn, zou zelfs kunnen beredeneren waarom de Verenigde Staten het handelen van Israël op zijn minst hebben gedoogd. Voor scheidend president Bush was deze invasie van de Gazastrook zijn laatste gelegenheid om een slag toe te brengen aan de as van het kwaad. Voor hem was Hamas namelijk het verlengstuk van ‘schurkenstaat’ Iran.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit keer is dat Verbal Jam, die het onderstaande stuk aanbood via de mail.
Als je iets begrijpt, betekent dat nog niet dat je er begrip voor hebt. Want dat laatste houdt een zekere goedkeuring in. Ik begrijp bijvoorbeeld dat Israël extreem geweld toepast in Gaza, ik keur het ten stelligste af. Als je iets begrijpt, weet je waarom het gebeurt en kun je er rekening mee houden bij het zoeken naar een oplossing.
De joden lijden onder een lange historie van vervolging, discriminatie, racisme en massale uitmoording. Die beperkt zich niet tot de holocaust. In heel veel literaire boeken die we tegenwoordig lezen en die direct of zijdelings over joodse families gaan, worden we geconfronteerd met pogroms in allerlei uithoeken van de wereld, met racisme tegenover joden, met massamoord en vervolging. Zie bijvoorbeeld ‘Het lot van de familie Meyer’ van Charles Lewinsky en ‘De dagen van Lazarus’ van Aleksandar Hemon.
De jodenhaat bestaat tot op de dag van vandaag. Een ontluisterende bloemlezing komen we tegen in het artikel van historicus Bert de Bruin op zijn weblog, dat hij schreef naar aanleiding van de lezersreacties op een bericht in de Telegraaf. Het bericht ging over de verdwijning van Sonja Kohn, een belangrijke dame in de beleggingswereld. Ze wordt geassocieerd met de fraude van Madoff. Maar louter het feit dat mevrouw ultra-orthodox joods was, gaf menig Telegraaf-lezer de kans om weer eens ongeremd zijn anti-semitische gevoelens te spuien.
We zijn weer terug, maar dan zonder de poster die hier vanmiddag tot heftige reacties leidde. Op het moment dat ik deze parodische variant van de filmposter Jaws hier plaatste, wist ik dat dit het op het randje was. Zelf vond ik het een treffende – maar ook confronterende – verbeelding van het Israëlisch-Palestijns conflict en het antisemitisme dat daardoor wordt aangewakkerd.
Maar als zo vaak zijn spotprenten voor tweërlei uitleg vatbaar en dat gevaar lag hier zeker op de loer. Mijn mede-bloggers vonden het nét een stap te ver en dat kan ik respecteren. Als bij een recente demonstratie weer lustig “Hamas, Hamas, de joden aan het gas” uit de kelen klinkt, dan moge duidelijk zijn dat lichtvoetigheid niet altijd gepast is.
Deze ‘mini-Krach’ op Sargasso (maar niet heus) is bij een aantal buren bepaald niet onopgemerkt gebleven. De commentaren liegen er niet om, hier en daar. Maar weest allen gerust: Sargasso kan wel tegen een stootje en zo ook deze blogger.
[poll=247]
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Vandaag plaatsen we een eerste gastbijdrage van Hoite Vellema, oud-student Internationale Betrekkingen aan de UvA.
Volgende week dinsdag treedt Barack Obama aan als commander-in-chief van de Verenigde Staten. Direct na zijn aantreden staat hij voor een aantal dringende beslissingen over met elkaar samenhangende kwesties in het Midden-Oosten. Obama krijgt te maken met Irak, waar zich een overbelast Amerikaans leger bevindt, met Iran dat waarschijnlijk zeer binnenkort nucleaire capaciteit kan verkrijgen, met zwakke regeringen in Libanon en de Palestijnse gebieden (die bedreigd worden door militante islamitische groeperingen), met een geëscaleerd Israël-Palestina conflict en met het eigen verlies van geloofwaardigheid in de regio, door jaren van falen en wanbeleid.
Al deze kwesties vergen Obama’s onmiddellijke aandacht. En hoewel ze apart aangepakt moeten worden, beïnvloeden ze elkaar direct en indirect.
Allereerst moet Obama een echte dialoog met Iran aangaan, waarbij het voorwaarde is dat Iran zijn verrijkingsprogramma tijdelijk stopzet. Als Iran hiertoe bereid is dan kunnen de VN-sancties worden opgeheven en anders verscherpt. Een genormaliseerde relatie met het Westen en nieuwe economische stimuli zijn de andere bargaining chips tijdens de onderhandelingen. Ook de militaire optie mag niet van tafel, maar mag alleen gebruikt worden als laatste redmiddel. De kosten zijn te hoog en de risico’s te groot. Koste wat kost moet wel voorkomen worden dat Iran in de huidige machtsbalans de beschikking over kernwapens krijgt.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.