Het lijkt erop dat hulpverleners aan het doorslaan zijn met hun houding ten opzichte van vrouwenbesnijdenis. Natuurlijk moet de 'traditionele' vrouwenbesnijdenis bestreden worden. Het is immers een verminking van het lichaam, en daarom is het ook niet meer dan terecht dat vrouwenbesnijdenis verboden is. Maar tegelijkertijd kan er geconstateerd worden dat ondanks dit verbod dit soort besnijdenissen nog steeds plaatsvinden. De arts Jannes Mulder stelt daarom voor een 'besnijdenis light' wél toe te staan. Feitelijk gezien is het niet meer dan een prikje in de clitoris waarna er een druppeltje bloed vrijkomt dat symbool staat voor de maagdelijkheid en kuisheid. Het kind houdt er niets aan over en zo wordt erger voorkomen, bijvoorbeeld het volledig wegsnijden van de clitoris en de schaamlippen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, ditmaal voor Said Bouddouft, directeur Stichting Meander, Centrum voor Maatschappelijke Ontwikkeling, provincie Zuid-Holland. Said vindt dat moslims hun energie verspillen. Ze hoeven de islam niet te beschermen tegen individuen, maar ze moeten een westerse uitingsvorm ontwikkelen. Deze opinie verscheen eerder in NRC Handelsblad.
Een zucht van verlichting is door het land gegaan. De reacties op de film Fitna van de heer Wilders zijn eigenlijk wel meegevallen. De reacties vanuit de Marokkaanse gemeenschap lokten bij Wilders zelfs een compliment uit. Het was wel een leugenachtig en misplaatst compliment, maar toch. Door inzet van veel organisaties en individuen, tijdelijk verenigd onder de noemer van het Landelijk Beraad Marokkanen, is waarschijnlijk veel ellende ons bespaard gebleven. Het Landelijk Beraad voerde gesprekken met jong en oud, vroom, fundamentalistisch en seculier in het binnenland, maar ook met vertegenwoordigers van de islam in het buitenland. In die gesprekken was de boodschap: kalm blijven, wat de inhoud van de film ook moge zijn. Wij waren immers nog maar nauwelijks bijgekomen van de gevolgen van de misdaad van Mohammed B. op Theo van Gogh. Ik was bang dat het weer mis zou gaan, maar de acties van het Landelijke Beraad Marokkanen hebben gelukkig de stoom van de ketel gehaald.
Eén van de dingen die ik persoonlijk behoorlijk lastig vind in de discussie rondom Wilders en zijn film is het bepalen van mijn eigen positie. Enerzijds heb ik een behoorlijke hekel aan elke vorm van georganiseerde religie en zeker aan religies die andersdenkenden veroordelen of erger. Anderzijds heb ik een even grote hekel aan generaliseren en het op één hoop gooien van grote groepen mensen op basis van uiterlijkheden of (hopelijk slechts enkele) extremisten.
Ik heb absoluut niet de illusie de islam of de bijbehorende cultuur ook maar enigszins te begrijpen. Wat mij wel opvalt en ongerust maakt is het gemak waarmee in mijn ogen geweld als reactie op kritiek wordt neergezet. Wat mij nog ongeruster maakt is het feit dat ik niet zie hoe de meerderheid onder de moslims dat geweld afkeurt. Wanneer deze meerderheid het fundamentalisme met het bijbehorende geweld niet afkeurt, waar staan zij dan? Zijn ze bang zich uit te spreken? Vinden ze geweld acceptabel? Naast bovenstaande gebrekkige omgang met kritiek en het gemakkelijke geweld is daarnaast de manier waarop deze religie met afvalligen en vrouwen omgaat voor mij iets waarvan ik een heel ongemakkelijk gevoel krijg. Wat ook daarbij volgen mij weer het ergste is, is niet het feit dat het ooit zo in een boek is gezet, nee het is het feit dat naar mijn beleving een groot deel van de moslimgemeenschap deze praktijken al dan niet stilzwijgend goedkeurt.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Het veel gehypete Fitna werd uiteindelijk de grootste cinematische teleurstelling sinds Star Wars: The Phantom Menace. Maar wanhoopt niet, want GC brengt uitkomst. Wij presenteren een selectie van films met een kritische kijk op de islam en terrorisme die wél de moeite van het kijken waard zijn.
MY SON THE FANATIC (Udayan Prasad, 1997)
Genre: Komedie/drama/romance
Plot: Een sukkelende taxichauffeur van Pakistaanse afkomst in een ingeslapen gearrangeerd huwelijk (Om Puri) krijgt een relatie met een Britse prostituee (Rachel Griffiths). Zijn zoon (Akbar Kurtha) lijkt wel succes te gaan hebben in zijn leven, maar als hij net een keer te veel tegen een glazen plafond aanknalt, wordt hij fundamentalist. Belangrijkste doelwit van de acties van zijn clubje moraalridders: de locale prostitutie.
Waarom beter dan Fitna: Dit is sociaal-drama zoals ze het alleen in Engeland kunnen maken: een film over echte mensen met echte problemen. Dat is zoveel effectiever om een standpunt overbrengen dan het steeds weer uitschreeuwen van je allang bekende standpunten. Wat is bovendien een effectievere manier om een radicale moslim geestelijke voor schut te zetten dan van hem een luie sukkel te maken die verslaafd is aan tekenfilms?
PARADISE NOW (Hany Abu-Assad, 2005)
Genre: Drama
Plot: De bevriende Palestijnse automonteurs Khaled (Ali Suliman) en Said (Kais Nashif) hebben zich ooit opgegeven als potentiële zelfmoordterrorist. Meer omdat nu eenmaal de gewoonte is, dan omdat ze zo politiek zijn. Dan worden ze opgeroepen, maar hun martelaarschap stuit op praktische problemen en de liefde.
Waarom beter dan Fitna: In Israël waren ze er niet zo blij mee, dus Wilders zal er ook wel niet veel in zien. Terwijl de fundi?s uit deze film toch naar voren komen als genadeloze opportunisten, die een cultuur met de martelaarsvideo als hoogste vorm van entertainment voeden en ondertussen zelf genieten van hun macht en status.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
