Oplage van vrijwel alle Sanoma-tijdschriften daalt

In oktober 2013 maakte uitgever Sanoma bekend te gaan reorganiseren. De focus zou komen te liggen op zeventien bekende titels. Ruim dertig titels worden "strategisch heroverwogen", oftewel: gaan in de verkoop. Van beide groepen is de betaalde printoplage de afgelopen jaren dramatisch gedaald. Van de 32 titels die Sanoma in de verkoop doet, is een kwart vrouwenblad (zeven titels) en eenvijfde woon/tuin/doe-het-zelf-bladen (vijf titels). Er gaat maar één mannentitel in de verkoop (Playboy), maar bladen als Panorama en Nieuwe REVU, die ook verkocht worden, staan als gezinsbladen aangemerkt.

Door: Foto: DennisM2 (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Papier hier: wie leest de Kampioen en de Villa d’Arte nou écht?

cover_villadarteAls je een braaf magazine vol bodywarmers, neustrimmers en tips over gevarendriehoeken en reflecterende hesjes automatisch aan alle ANWB-abonnees verstrekt, heb je een aardige oplage. Kampioen is zo’n magazine. 3,5 miljoen exemplaren vliegen momenteel 11 keer per jaar door de Hollandse brievenbussen. Lifestyleblad Villa d’Arte, dat ‘gratis’ verstrekt wordt aan eurocardhouders tussen de 25 en 50 jaar oud, heeft momenteel twee keer meer ’totaal betaalde gerichte oplage’ dan de Volkskrant, aldus de cijfers van HOI, Instituut voor Media Auditing (hier via Villamedia.nl). Het verschil is: De genoemde publieksbladen maken gebruik van een dienst waar consumenten een blaadje bij krijgen. Wat zegt dat nou over het aantal geïnteresseerde lezers?

Actieve verkoop van advertenties in de tijdschriften- en krantenbranche doet men nog altijd graag door te schermen met oplagecijfers. Het marketing- en salesteam doet in een kringetje een yell als er weer een spread is verkocht. Niet verwonderlijk. Bij de ANWB Media vragen ze voor een pagina fullcolour in Kampioen een slordige € 50.852.

Heeft iemand wel eens onderzoek gedaan naar het aantal ANWB-leden dat de adreswikkel om de Kampioen laat zitten en het hele pakket in de kliko smijt? Waarom zou je als adverteerder nog vijftig mille neerleggen voor een pagina in een blad dat weliswaar “veel” verschijnt, maar misschien veel minder gelezen wordt? Over tien à twintig jaar bestelt een enkele invalide alleenstaande senior ongetwijfeld nog een elektrische scooter of zitbad uit de Kampioen, maar al die reisorganisaties die adverteren – compleet met waardecoupons, antwoordkaarten en formulieren – zijn dan wijzer. Uitgaven als Kampioen zullen blijven bestaan, maar hebben eenzelfde functie als een flyer die ongezien uitgedeeld wordt in een gemiddelde winkelstraat. Oplage? Veel. Bereik? Dat weet God alleen (Hoe anders dan met online advertenties, dit terzijde).

Vertweehonderdvoudigd

Met de oplage van de glossy Villa d’Arte, dat in het eerste kwartaal van 2009 op 476.883 zit, is het een ander verhaal. Dit blad verscheen tot 2004 ‘gewoon’ als blad via Argo Media Groep (waartoe ook bijvoorbeeld OOR en Jazz behoren) waar je je op kon abonneren en los kon kopen. Sinds een deal met Eurocard in 2004 wordt het tweemaandelijkse blad met honderdduizenden tegelijk verspreid. En dat komt dan in de cijfers van het HOI onder ‘Totaal betaalde gerichte oplage’ te staan. (Hieronder worden volgens het HOI verstaan “de aantallen reguliere abonnementen die worden geleverd tegen een tarief dat gelijk is aan, of hoger ligt dan 50% van de standaard abonnementsprijs“).Ter verduidelijking: in het vierde kwartaal van 2008 had Villa d’Arte 2.174 staan onder datzelfde kopje. Dus in het eerste kwartaal van 2009 is dat aantal volgens deze theorie vertweehonderdvoudigd? Kan weer op de factsheet. Maar in het eerste kwartaal van stond de teller nog op 506.792. Hé, en in het derde kwartaal van 2007 weer 3.247? De cijferaar bij Argo maakt er een dolle boel van.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.