Straf die kwakzalvers. Hard.
Het zal bijna niemand ontgaan zijn: Jomanda staat terecht. Ze zou medeschuldig zijn aan de dood van Sylvia Millecam, in 2001. De presentatrice had zich laten wijsmaken dat ze niet aan borstkanker leed, maar aan een bacteriële infectie, onder andere door het medium dat landelijke bekendheid kreeg door haar healings in Tiel.
Tja, dom zijn is, gelukkig, niet strafbaar, en als je jezelf op die manier het hoekje om wilt helpen, be my guest. Maar het Openbaar Ministerie besloot terecht toch te vervolgen, tegen het zere been van de nabestaanden, die een brief schreven aan de koningin en premier:
“Voorop staat nog steeds dat we Sylvia tijdens haar ziekte en in haar keuzes onvoorwaardelijk hebben gesteund en gerespecteerd.”
“Het stoort ons dat anderen het met dit respect niet zo nauw nemen. Wij vinden dat hierdoor de nagedachtenis aan Sylvia verstoord en bezoedeld is.”
Allejezus. Ze geven eerst toe dat ze zelf net zo dom zijn als Millecam, door haar onvoorwaardelijk te steunen in haar keuze voor kwakzalvers in plaats van de reguliere gezondheidszorg, en vragen vervolgens of de rechtsgang gestaakt kan worden wegens haar ‘bezoedelde nagedachtenis’?
Om wie denken ze dat het hier gaat in deze rechtszaak? Om Millecam? Natuurlijk niet. Uiteraard, haar zaak is de directe aanleiding. Maar of zij hier nou wel of niet honderd procent vrijwillig aan meewerkte doet er totaal niet toe. Iedereen staat vrij zich onder ‘behandeling’ te stellen van welke kwakzalver dan ook, zelfs tot de dood erop volgt.