Closing Time | Wu-Lu

https://www.youtube.com/watch?v=ibE56gf0G4w I used to live in South London There’s not much of it left Wu-Lu maakt zich onder meer boos over gentrificatie: "What made me speak about South London was the fact that it’s a place of nourishment that has now been refined to be a manufactured breeding ground for culture vultures who seem to infest the world over. So it’s a call to arms for all those who resonate with it." 'South' staat op het album LOGGERHEAD, dat een boeiende mix is van hiphop en grunge.

Door: Foto: Ted (cc)

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Closing Time | Superstar

, door

Ach, het tragische lot, en ook wel het leven, van Karen Carpenter. En wat een verrassende, en respectvolle coverkeuze is dat van Sonic Youth. Immers, The Carpenters werden toch gezien als music for the millions, beetje gladjes, en Sonic Youth, dat waren toch die ongewassen, ongeschoren, ruige noise/grunge muzikanten? Hoe kunnen die nou ooit terecht komen bij die schoongeboende all American Karen Carpenter? Zou het dan toch de pijn zijn, dat wat je niet ziet maar wel voelt?

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | One Way Street

, door

 Mark Lanegan is overleden, hij is 57 jaar geworden. Zijn stem en de ruige grunge was een goeie combinatie. Ook deed zijn donkere rauwe stem het juist goed in duetten met frêle zangeressen zoals Isobel Campbel en P.J. Harvey.

Dit wat melancholieke, rustige nummer, One Way Street, (vast een metafoor voor het een of ander), vond ik persoonlijk een van zijn betere. Maar u kunt uw favoriete Mark Lannegan song hieronder kwijt. (One Way Street is te vinden op zijn soloplaat uit 2001, Field Songs.)

Closing Time | Bam Bam

, door

Bam Bam was, als ik het goed begrijp, de band van Tina Bell, en één van de eerste, zo niet de allereerste, grunge band. We hebben het zelfs over de vroege jaren 80, Bam Bam werd opgericht in hetzelfde jaar dat debuutalbum Show No Mercy van Slayer het daglicht zag! Het zou nog een jaar of 10 duren voordat de grunge als stijl door zou breken (en allerlei gave metal terug in de periferie van de muziek zou drukken, omdat de industrie een nieuw lievelingetje had gevonden, grummel grummel).

Closing Time | Drain STH

, door

De alternatieve rock en grunge van de jaren 90 heb ik grotendeels overgeslagen. Naar mijn onbescheiden mening: te veel bands met enkele goede nummers als vlag op een modderschuit van heel veel saaiheid. Wat dus niet wil zeggen dat er leuke dingen zijn uitgebracht. Drain STH’s “I Don’t Mind” was een bescheiden hitje bij alternatieve muziekprogramma’s, en is nog steeds goed te pruimen.

Closing Time | Hole

, door

Kurt Cobain was nog niet zo heel lang dood toen Hole, de band van zijn echtgenote Courtney Love, optrad in Paradiso. Of beter: de band had daar eigenlijk een optreden zullen verzorgen maar liet op zich wachten. Het voorprogramma was allang klaar, er gebeurde weinig op het podium. Het viel me op hoe jong het publiek was en hoeveel jongens een vlasbaardje droegen. Net zoals hun overleden idool.

Uiteindelijk behaagde het de dames en heer van Hole om hun optreden te beginnen. Het eerste nummer was Plump. Ze speelden nog drie nummers en toen was het optreden alweer voorbij: iemand had vanaf het balkon iets naar het podium gegooid en dat was mevrouw Love allerminst bevallen, dus ze was over een versterker naar boven geklommen en stond daar op iemand in te meppen. Het gebeurde ongeveer vijf meter van me vandaan.

https://www.youtube.com/watch?v=YdEAsB7XutU[/embed

Closing Time | Tracy Bonham

, door

]

Je debuteert met een CD die ‘The Liverpool Sessions’ heet en ook al wil je daaraan later niet worden herinnerd, het maakt je naam en je mag overstappen naar een groot label. Een violiste die grunge speelt, dat is interessant. Je single ‘Mother mother’ is een internationale hit, je CD ‘The burdens of being upright’ verkoopt fantastisch, je gaat op tournee door Europa en ontmoet een leuke man. Je maakt je volgende CD. De wereld ligt aan je voeten. Het is 1996.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.