"When Duyvendak lied nobody died..." Nu we toch bezig zijn de bezem door de jaren '80 te halen, waarom dan ook niet eens de handel en wandel van de Smaakmakers op Rechts onder de loep nemen? Vorig jaar werd Frans van Anraat in hoger beroep veroordeeld voor oorlogsmisdaden, hij kreeg 17 jaar. Zoals u wel weet leverde deze Hollandse handelaar de Iraakse dictator Saddam Hussein de grondstoffen voor zijn gifgasaanvallen waarbij duizenden Koerden en Iraniërs omkwamen. Oorlogscorrespondent Arnold Karskens zei over hem: "Van Anraat is de grootste Nederlandse oorlogsmisdadiger ooit. Er wordt geschat dat hij 120.000 slachtoffers heeft gemaakt, doden en gewonden. Dat is veel meer dan Nederlandse SS’ers voor hun rekening hebben genomen". Maar wie hield Van Anraat in die roerige jaren '80 steeds de hand boven het hoofd? De VVD-er Frits Bolkestein vervulde als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel aan het ministerie van Economische Zaken (EZ) op z'n minst een dubieuze rol. Tot op heden is deze rol nooit terdege onderzocht. Toch zijn er legio aanwijzingen dat er door de opstelling van zijn ministerie er onnodig veel slachtoffers zijn gevallen. Wanneer wordt hiervoor verantwoording afgelegd?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Het familiewapen van de Duponts was een op één poot staande vogel, terwijl het wapen van de Spenglers een geknotte stam was met een distel en een roos. Hollandse braafheid ja, bij Gabriella bestond het familiewapen uit een man te paard in volle galop die met één hand het afgehakte hoofd van een Ottomaan in de lucht hield en in het andere een kromzwaard. De bloedrruppels vlogen vanonderen het besnorde hoofd in het rond. Ik werd altijd vrolijk als ik haar familiewapen zag: een beetje heroïek en dynamiek, dat hielp je de dag door.
De wet van Spengler (Jaap Scholten) beschrijft de excentrieke familiegeschiedenis van Spengler-broers. De Spenglers waren ooit rijke textielindustriëlen uit het Twentse dorpje E. maar tegenwoordig rest vooral vergane glorie. Een van hen trouwt eind twintigste eeuw met de Roemeense Gabriella. Samen met deze post-aristocratische vrouw betrekt hij een oud familiehuis in het post-communistische Roemenië.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
”Noord-Korea heeft een afzichtelijk regime. Een mensenleven is er niets waard voor de overheid. Daar heb je niets te zoeken.” (PvdA-wethouder Lodewijk Asscher)
“Door handelsbetrekkingen aan te gaan kun je het leven van de bevolking misschien enigszins verbeteren”. (VVD-raadslid Huub Verweij) (Parool)
In het Amsterdamse dorpje A. woedt een hevige discussie over een gepland bezoek van de Kamer van Koophandel aan Noord-Korea. Twintig jaar na de MAKRO-branden is er nog weinig veranderd. Dezelfde discussie, dezelfde standpunten, dezelfde verwachtingen, dezelfde excuses.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.