De debatten met de partijleiders in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen kunnen we beter afschaffen. Ze zijn totaal oninteressant en hebben bovendien weinig tot niets van doen met de verkiezingen. Gisteravond was het eerste tv-debat in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen. Het is mij nooit duidelijk geweest wat het precieze doel was van het laten opdraven van de landelijke kopstukken van de grote partijen voor dit soort debatten. Deze landelijke kopstukken vertegenwoordigen immers op geen enkele manier de lokale partijen. Wat weet Halsema van het programma van GroenLinks in Ermelo? En wat weet van Geel van het CDA in Franekeradeel?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
1 keer stemmen in de 4 jaar is voldoende .
Vroeger was alles beter. Onzin natuurlijk, maar vroeger was in ieder geval wel alles anders. Stemmen bijvoorbeeld. Lokale politiek was in vervlogen dagen heel wat anders dan nationale politiek. Nu is dat anders. Landelijke kopstukken houden de schijn niet langer op en voeren al vanaf dag 1 campagne voor hun lokale collegae. Lokale uitslagen zeggen alles over de nationale politiek en men ontkent het niet langer. Media rekenen zelfs de peilingen voorafgaand aan de gemeenteraadsverkiezingen door naar virtuele kamerzetels. En waarom ook niet? Nog beter: laten we de hele poppenkast maar eens in de 4 jaar houden. Ik zag op een billboard de lokale lijstrekkers. Slechts één van de locals kende ik van naam. Door de diverse verkiezingen samen te voegen, vergroot je de politieke interesse bij de kiezer. Een wondermiddel is het niet, maar het opkomstpercentage vergroot je direct. In Zweden worden de verkiezingen van de Riksdag gelijktijdig en met de gemeenteraadsverkiezingen gehouden en dat blijkt ook uit de hoge opkomstpercentages. Uiteraard zijn er vooral de eerste keer wat bureaucratische hobbels te nemen.
Maar wat in Zweden kan, moet hier toch ook mogelijk zijn?
De Vara en de Volkskrant volgen als eerste het advies van minister Plasterk op om wat meer samen te werken. Ze gaan dat doen in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen. Over en weer gaan ze informatie uitwisselen. Een spannend initiatief.
Maar…. er zit me iets dwars in de aankondiging. Men spreekt namelijk van “‘het humeur van Nederland’ in kaart te brengen“. Gaat dat betekenen dat men de “gevoelens” en de “meningen” van de mensen in het land gaat peilen en daarmee stukjes maken? Dat zou toch een gemiste kans zijn. Want dan gaat het weer over wat men er op afstand van vindt in plaats van over wat de politieke partijen waar men voor moet kiezen daadwerkelijk gedaan hebben in de raden.
Waarom is het zo moeilijk om stukken te produceren over wat partijen werkelijk doen in gemeenteraden en hoe ze stemmen? Met de huidige stand van de informatie online kan je al leuke dingen doen. Zo hebben we tegenwoordig watstemtmijnraad.nl. Daarin kan je van diverse gemeente volgen hoe ze stemmen op alle voorstellen.
Daar leer je bijvoorbeeld dat GroenLinks in Woerden voor de annexatie van Montfoort is. Of dat de VVD in Blaricum best wel een groene partij is en graag gemeenschapsgeld uitgeeft voor een mooie brug voor de dieren.
Ik hoop dan ook heel erg dat de samenwerking zich op de inhoud gaat richten, ook als stemt de aankondiging niet tot optimisme. Maar als media niet actief meewerken aan een echte dialoog over de democratische processen zijn ze eigenlijk een grotere vijand voor onze democratie dan bepaalde politieke bewegingen die ze als zodanig in de schijnwerpers zetten.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.