Pling! Opgepakt. Pling! Afgevoerd.

Driekwart jaar geleden mocht ik een namenlijst bekijken. Een lange: hij omvatte volgens de opstellers ruim 4500 mensen en hun laatst bekende huisadres. Ik bladerde, las hier en daar een paar regels, bladerde dan verder. Ik herkende wat namen. Hij natuurlijk, en ja, hij ook, dat was te verwachten, en och, was dat zijn officiële voornaam? Viereneenhalfduizend namen: dat zijn er veel. De lijst was niet uitgeprint, hij was ouderwets getypt. Ergens in mijn hoofd klonk de vrolijke pling die typemachines maakten wanneer ze het einde van de regel naderden. Tijd om de hendel over te halen en aan de volgende regel te beginnen.

Foto: Pixabay

Overheidsinstanties. Wat een zootje.

COLUMN - Dat overheidsinstanties steeds slechter lijken te functioneren heb ik de afgelopen weken zelf tot 2 keer toe mogen ervaren. In beide gevallen nota bene bij mijn oude werkgever, de Gemeente Amsterdam. Waar ik als ambtenaar altijd met trots en liefde mijn best deed voor de burger. Maar het is er een zootje geworden.

Een paar weken geleden vond ik in mijn brievenbus maar liefst 5 brieven tegelijk van de gemeente. Vreemd, maar oké.

Wááát?

De eerste die ik openscheurde ging over de erfpacht. O ja, de mijne loopt af in 2027, dus daar moet ik wel wat mee. Gelukkig had ik er net een artikel over gelezen, want geen hond die begrijpt wat ze nou precies bedacht hebben. Het advies: doe sowieso een aanvraag voor een bod, je kunt later beslissen of je dat aanneemt. En aanvragen voor 1 januari 2020 profiteren van een voordeligere regeling. Dus ik naar het portaal.

Bummer. Mijn aanvraag liep vast, omdat ik behalve een woning ook een parkeerplaats in bezit heb. Dat is geen uitzonderlijke situatie, weet ik uit mijn tijd bij Parkeergebouwen. Dus welke nitwit dit portaal op deze manier heeft opgezet, ik weet ’t niet, maar hele hordes burgers kunnen hun aanvraag dus niet op deze manier doen. Advies; stuur een e-mail. Zo gezegd zo gedaan. Het automatische antwoord dat ik ontving luidde: vanwege de vele aanvragen kan het lang duren voor u antwoord ontvangt. Wááát? Dus je maakt een regeling, stelt een deadline, en dan ben je niet voorbereid op de stroom aanvragen die daarop volgt? En de gemeente blijkt ook niet bereid om de deadline op te schuiven. Lekker dan. Maar goed, ik heb mijn aanvraag gedaan en heb daar bewijs van, dus mij maken ze niks. Hoop ik. Zie de volgende casus.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het gevaar van een dubbele nationaliteit

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Jan-Jaap van Peperstraten over de rol van de Nederlandse overheid bij de registratie van dubbele paspoorten.

De kasbah (Foto: Flickr/¡Carlitos)

Tot mijn verbazing vond ik dit artikel op de opiniepagina van de Volkskrant. Het artikel in kwestie is geschreven door een NOS-journalist, dhr. Bonebakker, die getrouwd is met een Marokkaans-Nederlandse vrouw. Zijn dochtertje werd tegen zijn zin (en, kennelijk, die van zijn vrouw) bij de Gemeentelijke Basisadministratie ingeschreven als bipatride: naast de Nederlandse werd ook de Marokkaanse nationaliteit geregistreerd. Bonebakker maakte hiertegen bezwaar, maar zonder enig effect. Dat was ook niet te verwachten, want de GBA dient ook de verscheidene nationaliteiten van de Nederlandse burgers te registreren. Daar zijn goede redenen voor – onduidelijkheid over de eventuele andere nationaliteiten van Nederlandse burgers kan een hoop problemen opleveren als een burger zich bijvoorbeeld in het buitenland bevindt, in de problemen komt en de Nederlandse overheid consulaire bijstand wil geven terwijl dit niet kan. Ik heb al eens eerder over een vergelijkbare situatie geschreven, mijn mening is inmiddels niet veranderd.

Wat ik echter niet begreep was de volstrekte verongelijktheid en de wat wilde toon waarmee Bonebakker uitvaart tegen de Gemeente Utrecht. Zo schrijft Bonebakker o.a.: