Geert Wilders haalde onlangs de krant op een manier die, vanuit het linkse perspectief, misschien enigszins onverwacht komt. Hij zou de premiere bezoeken van de film 'Islam Rising', die het Amerikaanse Christian Action Network over hem gemaakt had. Hij heeft echter afgezegd. In eerste instantie was Wilders het al behoorlijk met het CAN oneens op het punt van het homo-huwelijk - de PVV is hier, voor de duidelijkheid, voor. Onenigheid hierover was voor Wilders nog niet genoeg reden om de samenwerking af te laten ketsen. Maar nu komt het bericht dat de leider van het CAN, Martin Mawyer, zeer nadrukkelijk erg discriminerende uitspraken over homoseksuelen gedaan heeft. Wilders wil hiermee niet geassocieerd worden, en heeft zich teruggetrokken. Daarmee tekent zich, in een land waar de polarisatie steeds sterker wordt, een terrein van consensus af. Geert Wilders heeft onlangs gezegd op alle punten concessies te willen doen, behalve op de AOW. Maar nu is er dus nog iets. Hij gaat geen bondgenootschap aan met organisaties die onder verdenking van homofobie staan. Daarmee is respect voor de rechten van homoseksuelen, en voor het homohuwelijk, een essentieel onderdeel geworden van de Nederlandse cultuur. Cultuur wordt voor een groot deel gedefinieerd door het onderstrepen van de verschillen met andere culturen. De meer links ingestelde Nederlanders benadrukken graag hoezeer Nederland verschilt van de VS, daarmee dan met name doelend op de rechtervleugel van het Amerikaanse debat. De PVV en geestverwanten onderstrepen met name hoe wezensvreemd de Islam (en daarmee wordt dan in de praktijk de radicale Islam bedoeld) afstaat van de Nederlandse cultuur. Nu kunnen Amerikaans rechts en de radicale Islam elkaar een hand geven waar het op homofobie aankomt, en dus hebben links en rechts Nederland, geheel onverwacht, in ieder geval op dit gebied hetzelfde standpunt. Ironisch genoeg is het een partij van het midden, die verder op bijna alle gebieden intelligente, gematigde standpunten heeft, de vaandeldrager van de homofobie in Nederland - de ChristenUnie.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Geert Wilders is een ouderwetse romanticus!
Volgens Geert Wilders hebben we nogal wat te danken aan onze joods-christelijke cultuur. Artikel 1 van de grondwet moet gewijzigd worden en onze “christelijk/joods/humanistische cultuur moet in Nederland dominant blijven.” Wat bedoelt Geert nu? Onze vrijheden zijn al verankerd in de grondwet, die hebben we te danken aan 19e-eeuwse liberale politici. Liberale politici die de scheiding van kerk en staat hebben vastgelegd. Dat bedoelt Geert dus niet. Hij zit er ook niet mee dat het aantal joden in Nederland nooit meer dan enkele procenten bedroeg. Detail. En dat christenen elkaar de hersenen insloegen, omdat de ander de verkeerde mening had? Ook dát is irrelevant. Geert bedoelt wat anders, hij is namelijk een romanticus van het zuiverste water. Het gaat hem niet om oninteressante feitjes, wat Geert uitdraagt is een gevoel. Een gevoel dat de Nederlander tot Nederlander maakt. Zelfs al is de moderne Nederlander atheïst, agnost of ietsist, dat doet er niet toe. Het is onverklaarbaar, onbenoembaar, in de lucht hangend en ondefinieerbaar: onze wortels. Alle Nederlanders hebben gemeenschappelijke joods-christelijke wortels en die wortels maken ons tot wie we zijn. Zou het?
Beroemde voorgangers
Geert heeft beroemde voorgangers. Rond het jaar 1800 hadden de idealen vrijheid, gelijkheid en broederschap vooral veel bloedvergieten gebracht. Aan de andere kant van het politieke spectrum stonden de absolutistische vorsten. Totale chaos of onderdrukking: was er geen betere bestuursvorm denkbaar? Door de romantiek beïnvloedde denkers bedachten het nationalisme. Denkers als Mazzini en Fichte geloofden dat mensen als Doornroosje lagen te slapen. Italianen én Duitsers hoefden alleen maar te worden wakker gekust en er zouden vanzelf vaderlandslievende Duitsers en Italianen opstaan. Eeuwenoude geschiedenis, religie, gedeelde taal, culturele opvattingen, maakte de Duitser Duits en de Italiaan Italiaans. Dat de landen ‘an sich’ nog niet bestonden was irrelevant. Er bestond een onaanwijsbare, onverklaarbare verbindende factor tussen mensen: een X-factor avant la lettre.
Het is tijd om de PVV en Geert Wilders niet meer te ontzien. We moeten onszelf niet langer laten gijzelen door de mening van dat deel van de bevolking dat hem steunt. We have to call them like we see them.
Naar aanleiding van de overwinning van de PVV bij de gemeenteraadsverkiezingen heb ik behoorlijk wat buitenlandse berichtgeving naar aanleiding van deze gebeurtenis gelezen. In buitenlandse media is het helemaal niet zo’n punt om het beestje bij de naam te noemen als hier in Nederland.
Wilders wordt gewoon keurig versleten voor xenofoob, extreem/radicaal rechts, islamofoob en ga zo maar door. Als kers op de taart wordt de opkomst van Wilders in de Sueddeutsche Zeitung vergeleken met de opkomst van Hitler. Een echte onvervalste Godwin in de Heimat van het nationaal-socialisme. En nee, ze willen Wilders geen toekomstige Hitler noemen, maar wel signaleren ze de maatschappelijke overeenkomsten in de achtergrond van de opkomst van twee populistische groeperingen. Bovendien constateert de krant dat ook qua gedragingen en gedachtegoed de NSDAP en de PVV behoorlijke overeenkomsten vertonen.
Waarom kan men in een Duitse krant wel zoiets zeggen zonder het halve land over zich heen te krijgen en waarom krijgt Kant op haar lazer als zij een zijdelingse vergelijking met de jaren dertig maakt? Het antwoord is tweeledig, aan de ene kant kijkt men in het buitenland met minder aanzienlijk emotie naar onze binnenlandse strubbelingen. Maar vooral heeft men in Duitsland veel meer morele verantwoording afgelegd voor wat er is gebeurd in de Tweede Wereldoorlog en laten we wel wezen, wij in Nederland nauwelijks. Wij zien onszelf veelal als ver verheven boven die vreselijke nazi’s van toen en dus is het ook heel erg om dit soort vergelijkingen te maken. Dat wij kennelijk net zo bevattelijk waren en wellicht nog steeds wel zijn als de Duitsers toen voor populisme, volksmennerij, antisemitisme, racisme en vervolgingen, ontgaat ons ook in 2010 nog.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.