Dit is een gastbijdrage van Erik Hofstra. Af en toe mag een romanschrijver of filmmaker aanschuiven in een talkshow op tv. Na de uitzending weet de kijker niets of weinig over zijn oeuvre, zijn stijl, de verhaalstructuur of het schrijfproces. Laat staan dat hij een indruk heeft gekregen over de kwaliteit van het werk. Een onderhoudende film of een goed geschreven boek is al lang geen reden meer om hem uit te nodigen (of haar). Het wordt gezien als een kwestie van smaak en daar valt niet over te twisten. En dat is juist wat men graag wil op de redactie: twist, een maatschappelijk debat. Het is leuk als je iets moois hebt gemaakt, maar er moet wel een ethisch dilemma aan ten grondslag liggen. De gast in de uitzending doet daar maar al te graag aan mee. Commotie stimuleert de verkoop. Zal ook wel egostrelend zijn om een mening te mogen verkondigen voor een groot publiek. De mening die anders alleen wordt aangehoord door gelijkgestemden aan de toog. Zou er diep van binnen toch niet iets knagen bij schrijvers of filmmakers?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Afgelopen week moest u het even een WW zonder ondergetekende doen. Ik zat voor een conferentie in Lissabon. Aangezien mijn aanwezigheid toch door de belastingbetaler medegefinancierd wordt, leek het me niet meer dan redelijk iets te vertellen van wat daar verteld werd. Nu waren de meeste praatjes te obscuur, specialistisch of saai om te herhalen, maar de keynote speech die Bernardo Huberman gaf was dusdanig interessant dat hij een groter publiek verdient.
Bernardo Huberman begon (zoals zoveel informatici) zijn carriere als fysicus en werkte aan supergeleiders en tweedimensionale vloeistoffen. In de jaren tachtig en negentig verlegde hij zijn interesse naar de informatica. Na gewerkt te hebben voor Xerox verhuisde hij naar mede printerboer HP, waar hij senior fellow werd van HP Labs. Aldaar concentreert zijn onderzoek zich op het World Wide Web, met name op het gebruik, de groei en de dynamiek daarvan. Huberman beschrijft in het boek The Laws of the Web hoe bepaalde regelmatigheden steeds de kop opsteken. In die zin is hij een van de eerste beoefenaars van ‘webologie‘ zoals we daar al eerder over berichtten.
Huberman sprak in Lissabon over het begrip attention (dat ik hier maar even met ‘aandacht’ vertaal). Door de gigantisch-heid van het WWW en vooral door het gigantische gebruik van dat Web door mensen daalt de waarde van informatie drastisch. Hoe meer er van een grondstof is, hoe minder het waard wordt. Voorbeelden hiervan zijn legio: was je vroeger bereid flink geld neer te leggen voor een reisbureau om je vliegticket te boeken, door het huidige online aanbod is de logistieke en prijs informatie stukken minder waard geworden. Of denk alleen maar aan de dalende prijs van nieuws. Kranten moeten water bij de wijn doen omdat weblogs ‘hetzelfde’ nieuws gratis aanbieden.
Heerlijk idee, en weer lekker smullen voor de filmofiel: staat alles er wel in? Uren potentieel discuteerplezier.
De aandacht ligt alvast zwaar op Amerikaanse producties (met een mager bislijntje ‘World’?), er is het onbegrijpelijke ontbreken van Novecento, het dan weer even onbegrijpelijk plaatsen van weekendfilm Start Rek (2009) – en waar men het ergst uit de bocht gaat: de animatiefilm! Geen Jungle Book, geen Akira, en wel onbenullen als Ratatouille…
Desalniettemin: dank Vodkaster en de linktipper!
In deze stad zou ik willen leven, en dan graag permanente vertoning van de film in elk respectievelijk station alstumblieft. Extra wide widescreens & sensurround sond.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Le metaletture di questa favola fantasy trascendono, a volte, le reali intenzioni dell’autrice, che cerca solo di voler smascherare – questo sì – il mito di una ragione che pretende di avere una risposta per tutto.
De dienstdoende filmrecensent van het Vaticaan heeft zijn tanden gezet in de nieuwe Harry Potter. Gaetano Vellini stelt dat het een drijfveer J.K. Rowling is om de mythe te ontmaskeren dat de ratio een antwoord heeft op alle vragen. Dat is natuurlijk al meteen een pervertering van pretentie van de ratio, die heeft ons namelijk nooit één antwoord beloofd. Hooguit kan de reden voorzien in vele antwoorden op vele vragen (waarbij gaandeweg steeds nieuwe vragen worden opgeroepen). Op zoek gaan naar één antwoord op alle vragen, dat is -even afhankelijk van het fanatisme van de zoektocht- meer een dingetje voor controlefreaks met grootheidswaanzin. En die zoektocht wordt extra erbarmelijk als je zo spuugt op het gezonde verstand als deze Vaticaangaander doet.
Maar laat ik in deze zalige zomerquote niet slechts focussen op de negatieve opmerkingen uit het Pauselijke schoolkrantje. Want de laatste Potterpelicuul krijgt ook complimenten. Zo is er een “juiste balans” in de verbeelding van puberliefde. En alhoewel een klein kritiekpuntje is dat Rowling nergens verwijst naar het transcedente, maakt zij duidelijk dat het goede (wat dus goed is) moet winnen van het kwaad (wat slecht is: weg ermee, boe!), en dat deze overwinning soms moeite en opoffering kost.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.