‘Niet de EU maar Bert Brussen wil de persvrijheid afschaffen’
‘Niet de EU maar Bert Brussen wil de persvrijheid afschaffen’
Er lijkt eindelijk een beetje rust te komen op de financiële markten. Daarom krabbelen Merkel en Hollande terug als het gaat om de 'roadmap' naar een verbeterde EMU, betoogt Jan Werts. Maar in 2012 is er heel wat bereikt om de crisis te beslechten. December zou de ‘top van de waarheid’ worden. Inzet was de ambitieuze ‘roadmap’ (Council document, 15632/12 website European Council) naar een verbeterde EMU. Maar al aan de vooravond van de bijeenkomst meldden Franse en Duitse kranten dat de discussie op de lange baan was geschoven. Na de Europese verkiezingen van juni 2014 heropent zich dat debat ten volle, zo is de bedoeling. Het nieuwe jaar moet leren of de rust op de financiële markten aanhoudt, zodat zo’n langdurig uitstel kan. Kanselier Angela Merkel kan het met Bondsdagverkiezingen in de komende herfst niet maken behalve miljarden voor Griekenland ook nog Duitse soevereiniteit naar Brussel over te dragen. President François Hollande zit van zijn kant niet verlegen om een Europese Politieke Unie zodra die soevereiniteitsverlies meebrengt. Daarom waren Merkel en Hollande het vlak voor de Europese Raad in een half uur eens over uitstel van de operatie ‘Echte EMU’. Toch is dit een sensationele ontwikkeling. Het was namelijk juist Merkel die in de loop van 2012 meermalen sterk aandrong op de ‘Echte EMU’ waar ze nu dan ineens voorlopig vanaf ziet. Van de beoogde Economische Unie, de Begrotingsunie, de Politieke Unie en de Bankenunie staat alleen de laatste nog op de agenda.
‘Niet de EU maar Bert Brussen wil de persvrijheid afschaffen’
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
RECENSIE - Guy Verhofstadt en Daniel Cohn-Bendit, voorzitters van de liberale respectievelijk de groene fractie in het Europese Parlement schreven een manifest waarin ze Europa oproepen tot een grote sprong voorwaarts.
De EU kreeg deze week de Nobelprijs voor de Vrede uitgereikt. De reacties op de prijs waren gemengd, kritisch, maar ook positief. Het Noorse comité gaf de EU een positief signaal vanuit een land dat zelf nog steeds geen lid wenst te worden, volgens sommigen een steuntje in de rug om verder te gaan met de Europese integratie.
Komende weekeinde mogen de Europese leiders laten zien dat het hun ernst is met de samenwerking in Europa als het plan van hun voorzitter Van Rompuy op de agenda staat.
Voor Europa
Toen enkele maanden geleden de eerste contouren van dit plan bekend werden losten de voorzitters van de groene en de liberale fractie in het Europese Parlement, Daniel Cohn-Bendit en Guy Verhofstadt een flink schot voor de boeg met hun manifest “Voor Europa”. Het is nu tijd voor een grote sprong voorwaarts, schrijven zij. Europa moet het nationalisme achterlaten. Alleen een post-nationale Europese federatie kan de huidige financiële, economische en politieke problemen in Europa oplossen. Het is immers niet de EU die daadkracht verweten kan worden, het eigenlijke probleem zit bij de natiestaten en hun regeringsleiders. Het zijn de lidstaten die verantwoordelijk zijn voor het voortduren van de crisis. De Europese Raad is slechts een verbond van nationale belangen waarvan de leden uitsluitend oog hebben voor hun eigen, egoïstische nationale belangen. In zo’n club zijn de Europese belangen niet in goede handen en kan geen enkele crisis duurzaam worden opgelost.
ACHTERGROND - In Italië lopen journalisten nog steeds gevaar veroordeeld te worden wegens smaad. Zo blijft de corruptie onder de pet.
De Italiaanse journalist Alessandro Sallusti is in september tot 14 maanden gevangenisstraf veroordeeld wegens smaad. In 2007 verscheen in het blad Libero, waar hij toen hoofdredacteur was, een column over een geruchtmakende rechtszaak waarin de rechter abortus bij een 13-jarig meisje onbestraft had gelaten. In Italië is abortus nog steeds omstreden. De rechter, de arts en de ouders van het meisje verdienden volgens de anonieme columnist de doodstraf. Aangezien de krant de naam van de schrijver niet bekend wenste te maken (later bleek het een parlementslid te zijn van de partij van Berlusconi) werd de hoofdredacteur verantwoordelijk gehouden. In 2011 werd hij schuldig bevonden en na bevestiging van het vonnis in hoger beroep werd hij dit najaar vastgezet.
De veroordeling en de gevangenschap van Sallusti hebben tot woedende reacties geleid bij zijn collega’s. Absurd, middeleeuws, in strijd met de grondwet, dodelijk voor de vrijheid van meningsuiting; dat waren enkele reacties.
De ophef heeft er in elk geval voor gezorgd dat de Senaat op 27 november gevangenisstraffen voor journalisten en hoofdredacteuren wegens smaad uit een nieuwe perswet heeft geschrapt. Een landelijke journalistenstaking werd afgeblazen. Sallusti vindt het nog niet voldoende. Vorige week zaterdag ontsnapte hij even aan zijn huisarrest als protest tegen de nieuwe wetgeving die veroordelingen wegens smaad nog steeds mogelijk maakt. Hij is opnieuw gearresteerd.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
DATA - Nederland draait een stevige winst
Toetje: Visualisatie stemmen Ballon d’Or 2012
ANALYSE - Er is veel jeugdwerkloosheid in Europa. Over hoe dat gemeten wordt, en waar en waarom jongeren de meeste moeite hebben een baan te vinden.
Youth unemployment rates in some EU countries are scandalously high. Many EU countries are hoping to copy the success of the German apprenticeship system. Although countries should be encouraged to learn from each other, there is no one-size-fits-all solution to the job crisis. And many measures will not bite until growth returns.
Unemployment among young people has always been higher than general joblessness, but the economic crisis has widened the gap further. According to Eurostat, 22 per cent of 15-24 year-olds in the EU are unemployed. In those countries hardest hit by the crisis, such as Greece and Spain, the rate is 50 per cent.
Such figures are shocking but also somewhat misleading. Just like general unemployment statistics, youth unemployment is measured as the share of job-seeking youngsters in all youngsters who are either working or looking for work. But many young people do neither. Millions are in education. Many have simply given up looking for a job. These groups are not captured in youth unemployment statistics, which pushes up the youth unemployment rate.
Not in Employment, Education or Training
ACHTERGROND - In Zuid-Oost Europa is een nieuwe “gold rush” gaande. Ten koste van het milieu en de lokale economie, vinden vele bewoners.
Zaterdag 24 november demonstreerden in de Griekse stad Thessaloniki 8000 mensen. Niet tegen de bezuinigingen, niet tegen de EU of het IMF. Maar tegen de vernieling van een natuurgebied door de Canadese maatschappij El Dorada die op zoek is naar goud. Boomstronken en takken werden meegedragen om de “begrafenis van het bos” te symboliseren. Een eerdere demonstratieve mars van 2000 mensen naar het mijngebied op 21 oktober was door de politie met bruut geweld uit elkaar geslagen.
De protesten van de bewoners van het mijngebied en hun sympathisanten richten zich tegen de schade die de mijnbouw aanricht aan de natuur met alle gevolgen voor de lokale economie: de landbouw, veeteelt, bosbouw, visserij en het toerisme. Voor een zeer geringe opbrengst moet heel veel land ontbost en omgeploegd worden. De winst van het goud voor het land kan nooit opwegen tegen de vernielingen die lokaal worden aangericht, zeggen de demonstranten. Ze noemden hun demonstratie ‘onzichtbaar’ omdat de grote media, die de kant van de mijnbouwbedrijven hebben gekozen, afwezig waren.
Niet alleen in Griekenland bestaat verzet tegen de mijnbouw. Ook in Roemenië, Bulgarije en Macedonië zijn steeds meer bedrijven actief op zoek naar goud. Door de crisis is de goudprijs fors gestegen, dus zou het de moeite lonen om ook gebieden waar weinig goud alleen tegen hoge kosten gevonden kan worden te exploiteren. Maar als je voor een halve gram goud een ton aarde moet bewerken wil je geen last hebben van strenge regels en lange procedures. Dus is de mijnbouw in deze landen omgeven met corruptieschandalen en dubieuze juridische processen. In Roemenië worden in het Rosa Montana project naast een beschermd natuurgebied ook archeologische vindplaatsen bedreigd. In Krumovgrad (Bulgarije) heeft de regering vorig jaar al een concessie voor 30 jaar verleend aan een Canadese maatschappij.Het bedrijf probeert de bevolking gunstig te stemmen met het perspectief van werkgelegenheid en de investering in infrastructuur.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De Duitse oorlogsschuld aan Nederland was destijds veel groter dan de Griekse schuld aan Nederland nu.