Geld weggeven functioneert vaak als statussymbool. Als je geld weggeeft, kun je je dat blijkbaar veroorloven. Als je echt rijk bent, kun je heel veel geld weggeven- of iets wat nog kostbaarder is: tijd. Dat is aantrekkelijk, blijkt uit een Amerikaans onderzoek naar een cohort van 6000 man dat zestig jaar gevolgd werd. Mannen die vrijwilligerswerk doen, krijgen gemiddeld meer kinderen. Soms leidt de zoektocht naar status tot aparte taferelen: er zijn gevallen bekend van miljonairs die soep opscheppen voor daklozen. Voor de miljonair is tijd schaarser dan geld, en dus ‘duurder’ voor hemzelf om weg te geven. En kostbare giften leveren meer brownie points op, in zijn eigen ogen en die van anderen. Terwijl de daklozen voor het equivalent van het uurloon van de oliemagnaat waarschijnlijk best zelf hun soep willen opscheppen. In zo'n geval zit het verkrijgen van status voor de vrijwilliger dus het goede doel in de weg.
Interview met ex-minister van Financiën van Griekenland, Yanis Varoufakis.
“The complete lack of any democratic scruples, on behalf of the supposed defenders of Europe’s democracy.”
Hoeveel is waar? Interessant is het in ieder geval.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Het was 1993 en de Koude Oorlog leek voorbij. Met een zich verenigend Europa zou er een periode van ongekende welvaart en vrede aanbreken.
Een vriend van me smeekte me praktisch het album Zooropa niet aan me uit te hoeven lenen: niet omdat hij er zo aan gehecht was; omdat hij bang was dat ik de verkeerde indruk zou krijgen van de door hem zo geliefde band (het album wordt nog altijd tot de slechtste plaat van U2 ooit gerekend).
Ik vond de plaat niet eens zo beroerd, al had ik niet veel met de blikkerige, computergegeneerde sound. Wat me daarin echter wel intrigeerde was de kille, technische sfeer die het opriep in combinatie met de ijle zangstem van Bono, waaruit bijna existentiële wanhoop sprak; de wanhoop van iemand wiens leven gestempeld wordt door orde, regelmaat en materieel gemak, maar die juist daardoor dreigt uitgevlakt te worden als integrale, samenhangende persoon. Iemand die zijn ziel aan het verliezen is.
Er is de afgelopen twintig jaar veel gepraat over ‘de ziel’ van of voor Europa. Een mens, maar ook een continent, leeft van meer dan economie alleen.
DATA - NB: English translation
Het aantal terroristische aanslagen in de EU is van 152 in 2013 naar 201 in 2014 gestegen (NB: zie update onderaan). Het aantal dodelijke slachtoffers daalde van 7 naar 4. Die vier vielen allemaal bij religieus geïnspireerd terrorisme. In dit geval islamitisch.
De cijfers komen uit de net verschenen jaarlijkse rapportage van Europol.
We hebben de belangrijkste zaken van de afgelopen jaren weer in een paar grafieken gevat.
Eerste het aantal aanslagen en het aantal arrestanten per jaar:
Vervolgens het aantal doden dat er jaarlijks bij viel en specifiek daarbij die van religieus geïnspireerd terrorisme.
Tot slot het aantal aanslagen uitgesplitst naar categorie.
Update 22:00 uur: In bovenstaand plaatje zat oorspronkelijk een grote groep “overig”. Het bleek bij nadere lezing rapport dat daarin ook 109 incidenten in Noord-Ierland waren opgenomen. Die vallen dus eigenlijk onder “separatists”. Ook blijkt daaruit dat de stijging zoals hierboven genoemd dus volledig is toe te schrijven aan het Verenigd Koninkrijk. Zonder die staat is er sprake van een daling.
Link naar post van vorig jaar.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Brekend: EU sluit deal met Griekenland
ANALYSE - Verwarring alom. Vandaag mogen de Grieken in een referendum ‘ja’ of ‘nee’ stemmen maar het is niet helemaal duidelijk voor wat ze stemmen.
‘Nee’ zegt de Griekse regering, ‘betekent nee tegen het voorstel dat door Brussel op 25 juni aan Griekenland is voorgelegd’. Dit was voor hen onaanvaardbaar want het betekent dat er geen einde komt aan de crisis in Griekenland en dat de last voor afbetaling onevenredig zwaar op de schouders van de armste Grieken wordt gelegd. Door ‘nee’ te stemmen – dat is ook wat de regering adviseert – hoopt zij opnieuw naar de onderhandelingstafel terug te kunnen gaan, maar nu met een sterker mandaat om nieuwe afspraken te maken die Griekenland weer hoop biedt op herstel van de economie.
‘Nee’, zegt Brussel, ‘is nee tegen de euro’. Als de Grieken tegen stemmen dan kunnen zij niet in de euro blijven en is ‘de Grexit’ een feit. Jeroen Dijsselbloem legde vorige week [1] aan leden van de Tweede Kamer uit wat een nee-stem betekent:
… als zij zeggen ‘dat willen we niet’ dan is er niet alleen, denk ik, geen basis voor een nieuw programma, maar dan is het zeer de vraag of er een basis is voor Griekenland in de eurozone. Dat is de fundamentele vraag die wel degelijk aan de orde is.
De moeilijkheden in de eurozone tonen niet alleen de gebreken van de Europese instituties, maar ook het gebrek aan vertrouwen tussen de verschillende Eurolanden. Hetzelfde kan worden gezegd naar aanleiding van het beschamende gebrek aan solidariteit in de opvang van de migrantenstroom naar Italië, Griekenland en Spanje. Het vertrouwensprobleem volgt vaak een Noord-Zuid patroon, en is zelfs zichtbaar in een simpel laboratoriumexperiment met Europese deelnemers.
Het experiment in kwestie vond plaats op het European University Institute (EUI), het instituut waar ik, alweer veel te lang geleden, mijn proefschrift heb geschreven. Het EUI verschaft beurzen aan beginnende academici uit alle landen van de EU, en is daarmee een kleine microkosmos van de EU zelf. Om het vertrouwen tussen die verschillende nationaliteiten te onderzoeken lieten de onderzoekers ongeveer honderd leden van het instituut meerdere ronden spelen van het zogenaamde “trust game” of “vertrouwensspel”.
In dit spel, dat wordt gespeeld tussen twee spelers, krijgt één van beide spelers een som geld. Van dat geld kan hij een zelf te kiezen deel aan de tweede speler geven, en dat deel wordt door de onderzoekers verdrievoudigd. Vervolgens kan de tweede speler kiezen hoeveel van dit verdrievoudigde bedrag hij zelf houdt, en hoeveel hij teruggeeft aan speler één. Hoe meer geld speler één aan speler twee geeft, hoe meer de twee dus samen te verdelen hebben. Maar geven vereist vertrouwen, want als speler twee het (verdrievoudigde) bedrag zelf houdt is speler één zijn geld dus kwijt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Piketty: Duitsland heeft ook nooit al haar schulden terugbetaald. En daarom heeft het zo kunnen groeien.
This is where Alexis Tsipras’s logic loses me. The man has been battered for five months in negotiations that led to proposals that made his pre-election campaign promises seem like a distant memory. The troika appears to have been moving the goalposts even after he was told that his complete capitulation was a “good basis” for discussion and leaked a document full of red ink, giving the world the impression that they wanted to show who is in charge. The troika deleted half of the measures contained in his proposal – the good basis for discussion, that is –effectively demanding him to further concede on VAT, pensions and the labour market, just one week before the programme’s expiry date.
They have made it difficult for him in every imaginable way because they don’t trust him, they don’t like his ideological background and they think that he is setting a bad example for other movements across Europe that question the established eurozone orthodoxy.
They have made these views abundantly clear in the public debate. Naturally this raises the question what makes Alexis Tsipras believe that with a No vote he will find himself in a better negotiating position and that the other side will be in any way inclined to offer him a deal that has repeatedly been denied.
Syriza’s fate will also be used to hammer opponents of austerity. Resisting the prevailing economic common sense of our time (it will be claimed) is demonstrably futile and self-defeating. Greece’s woes are the product of overspending, and so on. That the likes of Goldman Sachs helped to massage Greece’s books to allow it to enter the eurozone in the first place will be forgotten. The irresponsible lending of German and French banks will be forgotten, too.
