Vriendschappelijke interlandvoetbal op de schop
Elk jaar een – soort van – EK.
Een wedstrijd heb ik nog niet gezien, maar de relletjes volg ik op de voet. Britten en Russen gingen met elkaar op de vuist in Marseille. Een paar Britten werden veroordeeld, een halve bus Russen het land uitgekieperd. Duitse supporters gingen er met gestrekte arm in in Lille. Duitsers en Britten schaamden zich, Russen dachten daar genuanceerder over. De realiteit van het EK speelt zich niet op het veld af, maar erbuiten - het is iets dat je pas goed beseft als je eigen team niet meedoet en je dus minder betrokken bent bij het sportieve deel van het kampioenschap. De uitslagen hebben geen geopolitieke consequenties, de acties van hooligans wel. Als Rusland gediskwalificeerd wordt, weet heel Rusland dat de rellen in Marseille een westerse samenzwering waren.
Elk jaar een – soort van – EK.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Van Marwijk is gewoon een logische trainer. Maar op het moment dat dit Nederlands Elftal een geniale ingeving nodig had, gaf hij niet thuis.
Het is een unieke ‘prestatie’. Drie nederlagen in het competitieve voetbal. Het was de Nederlanders nog nooit overkomen. Nu schijnt er van alles ‘een eerste keer’ te moeten zijn, maar hier zullen velen in dit geval anders over denken. Het was in ieder geval een goed beschamende vertoning. Toch kan het niet echt een verrassing zijn. Van Marwijk had zijn fouten namelijk al voor het toernooi gemaakt. Al is het de vraag of je hem die kan aanrekenen.
Goh, wat hebben we gelachen om die gekke Marco van Basten. Romano Denneboom, Dave van den Bergh, Nicky Hofs, Martijn Meerdink; ze mochten onder de Utrechter allemaal hun debuut maken. In hun verdere carrière is pijnlijk duidelijk geworden dat ze niet bepaald Oranje-waardig waren. Wat veel mensen echter vergeten is dat hij ook Boulahrouz van RKC liet doorbreken. En van Persie een kans gaf. Nog sterker: Maar liefst acht van de 23 internationals aanwezig in Polen en Oekraïne speelden hun eerste interland onder van Basten, terwijl zeven daarvan inmiddels meer dan 30 interlands hebben verzameld.
Naast weerman en sportcommentator is het de meest bekritiseerde baan van Nederland: bondscoach. Na een vlekkeloze WK-kwalificatie, een qua resultaat subliem eindtoernooi in Zuid-Afrika en een nette EK-kwalificatie is ‘onze Bert’ in 2012 voor het eerst onder vuur komen te liggen. De druk staat zogezegd op de ketel. En hoe.
Toegegeven, de resultaten van de laatste tijd waren teleurstellend. Alleen de geflatteerde 6-0 overwinning tegen de uitkaterende Noord-Ieren gaf vertrouwen op de juiste afloop. Maar nu we verloren hebben tegen de stugge en op momenten fortuinlijke Denen is het hek van de dam. De trage Van Bommel, de egoïstische Robben en de koppige Van Marwijk zijn mikpunt van kritiek. Met name onze bondscoach is het bokje en dat is niet terecht.
Bert kiest al jaren voor een aantal zekerheidjes: Stekelenburg in de goal, het duo Heitinga/Matthijsen achterin en Sneijder achter de spits zijn, naast zijn heilige systeem met twee ‘omgekeerde’ buitenspelers en twee controleurs voor de defensie, verworden tot zijn handelsmerk. Het is een fijn afgemeten pak dat Bert goed past en waarmee hij bijna wereldkampioen werd. Iedereen was lovend over de manier waarop hij rust binnen de groep bewaarde en tactisch consistent was.
Die twee ingrediënten voor succes spelen hem nu parten. Het rommelt binnen de groep en ook daarbuiten, met name vanwege het vasthouden aan eerder genoemde, in zijn ogen duurzame spelopvatting. Het is alsof het aloude vertrouwde pak niet meer past en bovendien volledig uit de mode is. Het moet hipper en frisser: ‘Weg met Van Bommel, Bouma en Robben’, is een vaak gehoorde kreet.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Het is het grootste naoorlogse taboe wat we kennen: voor Duitsland zijn.
Het is iets wat in je prille puberteit ontstaat wanneer je merkt liever zuurkool dan stamppot te eten. Een paar jaar later smaakt een Bitburger je beter dan een Heineken en zoen je met ene Heidi. Je kunt meer nummers van Rammstein van a tot z meezingen dan van De Dijk en Doe Maar en je droomt van je favoriete auto: een dikke witte Mercedes met drie zwarte strepen die over het midden van de motorkap naar de kont lopen. Opeens weet je het. Je bent voor Duitsland.
Vriendjes vinden het maar vreemd dat je liever de Kicker leest dan het onvolprezen Voetbal International. Je vader begrijpt er niets van dat je Mario Basler drie klassen beter vindt dan ‘pitbull’ Edgar Davids. Ook het kunnen smullen van een feilloos uitgevoerde Schwalbe door een Duitse anti-held als Andy Möller kan bij weinigen op begrip rekenen.
Het leven als fan van Die Mannschaft is niet bepaald eenvoudig. Alsof je als muziekliefhebber moet bekennen dat Zanger Rinus goede teksten schrijft. Het is iets waar je niet voor durft uit te komen.
Dikwijls wens je, als je alleen in je bed ligt te wenen, dat het anders was. Dat je zou juichen als Affelay een mooi doelpunt scoort of dat je het liefst naar De Kuip zou gaan om je favoriete team aan te moedigen. In plaats daarvan droom je van de Allianz Arena in München, waar je kippenvel krijgt van ‘Das Lied der Deutschen’ en je op je stoel staat als ‘Miro’ of ‘Poldi’ andermaal een treffer langs de Nederlandse keeper weten te werken. ‘Tòòòòòòòòòòrr!!’
Als het Nederlands elftal blijft spelen zoals gisteravond zal het snel voorbij zijn, maar er is bijna niets te koop waar je geen voetbalplaatjes of gadgets bij krijgt. Misschien een goed idee voor musea als er een tentoonstelling gepromoot moet worden?
Sargasso kan natuurlijk niet achterblijven. Ja, het kan wel, maar we willen de klantenwerving een boost geven. Kunst op Zondag levert daarom nog één keer voetbalplaatjes en dan moet het afgelopen zijn. Want mooiere als deze kun je nergens krijgen.
Voetbal is ook politiek en business. ‘Fusion’ (2001), een videofilmpje van de Zwitserse Ingeborg Lüscher.
Hij was ooit profspeler bij Roda JC. Nu maakt Raymond Cuijpers onder andere interactieve voetbaldiagrammen.
Voetbal tot kunst teruggebracht in de vorm van animatiefilmpjes van Richard Swarbrick. Bijvoorbeeld Tottenham Hotspur tegen Inter Milan. Hier de klassieker FC Barcelona – Real Madrid.
Een erg leuk initiatief bij de amateurclub ASV Arsenal: ‘Terreinwinst’. Elf kunstenaars in uiteenlopende disciplines kregen de opdracht rond de voetbalvelden kunst en in het clubhuis aan te brengen. Zoro Feigl installeerde Wave, stadionstoeltjes op hydraulische palen.
En LUSTlab, designersbureau voor digitale media, leverde Good Vibrations. Een interactieve voetbal, waarin technologie is aangebracht die de trappen tegen de balen de bewegingen omzet in geluid, op het veld te horen via de geluidsintstallatie.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Voor velen is de grote favoriet Duitsland. En op basis van de afgelopen zes jaar is dat niet verbazingwekkend. Met twee derde plaatsen op WK’s en een finaleplek op het afgelopen EK zat Duitsland er lekker kort bij. ‘Nederland moet maar blij zijn met een tweede plaats in de poule’, zo wordt er nu al geredeneerd. Gezien de poule met verder Portugal en Denemarken zou iedereen ervoor tekenen. Maar moeten we nou echt zo bang zijn voor die Duitsers?
Wat mij betreft niet. Natuurlijk hebben ze bakken vol kwaliteit en vooral de voorhoede lijkt erg indrukwekkend, maar de zwakheden zijn er wel degelijk. En duidelijk ook nog. Zo is Mario Gomez een goede afmaker, maar vaart hij vooral wel bij de verdedigende zwakheid van de tegenstander in plaats van dat hij drijft op zijn eigen kwaliteit. Het is geen speler die zelf zijn kansen forceert. Dat geldt ook voor Miroslav Klose, de spits die hem nog uit het elftal kan houden. De veteraan heeft in het Duitse shirt een onvoorstelbaar gemiddelde (63 goals in 116 interlands) en kan uit het niets een doelpunt maken, maar is daarbij wel afhankelijk van een fout van de tegenstander of goed voorbereidend werk van een medespeler.
Voetbal is een teamsport, maar toch is er altijd de obsessie met individuen. De fascinatie omtrent figuren als Christiano Ronaldo en Lionel Messi is een perfect voorbeeld. Als een team beide zou hebben, wat voor monsterachtige prestaties zouden er dan wel niet geleverd kunnen worden? Dat zaken niet zo simpel werken en dat een voetbalteam meer is dan een som van haar beste spelers is echter vaak genoeg bewezen. Van Marwijk zal wellicht een van zijn sterren moeten opofferen om meer uit het team te halen. Bij deze een stevige tactische bespiegeling.
Zie de Galacticos van Real Madrid. Rond 2003 stonden daar wereldspelers als Owen, Beckham en met Zidane, Ronaldo en Figo de beste voetballers ter wereld van de afgelopen drie jaar onder contract. Toch werden zij tot 2007 geen kampioen. Tegen die tijd waren al deze spelers, op Beckham na, allen alweer gevlogen. Hoe kan het dat deze verzameling van topvoetballers zichzelf nooit met een titel of Champions League heeft beloond? Het vertrek van Makelélé in 2003 wordt als één van de belangrijkste redenen gezien. Maar wat de situatie misschien nog wel beter illustreert is het gebruik van de spelers.Owen was bij Liverpool zo goed omdat hij Gerrard achter zich had. Beckham was bij Manchester United als rechtermiddenvelder een klassieke ruit gewend, met een solide rechtsback (Gary Neville) achter zich. Zidane speelde bij Juventus met Deschamps, vervolgens Davids en later bij Real Madrid met Makelele op het middenveld. Ronaldo en Figo waren door hun leeftijd wat van hun ‘touch’ kwijt, maar de Braziliaan leed ook enigszins onder de gebrekkige samenwerking met Spaans spitsenfenomeen Raúl en Figo moest plots strijden om een plaats met de eerder genoemde Beckham, waarbij de Engelsman vaak ook nog maar naar het midden werd geschoven. Een positie die hij bij lange na niet zo goed beheerste als die van flankspeler. De verdere onderlinge strubbelingen van de mannen met de grote ego’s hielpen ook niet bepaald mee.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Vanaf heden publiceren we geregeld voetbalcolumns van onze collega’s van Soccer Department. Neem er eens een kijkje. Vandaag geeft Michiel Jongsma een goede reden om België binnen te vallen.
1830 is zo’n jaar wat je voor een EK als dit gaat haten. In dat jaar maakten de Belgen zich los van het Verenigde koninkrijk der Nederlanden. Dat we een gebied verloren wat als bijnaam ‘Europe’s Battleground’ had vanwege de vele veldslagen die er zijn gestreden is niet erg. Bovendien verstonden we die Walen toch al niet al te best en sturen de Vlamingen de écht leuke Belgen toch wel met regelmaat deze kant op. Wat overblijft is een land waar wij, zelfs in tijden dat het bij ons wat minder gaat, om kunnen lachen. Dat gedoe met Fortis, de bijna twee jaar durende kabinetsformatie, zo bont maakten ABN Amro en onze regering het niet eens! Ook de plaagstootjes (Belgenmoppen) en andere pesterijtjes (de Schelde uitbaggeren? Ho maar!) dragen eraan bij dat wij de afgelopen 182 jaar het nodig plezier hebben gehad de afscheiding van onze zuiderburen.
Maar zoals ik al zei: voor een EK als dit liggen dingen anders. Want voetbal is belangrijk. En niets is mooier dan succes bij voetbal. En daar hadden we die Belgen wel goed kunnen gebruiken. Want wat we voorin aan extra kwaliteit hebben, wordt weer mooi gedecimeerd door het gebrek achterin. Dat terwijl er bij de Belgen met Vertonghen, Vermaelen en Kompany drie Europese topverdedigers rondlopen, net op posities waar wij wel wat kunnen gebruiken. Ziet u het al voor zich? Vermaelen, Vertonghen, Kompany en van der Wiel? Daarvoor De Jong en van Bommel, hoewel Witsel en Fellaini ook aardige opties mogen zijn. Speelden eerder bij Standard Luik, slechts vijftien kilometer van de grens. We hebben die lijnen toch verkeerd getrokken destijds.