Het was weer fijn daar in de polder. Geen super jaar, maar toch wel weer de nodige hoogtepunten en veel te beleven. En ook weer een goede gelegenheid om eens de nieuwste trends te spotten onder festivalbezoekend Nederland (en een beetje buitenland). Net als vorig jaar hier mijn observaties: De grens tussen Scarification en Self-Mutilation vervaagt. Voor de mensen in kwestie zal het vast niet zo beleefd worden, maar van buitenaf gezien is het steeds moeilijker om te zien waar de littekens nou door zijn veroorzaakt. En ze worden net zo open gedragen. Emancipatie? De combinatie tussen festival en engagement werkt niet meer. Heel aardig die initiatieven van Amnesty en Oxfam-Novib hoor. Maar de mensen die er rondlopen weten dat of allang of zijn het de volgende dag gewoon weer vergeten. Ook onder de artiesten waren dit jaar weinig wereldverbeteraars. Een enkel liedje met een tekst tegen Bush (Reverend and the Makers), een beetje liefde en dan had je het ook wel gehad. Het gaat nu gewoon om een lang weekend genieten van cultuur. De rest is afleiding. Lowlanders worden oud. De gemiddelde leeftijd stijgt. Nu ook duidelijk waarneembaar dat sommige die-hard Lowlanders hun jonge spruiten meenemen. Dat zorgt gelukkig voor nog wat verjonging, maar verder viel het aandeel tussen de 15 en 20 behoorlijk tegen. Wat waren uw observaties?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dit zomerseizoen verschijnt de Panzerfaust serie Afslag Apostolov ook op Sargasso. Handig voor wie er de komende weken op uit wil!
Na Dronten en Helmond te hebben bezocht begon ik toch twijfels te krijgen over de groeikern buiten de randstad. Waren deze groeikernen niet een brug te ver? Had ik bij Nieuwegein moeten stoppen? Achteraf gelul natuurlijk, na Nieuwegein dacht ik dat het toch niet erger kon, maar wat had ik het mis. Na Helmond en daarmee Brabant vaarwel te hebben gezegd besloot ik het Grote en Trotse gewest Gelderland te bezoeken met als eerste halte: Wijchen. Deze groeikern net buiten Nijmegen heeft in demografisch opzicht alles in zich om een volwaardige kuttige groeikern te zijn, toch maar even een kijkje nemen.
Wijchen Grand Central Station
Wijchen, spreek uit: “Wieguh“. Uit de kluiten gewassen dorp van bijna 40.000 inwoners ten westen van Nijmegen. Bij binnenkomst wordt meteen duidelijk dat dit een groeikern is, de natuurlijke organische groeistructuur ontbreekt en de indeling in wijken is op een planologisch zeer eenvoudige manier uitgevoerd. De verschillende delen van Wijchen hebben een naam (Saltshof, Aalsburg, Blauwe Hof) dan een straatnummer en uiteindelijk een huisnummer. Een adres als Saltshof 1518 slaat dus op ‘stadsdeel’ Saltshof, straat 15 en huis nummer 18. De romantische uitspattingen van straatnamen zoals in Almere zijn hier enkel alfanumeriek. Waarschijnlijk is dit de reden waarom Wijchen niet bepaald uitnodigt om poëzie over te schrijven, immers dichters zijn vaak alfa’s en tsja die houden niet van getallen.
De grootheid van een man meet je af na zijn dood, aan het aantal YouTube-eerbetonen. Het maakt niet meer uit wie er wel of niet op zijn begrafenis komt, hoeveel tranen er daar vloeien en hoeveel vrouwen hun heimelijke liefde voor altijd onbeantwoord weten. Het gaat erom hoe groots en meeslepend zijn leven op internet herdacht wordt. Hoe de digitale uitgeleide daar vorm krijgt. Want tot enen en nullen zult gij wederkeren. Tenminste, als gij een beetje een leven van betekenis hebt geleid.
En in dat licht vielen de eerbetonen aan een van onze jongste doden me vies tegen. Ik had er meer verwacht, veel meer. En ik had ze graag mooier, ontroerender en oprechter gezien. Want door het verscheiden van de persoon in kwestie is het leven toch een stuk doffer geworden. En waar kan je het leven beter oppoetsen dan op YouTube?
Ik heb het natuurlijk over de eergisteren overleden Mike Reid. Wie? Mike Reid. Ja, ik begrijp dat die naam geen alarmbellen doet rinkelen, want eerlijk gezegd klonk het mij ook niet bekend in de oren, sterker nog: het zei me niks, maar Mike Reid speelde jarenlang Frank Butcher in de BBC-soap EastEnders. Precies, die Mike Reid. Ja, het zegt u nog niks natuurlijk, maar dat maakt voor dit stukje niet zo gek veel uit.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Nobody since Dickens, and maybe not even he, could interweave hundreds of characters and dozens of plotlines in the exciting, emotionally satisfying way Rowling does.(..) it’s valuable the way watching a Shakespearean play or listening to a Verdi opera is valuable. Good art is always valuable because it teaches people about aesthetic beauty, proportion and organization, and because it offers insight into human nature.”
De Britse literatuurcriticus James Krasner slingert wat klassieke namen in de rondte om de Harry Potter-hype deskundologisch te kunnen duiden. Dat levert hem een ANP-plekkie op.
Zo goed als in mijn jeugd, met Pluk vdP., Oorlog zonder Vrienden, Mio mijn Mio en Joop Klepzeiker, zal het waarschijnlijk nooit meer worden. Maar zoveel kinderen kunnen geen ongelijk hebben en die Potterboeken zijn ongetwijfeld prima jugendleesvoeder. Edoch echter dat zoveel volwassenen zich ongegeneerd laven aan zulke kindersprookjes, valt daar niets over te discuzeuren door een literatuurcriticus? Ten minste zou bij wet kunnen worden vastgesteld dat iedere ouder die met Potterboeken op vakantie gaat en de meesterwerken verder laat verstoffen in de kast, nimmer meer mag jeremiëren over diepgangteloorgang bij de zappende en gamende jongeren.
Proloog, scène 49
In de fractiekamer van de christendemocraten.
Christendemocraat Van der Camp: Zoals elke keer zal ik beginnen met een bijbellezing. Lucas 2:7 lijkt me op dit moment niet zo opportuun… (hilariteit) Het zou maar valse hoop wekken en dat is gemeen!
(nog meer hilariteit) Lezen wij daarom Romeinen 13: 1-7. Daar worden we allemaal wijzer van. (geklap, geroffel en getrommel op de tafels, instemmend gemompel, overgaand in gejoel. Er worden gebakjes binnengebracht. Christendemocraat Van der Camp schraapt zijn keel.)
(changement.)
Proloog, scène 50
Aan de leestafel in Café Scheltema.
De oudste NRC-abonnee: Nee, dat… dat… dat… dat kunnen ze toch niet maken!
De een-na-oudste NRC-abonnee: Wat niet?
De oudste NRC-abonnee: Dat… dat… dat… dat schept toch grote rechtsongelijkheid!
De een-na-oudste NRC-abonnee: Wat dan?
De oudste NRC-abonnee: Nou, zo’n pardon voor een specifieke groep van inmiddels meer dan 26.000 asielzoekers plus hun nakomelingen, die voor een deel het land hebben verlaten.
De een-na-oudste NRC-abonnee: En hulde aan onze krant dat ze dat ondubbelzinnig in het hoofdcommentaar melden. Petje af! Altijd weer mooi om te lezen wat je zelf ook dacht maar het niet zo goed kon formuleren. De krant moet luidop zeggen wat jij slechts durft te denken.
De kniesoor: Pardon? Een pardon voor mensen die het land hebben verlaten? Worden die dan teruggehaald?
De een-na-oudste NRC-abonnee: Komt Gümüs dan weer terug? Ik heb nog wel een oude ruitjesjas die nodig versteld moet worden. De voering hangt erbij…
De oudste NRC-abonnee: Ik vind het onverstandig dat een krappe, toevallige meerderhaat, pardon meerderheid in de Tweede Kamer gisteren met een motie alvast een voorschot heeft genomen op zo’n pardon door het kabinet te verbieden door te gaan met het afhandelen van deze gevallen. Die oude zaken zijn al grotendeels afgehandeld en die afhandeling was genuanceerd en coulant: bijna de helft van de behandelde gevallen heeft alsnog een verblijfsstatus gekregen.
De kniesoor: Dat waren gevallen die op de stapel waren blijven liggen en sowieso een verblijfsstatus hadden moeten krijgen. Maar dan veel eerder. In slechts 1000 gevallen is echt ‘coulantie’ betracht, de ‘schrijnende’ gevallen waarmee de minister haar geweten behangt.
De oudste NRC-abonnee: En wat is er gebeurd met die 7650 afgewezen asielzoekers die met onbestemde bestemming zijn vetrokken?
De een-na-oudste NRC-abonnee: Dat zullen er volgens het hoofdartikel inmiddels trouwens wel meer geworden zijn, doordat er kinderen zijn geboren.
De oudste NRC-abonnee: Ze planten zich voort als konijnen. De natuur hou je niet tegem hè.
De een-na-oudste NRC-abonnee: Van mij mag Gümüs ook wel terugkomen.
De oudste NRC-abonnee: Nee toch! Dat was een grapje van mij! Pour épater le bourgeois! Guumüs laten terugkomen? Dan is het einde zoek. Vergeet ook de aanzuigende werking niet.
De kniesoor: Pardon? Spreekt u namens de stofzuiger? Dat is precies de ontmenselijkende beeldspraak die van sommigen kanonnenvoer maakt en van anderen kampbeulen.
De een-na-oudste NRC-abonnee: Nou draaft u wel een beetje door.
De kniesoor: Het gaat om mensen! Niet om stofmijten.
De een-na-oudste NRC-abonnee: Dat zal de Partij voor de Dieren niet leuk vinden, dat u dat zegt.
De kniesoor: Om vuil dan, stof, kruimels. En dan nog, ten tweede: denkt u dat de rest van de wereld voor 1 april 2001 een verblijfsvergunning heeft aangevraagd en nu smachtend voor de poorten staat?
De oudste NRC-abonnee: De overheid moet ondubbelzinnig zijn, zeker nu het aantal asielaanvragen in Nederland binnen één jaar met 71 procent is gestegen.
De kniesoor: U liegt…
De een-na-oudste NRC-abonnee: Het stikt in de wereld van de schrijnende gevallen…
De oudste abonnee: En vergeet u de rechtsongelijkheid niet! Het is niet eerlijk tegenover al degenen die inmiddels het land zijn uitgezet als we nu een generaal pardon afkondigen.
De een-na-oudste abonnee: Jaja, zoals het hoofdartikel het zo pregnant formuleert: ‘Door zich niet te storen aan de Nederlandse wet en tegen beter weten in hier te blijven, behalen deze illegalen een voordeel boven de duizenden die inmiddels wel naar elders zijn vertrokken.’
De kniesoor: Weet u waar me dat aan doet denken? Aan de ganzenjager die trekkende ganzen uit de lucht schiet en ons verzekert dat het heel humaan gebeurt omdat zijn schoten onmiddellijk dodelijk zijn. Mocht er dan eens per ongeluk een gans neerstorten die met een kapotgeschoten vleugel ligt te kreperen in het knollenveld, dan komt de ganzenjager er onmiddellijk op af gerend en hij zal de gans heel humaan de nek omdraaien, zeggende: ‘Nu is er een heel andere situatie ingetreden. Nu moeten we hem zo snel mogelijk uit zijn lijden verlossen.’
De een-na-oudste abonnee: Ik ben bang dat ik u niet begrijp?
De kniesoor: Had dan meteen niet geschoten! Had dan meteen geen mensen uitgetzet! Beleid is van zichzelf nooit reden om het beleid niet te veranderen. Dan zouden we geen enkele wet meer mogen veranderen omdat het oneerlijk is tegenover degenen die onder de oude wet vielen. Dan hielden we de doodstraf omdat het zielig was voor degenen die er nog wel hun leven door verloren. Dan leefden we met andere woorden nog in de middeleeuwen. Lux et libertas! Zonder pardon!
(changement.)
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.