Afslag Apostolov: Wijchen

Dit zomerseizoen verschijnt de Panzerfaust serie Afslag Apostolov ook op Sargasso. Handig voor wie er de komende weken op uit wil!

Na Dronten en Helmond te hebben bezocht begon ik toch twijfels te krijgen over de groeikern buiten de randstad. Waren deze groeikernen niet een brug te ver? Had ik bij Nieuwegein moeten stoppen? Achteraf gelul natuurlijk, na Nieuwegein dacht ik dat het toch niet erger kon, maar wat had ik het mis. Na Helmond en daarmee Brabant vaarwel te hebben gezegd besloot ik het Grote en Trotse gewest Gelderland te bezoeken met als eerste halte: Wijchen. Deze groeikern net buiten Nijmegen heeft in demografisch opzicht alles in zich om een volwaardige kuttige groeikern te zijn, toch maar even een kijkje nemen.

Wijchen Grand Central Station

Wijchen, spreek uit: “Wieguh“. Uit de kluiten gewassen dorp van bijna 40.000 inwoners ten westen van Nijmegen. Bij binnenkomst wordt meteen duidelijk dat dit een groeikern is, de natuurlijke organische groeistructuur ontbreekt en de indeling in wijken is op een planologisch zeer eenvoudige manier uitgevoerd. De verschillende delen van Wijchen hebben een naam (Saltshof, Aalsburg, Blauwe Hof) dan een straatnummer en uiteindelijk een huisnummer. Een adres als Saltshof 1518 slaat dus op ‘stadsdeel’ Saltshof, straat 15 en huis nummer 18. De romantische uitspattingen van straatnamen zoals in Almere zijn hier enkel alfanumeriek. Waarschijnlijk is dit de reden waarom Wijchen niet bepaald uitnodigt om poëzie over te schrijven, immers dichters zijn vaak alfa’s en tsja die houden niet van getallen.

De commissie Naamgeving Wijchen eo beraadt zich op de straatnamen van de nieuwe wijk ’t Pulleke

Ondanks dat straatnamenbeleid is er een heleboel te doen in Wijchen, zo kan je er Sjoelen (pas op! muziek!), er is conditietraining voor dames en heren, Sjef de Roos geeft ‘echte originele’ Zen-Taichi meditatie en je kan natuurlijk uitgaan aan het Dorpsplein. Apostolov was in een etablissement genaamd De Arend, en kan deze zaak ten zeerste afraden. Mocht u nu van strakke witte shirts met nietszeggende merknamen als “Established 1895” en “Raw Denim” en diep ingesneden oranjegebruinde decolletés met plakdiamanten houden, dan is deze plek uw hemel op aarde. Let op dat u hierbij niet prijsgeeft dat u van buiten het dorp komt, het kan zo zijn dat de strakgetrokken, bezwete lijven van de plaatselijke harem extra interesse tonen dan u lief is. Waarop het echte gevaar uitgaat van de andere goudbeklonken Raw Denim boys die in u wellicht het grootste gevaar zien voor hun alleenheerschappij over de oranjebruinhuiden.

Jurylid Gerda Peters wuift gemakzuchtig naar de toegestroomde pers tijdens de Open Slapende Labrador Kampioenschappen in evenementenzaal Gé Reijnen te Wijchen.

Nee voor echt uitgaansplezier gaat u naar Dansstudio Swing. De plek waar kwaliteit en gezelligheid hand in hand gaan, zo mag je geloven. Het systeemplafond mét aluminium strips en goed zichtbare rookmelders (álles voor de veiligheid) boven het kersenlaminaat, geven de zo begeerde welvarende uitstraling die de eigenaren nastreven. De luxe uitgevoerde kunststoffen zetels met Skai bekleding dragen enkel hieraan bij. Om nog maar te zwijgen van het fris ogende personeel met dito jeugdzorgen en strakke coupe. Dit alles zorgt voor een zeer bijzondere uitgaanservaring, waarin men wederom moet uitkijken met wie men praat en eventuele grappen over incest het beste voor zich kan houden.

Sjoerd ‘Rocky Rocco’ van Vlies doet zijn variant van de Lambada, zijn vader, echtgenoot en schoonzoon moet hierom hartstochtelijk lachen. “Hij is debiel”, fluistert hij net iets te hard in mijn oor.

Genoeg geweest. Terugzoekend naar de snelweg weg van Wijchen kom ik langs Woezik, een buurtschap dat volledig ingekapseld is door het dorpsgewest Wijchen. Ik dacht weer eens terug aan de tijden dat ik als kleine jongen een balletje trapte bij SV Juliana ’31 met verticale rood-gele strepen. Vaak werden we vergeleken met Go Ahead Eagles en dan met de wat minder gerieflijke naam: Give Head Homos. Maar bij Woezik uit dat was tenminste gegarandeerd succes, als je op één na laatste stond in de competitie keek je altijd uit naar de wedstrijd tegen Woezik. 14-0, 18-1, 12-0, heerlijk was dat. Sneu om te zien was dat ze ook echt niet beter konden, over de gehele linie. En nog steeds hoor ik hun ouders hun addergebroed uitschelden tot er geen vlees meer aan het bot zat, alleen nog maar angst.